ცოტა ხნით ერთ ქალს ვხვდებოდი. როგორც ხდება: თავბრუ დამახვია. ვარდისფერი სათვალე, როგორც ხალხში ამბობენ. მასზე ვზრუნავდი: ყვავილები, რესტორნები. შემდეგ შევნიშნე, რომ პირდაპირ მიყენებს: ხან სადმე წაყვანა სჭირდება, ხან გამასპინძლება, ხან შვებულებაში წაყვანა ან რაღაც კიდეც (ერთად არ ვცხოვრობდით, 2 თვიანი ურთიერთობა საკმარისი არაა).
გადავწყვიტე, რომ მასთან ერთად ცხოვრების გაგრძელება აღარ მინდოდა. ზედმეტად თავხედები არ მიყვარს. ჩუქება სასიამოვნოა, მაგრამ როცა გაიძულებენ, გაბრაზებს. მით უფრო, რა ზღვაზე წასვლა, თუ ერთად არც გვიცხოვრია, ხოლო შვებულების აღება არ მეხალისებოდა. ის კი თითქმის ყოველდღე: „ძვირფასო, არ გავისეირნოთ ზღვაზე?“ მოკლედ, არ დავაყოვნე, 1 კვირიანი მოთმინების შემდეგ ვუთხარი, რომ მასთან მომავალს და ასეთ ურთიერთობაში აზრს ვერ ვხედავდი. თვალზე ცრემლი მოადგა, შემდეგ მეუბნება: „მოდი, ბოლოჯერ“. მეც, სულელმა, ჯერ კიდევ მიყვარდა, დავეთანხმე: ღამე, ვნება, სიყვარული.
ერთი თვე ჩამიჩუმი არ ისმოდა, შემდეგ: „დამიბრუნდი, ორსულად ვარ“. შოკში ვარ. შეხვედრა დავუნიშნე. ვეუბნები, როგორ? პრეზერვატივი გამოვიყენე. ვეუბნები: „ჩემი არაა“. ვიჩხუბეთ, ავფეთქდი. მან, როგორც მახსოვს, აიღო და იყვირა: „გადავჭერი. მიყვარდი, შენი დაკავება გადავწყვიტე. დამიბრუნდი“. მე მას: „რას როშავ? გააკეთე, რაც გინდა, ის არ მჭირდება. მოსაშორებლად ფულს გადმოგირიცხავ“
ისე აღრიალდა, თითქოს ცხოვრებას დავუნგრევ, თუ არ დავბრუნდები. ავდექი და წავედი. 8 თვე გავიდა. გააჩინა, კიდევ ცოტა დრო გავიდა, სასამართლოთი გული გამიწვრილა. ალიმენტი დანიშნეს, 1000 ლარი იმისთვის, რაც არ მინდოდა.
ახლა ვფიქრობ, სად არის სამართალი? როგორ არ ჩავდო ფული იმაში, რაშიც პრაქტიკულად მონაწილეობა არ მიმიღია. ეს ნორმალურია? ის, რომ ბავშვი ჩემია, უდავოა. სასამართლო გენეტიკურმა ექსპერტიზამ ჩემი მამობა დაადასტურა. ოღონდ ეს ყველაფერი ჩემი ნებით არ გაკეთებულა. ეს ბავშვი არ მჭირდება.
