ამბავი ძველია, მაგრამ დაფიქრება მაიძულა, რადგან მეც შვილებს ვზრდი და არ მინდა, უსაქმურები გახდნენ, ამავდროულად, მინდა ჩვენი მზრუნველობა იგრძნონ.
ალბათ, თქვენთვის ნაცნობია შემთხვევა, როცა ძლიერი ზრუნვა ზრუნვის სუბიექტისთვის მხოლოდ ზიანის მომტანი იყო. არაფერია გასაკვირი, როცა მშობლები ან ახლობლები ცდილობენ, ადამიანს რთულ დროში მხარი დაუჭირონ. არის სიტუაციები, როცა დახმარება ადამიანს ხელს უშლის მოქმედებაში, საკუთარ ცხოვრებაზე პასუხისმგებლობის აღების საშუალებას არ აძლევს.
ჩემი ქმრის ოჯახში მოხდა ამბავი, რომელიც „დათვური სამსახურის“ ილუსტრაცია მარტივად შეიძლება გახდეს. ჩემს ქმარს ჰყავს მასზე 10 წლით უმცროსი ძმა, კახა. მაზლი უნივერსიტეტის დასრულების შემდეგ დამოუკიდებლად ცხოვრებას არ ჩქარობდა. მშობლების ბინაში ცხოვრობდა, ბინის ქირაზე საუბარი ისეთ სევდას ჰგვრიდა, რომ ამ თემაზე ლაპარაკი შევწყვიტეთ.
არ მინდა სწავლა, მინდა დაოჯახება
კახას ღრმა დარდის მიზეზი სამსახურის უქონლობა იყო. უნივერსიტეტში სწავლა არ მოსწონდა, ეკონომიკა მასში სიამოვნებას ან ინტერესს არ იწვევდა. სამსახურის პოვნის საკითხი უფრო მწვავდებოდა. მთელი ოჯახი მის დახმარებას ვცდილობდით. ჩვენი მღელვარების მიზეზი ის იყო, რომ კვირაში რამდენჯერმე გასაუბრებაზე მიდიოდა, ზოგჯერ განმეორებით გასაუბრებაზე იწვევდნენ, მაგრამ შედეგი ყოველთვის უარი იყო. მიზეზი სხვადასხვა იყო: ხან კომპანიას მისი გამოცდილება არ აკმაყოფილებდა, ხან კახას ოფისში მუშაობა არ შეეფერებოდა.
დედამთილ–მამამთილს ხშირად ვსტუმრობდით და კახასთან ვურთიერთობდით. ვხედავდით, ბიჭი ცდილობდა და ყველაფერს აკეთებდა, რაც შეეძლო, მაგრამ რატომღაც არ უმართლებდა. მშობლები ფინანსურად მხარს უჭერდნენ, უფროსი ძმაც შეძლებისდაგვარად ეხმარებოდა. ნახევარ განაკვეთზე რაიმე სამსახურის პოვნაც გვინდოდა, რომ კახა გამხნევებულიყო და პირველი ნაბიჯი გადაედგა. ის მხოლოდ გაბრაზდა, განაცხადა, რომ ვერ აიტანს ნათესავებმა მისი რწმენა დაკარგოს. მტკიცედ ჰქონდა გადაწყვეტილი და სურდა, რომ ყველასთვის დაემტკიცებინა, რა შეეძლო. მხოლოდ უნდა მოვიცადოთ.
დედამთილმა ბინაში სიგნალიზაცია დაამონტაჟა. ამ დროში თვიდან თვემდე კახა მშობლების სახლში ჭამდა, ცხოვრობდა. ზოგჯერ დილით გასაუბრებაზე მიდიოდა. ერთხელ საუზმისას მოულოდნელი ზარი გაისმა. პოლიციიდან რეკავდნენ. თავიდან გავოგნდით, ვერც გავიაზრეთ მომხდარი. გაირკვა, რომ ქმრის მშობლების სახლში ვიღაც შეიპარა, რადგან სიგნალიზაცია ჩაირთო და განყოფილებაში გამოძახება შევიდა. სახლში ახალი სისტემა ამ შემთხვევამდე ერთი თვით ადრე დაამონტაჟეს და მსგავსი რამ სრულიად მოულოდნელი იყო.
პოლიციელმა მისვლა და მოწმედ ყოფნა გვთხოვა. რა თქმა უნდა, დავთანხმდით და მაშინვე გავედით. გზაზე დედამთილს რამდენჯერმე დავურეკე, მესამედ მიპასუხა. არანაკლებ გაოგნებული იყო და მითხრა, რომ ნახევარ საათში სახლში მოვა. ისე მოხდა, რომ წინა დღეს მამამთილი მივლინებაში წავიდა.
კვანძის გახსნა
ბინაში ავედით და გამოძახებაზე მოსულ პოლიციის თანამშრომლებს შევხვდით. კარი გავაღეთ. წარმოიდგინეთ, როგორი გაოცებული ვიყავით, როცა გაირკვა, რომ სიგნალიზაციის ჩართვის მიზეზი უმცროსი ძმა იყო. იმდენად გაოგნებული იყო, რომ საუბრიდან ნათელი გახდა, რა მოხდა. აღმოჩნდა, რომ კახა ყოველდღე გასაუბრებაზე მშობლებზე ადრე მიდიოდა, მათი სამსახურში წასვლის შემდეგ მშვიდად ბრუნდებოდა და სადილამდე ეძინა. შემდეგ სასეირნოდ ან კაფეში გადიოდა, სახლში საღამოს 6 საათის შემდეგ დაღლილი მზერით და იმედგაცრუებული ბრუნდებოდა.
სიტყვებს ვერ ვპოულობდით, რომელიც ამ სიტუაციაში შესაფერისი იქნებოდა. გამოდის, მთელი ზრუნვა, მხარდაჭერა და ფინანსური დახმარება, რომელსაც კახას მშობლები და ახლობლები აძლევდნენ, მოსახერხებელი შესაძლებლობა იყო, რომ უდარდელად ეცხოვრა და განვითარებისთვის, გაზრდისა და დამოუკიდებელი ცხოვრებისთვის არაფერი გაეკეთებინა. კარგი მიზეზი არ ჰქონდა, რომ რაღაც შეეცვალა. კომფორტი აკმაყოფილებდა.
მაშინ თანაკლასელის ამბავი გამახსენდა. ჯერ კიდევ სკოლაში უთხრეს, რომ 18 წლისას ბინის დაქირავებაში დაეხმარებოდნენ, ოღონდ ნახევარი მას უნდა გადაეხადა. გამოდის, რომ სწავლის გარდა ემუშავა უნდა. მაშინ ეს სასტიკად ჟღერდა, მაგრამ კახას შემხედვარე ნათელია, რომ მსგავსი ბიძგები საჭიროა, რომ ახალგაზრდამ საკუთარ ცხოვრებაზე პასუხისმგებლობა იგრძნოს.
