40 წლის ვარ, 10 წელია დაქორწინებული ვარ. ჩვენი შვილი 3 წლისაა. 9 წელია ვახტური მეთოდით ვმუშაობ. ცოლმა დაოჯახების შემდეგ მუშაობა შეწყვიტა. ჩრდილოეთით ვმუშაობ. 1 თვე ვახტზე ვარ, 1 თვე სახლში. მუშათა დასახლებაში 2 ათასი ადამიანია, ქალებიც არიან, როგორც ყველგან. მათ შორის მოგულავე მხოლოდ 5%–ია ან უფრო ნაკლები. თავად ერთგული ქმრების რიცხვში ვარ, ცოლს არ ვღალატობ.
ეს ოჯახური პრობლემებისგან არ მიხსნის. ცოლს სურს, მეტი ყურადღება მივაქციო, ხშირად მივწერო, დავურეკო. ბევრჯერ ავუხსენი, რომ არ შემიძლია, ბევრს ვმუშაობ, თითქმის შეუსვენებლად, მუშაობის შემდეგ ვიღლები. თითქოს გაგონება არ უნდა, რის ახსნას ვცდილობ. ყოველთვის ახერხებს საკუთარი პრობლემებით დამტვირთოს, თუმცა ვახტზე ვარ და ვერაფერს გავაკეთებ. პრობლემები ასეთია: მეზობლები ხმაურობენ, მანქანა გაფუჭდა, კბილი ამტკივდა, მაღაზიაში მეუხეშეს.
ეს ყველაფერი ძალიან მაღიზიანებს. ვუხსნი, რომ ახლა ვერაფერში დავეხმარები. ბრაზობს და ტელეფონს თიშავს. სახლში დაბრუნებისას ჩარჩოებს ადგენს, რისი გაკეთება შეიძლება და რისი არა. შემდეგ უკვირს, რომ გაღიზიანებული ვბრუნდები. ერთხელ მითხრა, რომ ვახტზე ვისვენებ, ის კი სახლში იღლება. კინაღამ იქვე დავეცი, სადაც ვიდექი. ფსიქოლოგების ლექციებს მიგზავნის, მაგრამ ფიზიკურად არ შემიძლია მათი მოსმენა, თითო ლექცია სამ საათს გრძელდება. სად მაქვს ამდენი დრო?
რამდენჯერ ვცადე ახსნა, რომ სახლიდან შორს ყოფნა ჩემი ახირება არაა, არამედ მეც და მასაც მსხვერპლის გაღება გვიწევს. სხვაობა იმაშია, რომ სამსახურის პრობლემებს თავს არ ვახვევ. მაინც ვერ დამეხმარება. რაში სჭირდება ზედმეტი ნერვიულობა? მინდა გავიგონო, რომ სახლში ყველაფერი კარგადაა, რომ დღეს ბავშვთან ერთად ითამაშა ან სადღაც წავიდა, რომ დღემ წარმატებულად ჩაიარა და არა უსასრულო ჩივილი სხვადასხვა საკითხზე, რომელშიც მაინც ვერ დავეხმარები. დიახ, თუ არის სერიოზული პრობლემები, უნდა გააჟღეროს, მაგრამ რაში მჭირდება ყოველდღე ნეგატივის მოსმენა?
დიდი ხანია ვფიქრობ, რომ სახლში ზედმეტად დიდხანს დარჩა. ვეუბნები, რომ დროა სამსახურში გავიდეს. მიზეზებს იგონებს. ნანატრი შვილის გაჩენის შემდეგ გადაწყვიტა, რომ მის წინაშე ვალდებულება მაქვს. მორიგი სკანდალის შემდეგ მაღაზიაში გავედი და მშობლებთან წავედი (ჩვენგან 500 კმ–ში ცხოვრობენ). ყვიროდა, ბრაზობდა, მაგრამ არ დავბრუნებულვარ, სანამ არ დამშვიდდა. ამის შემდეგ მგონი უფრო მეტს ფიქრობს, სანამ რამეს იტყვის. არ ვიცი, როგორ მოვიქცე. მაქვს შანსი, რომ ურთიერთგაგებას მივაღწიო?
