20 წელია დაქორწინებული ვარ. დედამთილმა პირველივე შეხვედრაზე მკითხა: „რა არის შენი მზითევი? გაქვს უმაღლესი განათლება?“ ვუპასუხე: „როგორც თქვენ არ გაქვთ“. შემდეგ მამამთილთან უსაფუძვლო ეჭვიანობა დაიწყო. იმ მომენტში წყენისგან ავტირდი და ვიფიქრე, რომ არასდროს ვაპატიებდი. მაინც ვაპატიე.
ნებისმიერ თემაზე მეკიდებოდა, მუდმივად გარეგნობაზე „მაჯავრებდა“, არადა საკუთარ თავს მიმზიდველად მივიჩნევ. ქმრის, კოლეგების და გამვლელების სასიამოვნო სიტყვები ჩემს გარეგნობაში თავდაჯერებულობას მიძლიერებს. ეს გადავიტანე, რადგან ცალ–ცალკე ვცხოვრობდით და დედამთილს თვეში მხოლოდ ერთხელ ვნახულობდი. უკონფლიქტო, მშვიდი ადამიანი ვარ. ქალიშვილის დაბადების შემდეგ დედამთილმა მითხრა, რომ შვილიშვილის მიმართ „განსაკუთრებული“ სიყვარული არ აქვს.
აი, 20 წელი გავიდა. დედამთილი დაბერდა, ჩვენს შორის 30 წლიანი სხვაობაა. ამ დროში ნეიტრალიტეტი დამყარდა, 10 წელია სერიოზულად არ მეხება, მხოლოდ გაკვრით. შვილიშვილებს მასთან სტუმრობა არ სურთ, მხოლოდ ფულისთვის. ერთი რამ უცვლელია: სურს, რომ ყველამ მასზე იზრუნოს, კომპლიმენტები უთხრან. საკუთარ თავს „ზეციური სილამაზის“ ქალად თვლის. სარკეს არ შორდება, საკუთარი თავით აღფრთოვანებულია.
როგორ არ ვცდილობდი ჩვენ შორის მშვიდობის შენარჩუნებას, მაგრამ მაინც ვიჩხუბეთ. ჩემს ქმარს უყვირა, რომ ზედმეტად გამათამამა. ყვიროდა, რომ პირი არ დამეღო და მსგავსი რაღაც. კონფლიქტი არაფრისგან დაიწყო. მიეჩვია, რომ ყველაფერს „ვყლაპავ“. ყვავილებით მივდიოდი, საჩუქრებს ვჩუქნიდი. მთელი ეს წლები მხოლოდ მე ვეხმარებოდი.
ბევრს ეგონა, რომ მე მისი ქალიშვილი ვარ, ხოლო ქმარი – სიძე. გამოდის, 20 წლის განმავლობაში მისი გული ვერ მოვიგე, თუმცა ვცდილობდი, არაფერს ვამბობდი, ყველაფერს ვპატიობდი. ნათესავებს შორის მშვიდობის შენარჩუნება მინდოდა. ალბათ, უკვე ვერაფერი შეცვლის. დიდხანს ვფიქრობდი, რატომ არის მაინც უკმაყოფილო და ჩემ მიმართ აგრესიული. მინდოდა გამეგო, რა ამოძრავებდა.
ვთვლი, რომ საქმე შურშია. ჩემი გარეგნობის, ახალგაზრდობის შურს. სხვა როგორ ავხსნა მისი ქცევა? როცა ნათესავების შეკრებისას ვინმე მაქებს, გარეგნობაზე ან ტანსაცმელზე კომპლიმენტს მეუბნება, მაშინვე აწყვეტინებს და სახე ეცვლება.
რაღაც გამონაყარზე საუბრობს, არადა ძალიან სუფთა კანი მაქვს. თითქოს მოვიმატე, არადა ასე არაა. უფროსი ქალიშვილიც მასზე გაბრაზებულია, ჩემს მიმართ მის საზიზღარ გამოხტომებს ვერ იტანს. თუმცა შვილებს ჩვენს ურთიერთობაში არასდროს ვრთავდი.
მესმის, რომ ასეთი მიმტევებელი არ უნდა ვიყო. დავიღალე. 2 კვირაა არ ვეხმიანები. მისი დანახვა არ მინდა. ვერ ვპატიობ სიტყვას, რომ ქმარმა ზედმეტად გამათამამა. ისე თქვა, თითქოს ძაღლი ვიყო. ქმარი არ ერევა. ფიქრობს, როგორც ყოველთვის, დედამისს ვაპატიებ. არ მინდა. არადა სინდისი მჭამს, რომ დედამთილი უკვე მოხუცია, რომ მასთან ურთიერთობა არ უნდა დამეწყო, სანამ ახალგაზრდა იყო.
მეორე მხრივ, მესმის, რომ საზიზღარი ადამიანია და ჩემ მიმართ მისი შეურაცხყოფები არ შეწყდება. ვერ იტანს, როცა ვინმე ჩემზე კარგს ამბობს, ვერ ეგუება ჩემს წარმატებას სამსახურში, ცხოვრებაში, ოჯახში. არ ვიცი, როგორ მოვექცე, როგორი ურთიერთობა დავიჭირო.
