ცოტა ხნის წინ მშობლებმა ბინა გაყიდეს, რომ ვალი გაესტუმრებინათ და შედარებით პატარა ბინა ეყიდათ (დიდი ვალი ჰქონდათ). ბინა 7 წლის წინ ოჯახის სახსრებით შევიძინეთ (უფრო სწორად, სახელმწიფოს მიერ ოჯახის ყველა წევრზე გაცემული ბინის გაყიდვით). მშობლებმა გადაწყვიტეს, რომ ვალის გამოკლების შემდეგ მთელ ფულს ახალი ბინის შეძენაზე და რემონტზე დახარჯავდნენ.
გაყიდვა დაახლოებით 2 წელი გაგრძელდა. ამ დროში მშობლებთან არაერთხელ განვიხილე, რომ თანხის რაღაც ნაწილი კომპენსაციის სახით მოეცათ. სამშენებლო მასალებზე და უძრავ ქონებაზე ფასების მომატების შემდეგ ყველაფერი შეიცვალა. ფულის მოცემა უბრალოდ გადაიფიქრეს და ამის შესახებ მითხრეს ბინის გაყიდვის და ყველა დოკუმენტზე ჩემი ხელმოწერის შემდეგ (გაყიდული ბინის მფლობელი ვარ – ½ წილი). თავს მოტყუებულად ვგრძნობ და არ ვიცი, რა გავაკეთო: დავივიწყო და ცხოვრება გავაგრძელო თუ დაველაპარაკო ამ თემაზე და რაღაც სამართლიანობას მაინც მივაღწიო?
ეს ფული არც ჩემთვისაა ზედმეტი. 25 წლის ვარ, ახლახანს გავთხოვდი, ბინა იპოთეკით ავიღე, ქმრის მშობლები დაგვეხმარნენ (მათ მოგვცეს ქორწილის ფულიც, იპოთეკის პირველი შესატანი თანხა). ჩემს მშობლებში ამაში მონაწილეობა არ შეეძლოთ, რადგან „ვალებში“ ჩაფლული იყვნენ. ბინის გაყიდვამდე მათგან არაფერს ვითხოვდი. ახლა იმედი მქონდა, დანაპირები ახსოვდათ. მათმა ქცევამ იმედი გამიცრუა.
მშობლებს ახალი ბინა ჯერ არ უყიდიათ, მაგრამ უკვე მიმახვედრეს, რომ იქ ჩემი წილი არ იქნებოდა. ფული მეორე მფლობელის (ერთ–ერთი მშობლის) ანგარიშზე ჩარიცხეს.
მშობლები კრედიტს იღებდნენ რემონტისთვის, შემდეგ ავეჯისთვის, შემდეგ საკრედიტო ბარათები საცხოვრებლად, სამკურნალოდ, საყიდლებისთვის. სხვადასხვა განვადება, სესხი და ა.შ. ერთ წელიწადში ვალი ძალიან გაიზარდა. მშობლები მიმალავდნენ, რამდენი იყო მთლიანი ვალი. ბინის გაყიდვა და გარიგება სურდათ ისე, რომ ზუსტი რიცხვი არ მცოდნოდა.
ეს ბინა ოჯახის ყველა წევრს ეკუთვნოდა. მშობლებს შეძლებისდაგვარად ვეხმარებოდი (ფულით, პროდუქტებით, წამლებით). თუ ფული არ მქონდა, მათ არასდროს ვთხოვდი. ახლა უბრალოდ გადამაგდეს. მყიდველმა მშობლების ანგარიშზე ფული დარიცხა. მასთან მოლაპარაკებას ჩემს გარეშე აწარმოებდნენ. დარწმუნებული ვიყავი, რომ მშობლები ფულთან ერთად არ გაიქცეოდნენ, ამიტომ ვენდე და ყველა საბუთს ზედმეტი კითხვის გარეშე ხელი მოვაწერე. მინდობილობაზე ხელი არ მომიწერია, მხოლოდ ნასყიდობის ხელშეკრულებაზე. გარიგება ჩემი თანდასწრებით და ჩემი (მფლობელის) თანხმობით მოხდა.
მშობლები მყიდველს შეუთანხმდნენ, რომ თანხა ანგარიშზე დაერიცხა, შემდეგ კი „გავიყოფდით“. საბოლოოდ, არაფერი მომცეს. თავი იმართლეს, რომ უკვე მყავს ქმარი, ხოლო მათ ახალი ბინისა და რემონტისთვის ფული არ აქვთ (ვალის გადახდის გათვალისწინებით). თავად მესმის, რომ მოვტყუვდი, მაგრამ ვერ ვიჯერებ, რომ მშობლები ასე მომექცნენ. სასამართლოში არ წავალ, მაგრამ გარიგებას ბათილად ვერ ვცნობ, ყველაფერს საღ გონებაზე მოვაწერე ხელი.
