ლილია და ელია სახლში ხმის ამოუღებლად წავიდნენ. ქმრის მშობლებთან ვიზიტიდან უკვე 1 საათი გავიდა, მაგრამ წყვილს ხმა არ ამოუღია.
ცოლი სულ ფანჯარაში იყურებოდა, ელიამ არ იცოდა, როგორ დაეწყო ლაპარაკი. როგორც იქნა, ქმარმა ვერ მოითმინა:
–ლილია, აპატიე დედაჩემს.
ცოლი ფანჯრიდან ქალაქს ისევ მდუმარედ უყურებდა.
–ის, სიტყვები არ მყოფნის, თან არ მინდა მისი გამართლება. არ მესმის, როგორ შეეძლო ასე მოგვქცეოდა. ჩვენ ხომ, მოკლედ, მის გამო პატიებას გთხოვ.
ბოლოს ლილიამ უპასუხა ისე, რომ ფანჯრისთვის თვალი არ მოუშორებია:
–ყველაფერი კარგადაა.
–არაა კარგად! – მოულოდნელად საჭეს ხელი დაარტყა. – ეს თავხედური ტყუილია და წარმოდგენაც არ მქონდა, რომ დედას ასე მოქცევა შეეძლო.
–ახლა იცი. ცოდნა ძალაა, როგორც ამბობენ.
ხანმოკლედ დუმილის შემდეგ ელიამ ჰკითხა:
–რა გავაკეთოთ?
ლილიას მწარედ ჩაეცინა:
–რა დაგვრჩენია? ნივთებს შევაგროვებთ, ბინას ვიპოვით და დედაშენის ბინას დავცლით.
–ეს როგორ, არასწორია! გვაგდებს და უცხო ხალხს უშვებს.
ლილიამ თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია:
–რადგან ასე გადაწყვიტა, გადარწმუნებას აზრი არ აქვს. მისი ბინაა. ჩვენ მხოლოდ სტუმრები ვართ.
–რემონტი? ავეჯი?
როგორც იქნა, ლილიამ ქმარს შეხედა:
–რატომ განიცდი ასე ძალიან? უცხოს ხომ არ უტოვებ, არამედ დედაშენს.
–მაგრამ ფული? ეს ხომ ჩვენი ფულია!
–იყო და აღარ არის. ჩავთვალოთ, რომ გადავიხადეთ 2 წლის ქირა. და შენი სისულელისთვის.
3 წლის შემდეგ
ელიამ ორი დიდი ჩემოდანი საბარგულში ჩადო, დახურა და მანქანაში ჩაჯდა.
დედა უკვე ელოდა.
–ბოლოს და ბოლოს, ქალაქის ცხოვრებიდან შორს ცხოვრებას შევძლებ, – თქვა ოცნებაში ჩაძირულმა დედამ, – იქ გაქვთ ცხელი წყალი?
ელიას გაეღიმა.
–დედა, უკვე ასჯერ მკითხე. რა თქმა უნდა, გვაქვს. სინათლეც, გაზიც, კანალიზაციაც. ეს ხომ სახლია დაბაში და არა მიტოვებულ სოფელში.
–ძალიან კარგი. წავედით. ამ მატარებლის შემდეგ სასწრაფოდ დაბანა მინდა.
ნახევარი საათის შემდეგ ელია ჩაის სვამდა, სანამ ლილია ქურასთან ტრიალებდა.
–მოათავსე დედა დიდ სასტუმრო ოთახში?
–რა თქმა უნდა, როგორც მითხარი.
–კარგი. 15 წუთში ვისადილებთ.
ელია ცოლს მიუახლოვდა და მოეხვია.
–ყოველთვის ვიცოდი, რომ საოცარი მყავხარ. მაგრამ ყოველთვის არ მესმოდა, რამდენად. ძალიან ვაფასებ, რომ დედას ჩვენთან ცხოვრების უფლება მიეცი მას შემდეგ, რაც ჩვენს შორის მოხდა.
დარცხვენილმა ლილიამ მხრები აიჩეჩა.
–დედაშენია. ქალაქგარეთ ხშირად ყოფნა სჭირდება. სად უნდა წავიდეს, თუ არა ჩვენს სახლში? დაე, გვესტუმროს.
–მადლობა შენი სიბრძნისთვის!
–გეყოფა. მაცადე საჭმლის კეთება, – ცოლი ქმრის მკლავებიდან გათავისუფლდა.
***
3 კვირა ისე გავიდა, როგორც 1 დღე. ელიას დედა შეზლონგზე იწვა და სიცხისგან იწვოდა. ვერც ჩრდილი, ვერც ცივი ლიმონათი შველოდა.
–ყველაფერი კარგადაა, ქალბატონო ირინა? – რძალი, როგორც ყოველთვის, მოულოდნელად გამოჩნდა.
–დიახ, ლილია. მხოლოდ ძალიან ცხელა.
რძალმა თავი დაუქნია:
–ზაფხულია. რამე გჭირდებათ?
–როდის მოვა ელია?
–საღამოს. დღეს ოფისიდან მუშაობს.
–შენ სახლში? საინტერესოა.
ლილიას ჩაეცინა:
–სახლიდან მშვიდად ვმუშაობ.
–გასაგებია.
–კარგი, რადგან არაფერი გჭირდება, წავალ. ცოტას ვიმუშავებ.
რამდენიმე საათის შემდეგ, როცა შეზლონგზე წამოწილი დედამთილი კროსვორდებს გატაცებით ხსნიდა, ლილია მიუახლოვდა და მის გვერდით საქანელაზე ჩამოჯდა.
–ქალბატონო ირინა, ჩვენთან მეგობრები ჩამოდიან. ზეგ. ესპანელები არიან, მოგზაურობა და სიურპრიზების მოწყობა უყვართ. ახლაც გაუფრთხილებლად ჩამოვიდნენ და დავპატიჟე.
–კარგი, – დაღლილი ხმით უპასუხა დედამთილმა.
–ასე რომ, უნდა დაგვტოვო – საქმიანი ხმით თქვა ლილიამ.
ირინამ გაოცებისგან სათვალეც მოიხსნა.
–რა?! წავიდე? როგორ გავიგო?
–5 ადამიანი ჩამოდის. მხოლოდ 2 სასტუმრო ოთახი გვაქვს. თქვენთვის ადგილი აღარ რჩება.
–მაგრამ უკვე აქ ვარ! სტუმრებზე არაფერი გითქვამთ!
ლილიამ მხრები აიჩეჩა.
–ასე ხდება. ვერაფერს გახდებით.
ირინა ისტერიკას აგრძელებდა:
–მე? ჩემზე იფიქრეთ?
ლილიამ ნაზად გაუღიმა:
–ქალბატონო ირინა, ჩვენს სახლში მხოლოდ სტუმარი ხართ. ვფიქრობ, საჭირო არაა აგიხსნათ, რას ნიშნავს ეს. გთხოვთ, ხვალ ჩვენი სტუმრებისთვის ოთახი გაათავისუფლოთ.
***
ელიამ სახლში მოსვლა ვერ მოასწრო, რომ განრისხებულმა დედამ გამოიჭირა:
–ელია, ვერ მომექცევით ასე. ნუთუ არ გესმის?! დედაშენი ვარ! მზად ხარ გამცვალო სტუმრებზე?
ელია უკვე დედის ნივთებს ალაგებდა:
–დედა, ლილია მართალია. მეგობრები ჩამოდიან. მაპატიე. შენი ბინა არსად გამქრალა და მალე შემოდგომა მოვა.
–ამ სახლში ხომ კაცი ხარ! უთხარი შენს ცოლს! თორემ არ მუშაობს და ბრძანებებს გასცემს. ამას როგორ ითმენ?!
ელია დედისკენ დაიხარა და ჩუმად ჩასჩურჩულა:
–რომ იცოდე, ლილია ჩემზე 5-ჯერ მეტს გამოიმუშავებს.
დედამ გაკვირვებისგან წარბები ასწია:
–ეს როგორ? ის ხომ სულ სახლშია!
–უბრალოდ ფლობს კომპანიას, სადაც ვმუშაობ.
სანამ დედა მიღებულ ინფორმაციას ამუშავებდა, შვილმა დაამატა:
–მაგრამ გადაწყვეტილებას ერთად ვიღებთ. მხარს ვუჭერ ლილიას, რომ ჩვენს სახლში შენი ყოფნა დასრულდეს. ჯერ კიდევ არ დამვიწყებია, რა გაგვიკეთე 3 წლის წინ.
***
დედა მატარებლამდე მიაცილა. სადგურიდან სახლისკენ მიმავალ გზაზე გაუჩნდა აზრი, რომელმაც შეაშინა. ლილიასაც არ დავიწყებია ის, რაც 3 წლის წინ მოხდა. მთელი ეს ისტორია ესპანელი სტუმრების შესახებ წინასწარ დაგეგმილი ღონისძიებაა და არა შემთხვევითობა.
ცოლი უბრალოდ შესაფერის მომენტს ელოდა, რომ დედამთილისთვის შური ეძია. უსიამოვნო შეგრძნებისგან შეჟრჟოლებულმა მუსიკა ჩართო და სახლში მშვიდად წავიდა. როგორიც არ უნდა იყოს ლილია, მისი ცოლია და უყვარს.
