ახალგაზრდა წყვილების მთავარი პრობლემა დაქირავებული საცხოვრებელია. ეს უკვე დამკვიდრებული ფაქტია. ალბათ, ბინის ქირა ოჯახის ბიუჯეტის დიდ ნაწილს შთანთქავს. თუ მშობლები შვილს ბინას ჩუქნიან, ახალგაზრდები შვებას და ბედნიერებას გრძნობენ. შანსი აქვთ, ფული დაზოგონ რემონტისთვის, მოგზაურობისთვის, ბავშვებისთვის. ნებისმიერი რამისთვის!
ამ მიზეზით მსგავს საჩუქარზე უარის თქმა მიღებული არაა, მაგრამ ეს ცხოვრებაა, ცხოვრებაში კი ყველაფერი ხდება. გიზიარებთ ისტორიას, როგორ ამბობს ზოგი კატეგორიულ უარს ნაჩუქარ ბინაზე და შესაბამისი არგუმენტებიც მოჰყავს.
მშობლებმა ქალიშვილს ბინა აჩუქეს
„ჩემი ქალიშვილი 3 წლის წინ დაოჯახდა. ახლა 26 წლისაა და ქმართან ერთად ნაქირავებში ცხოვრობს. ვთვლი, რომ არასწორად იქცევიან, მაგრამ ჩემი აზრი არავის აინტერესებს. უფრო მეტიც, რაღაცას საერთოდ მტრულად აღიქვამენ.
ჩემმა ქალიშვილმა პაატა უნივერსიტეტში გაიცნო. მაშინ ფიქრობდა, რომ მათ ურთიერთობას სერიოზული არაფერი მოჰყვებოდა. მაღალი სათვალიანი კაცი, საკმაოდ ჩუმი, თუმცა კარგი კარიერის იმედს ტოვებდა. სხვადასხვა სპეციალობაზე სწავლობდნენ, მაგრამ პაატას გაუმართლა და პროგრამირებასთან დაკავშირებულ პროფესიაში მოხვდა.
პირველად რომ გავიცანი, პაატა თავშეკავებული იყო. ქმარს მოეჩვენა, რომ მორიდებულიც. აქეთ–იქით იყურებოდა, კედლებზე ფოტოებს ათვალიერებდა. მდიდრები არ ვართ, მაგრამ ახალგაზრდობაში გაგვიმართლა და კერძო ორსართულიან სახლში აღვმოჩნდით. ლამაზი, ფართო, მაგრამ სინამდვილეში ტანჯვაა: მთელი ცხოვრება რემონტი და საოჯახო საქმეები.
მოგვიანებით მარტო მოვიდა, ლიას გარეშე, გვითხრა, რომ მასთან ერთად ცხოვრება სურს. მართალია, ნაქირავებ ბინაში. ჩვენი დალოცვის მიღება სურდა. ნამდვილი რაინდი წიგნებიდან. ქალიშვილმა მითხრა, რომ რამდენჯერმე ანიშნა, რომ ამის გაკეთებას აპირებდა, მაგრამ ყურადღება არ მიუქცევია. სერიოზული იყო. უპრობლემოდ დავთანხმდით.
ერთად ცხოვრებისას ლიამ მომავალი მეუღლე უკეთ გაიცნო. ნამდვილად უცნაური კაცი აღმოჩნდა. ძალიან მოწესრიგებული, დისციპლინირებული. შეეძლო მთელი ღამე ჩუმად ყოფილიყო. თითქოს ირგვლივ არავინ იყოს. მისი ოჯახით დავინტერესდი, თურმე სოფლიდან არის.
ცოტა ხანში ქალიშვილმა წუწუნი დაიწყო, რომ ჩვენს ქალაქში ბინის პრობლემებია. იმ დროისთვის უკვე რამდენიმე ბინა გამოცვალეს და ყოველთვის მაღალი ფასის გამო არა. ეს უფრო საცხოვრებელ პირობებს ეხებოდა.
პირველ შემთხვევაში, ბინის მეპატრონეს გასაღები ჰქონდა და ისე მოდიოდა გაქირავებულ ბინაში, როგორც საკუთარ სახლში. რამდენჯერმე მაცივრიდან პროდუქტები აიღო, სანამ სახლში არავინ იყო. რაღაც მსგავსი ტელევიზორიდან მოვისმინე, მაგრამ ვერ ვიფიქრებდი, რომ ეს შესაძლებელი იყო რეალობაში.
მეორე შემთხვევა მეზობლების გამო მოხდა. გვერდით ცხოვრობდა ოჯახი, რომელსაც სმის პრობლემები ჰქონდა. სულ კამათობდნენ, ყვიროდნენ, ჭურჭელს ლეწავდნენ. ახალ წელს ხანძარიც გააჩინეს. ეს არაფერია, რადგან შორსმჭვრეტელ მეპატრონეს ჰქონდა გაკეთებული ორმაგი კარი და კარგი ხმის იზოლაცია. ასატანი იყო.
პრობლემა იქედან მოვიდა, საიდანაც არ ელოდნენ. ზედა მაცხოვრებელმა ბინის დღიურად გაქირავება დაიწყო. უკვე აუტანელი გახდა. ყოველ საღამოს „სტუმრები“ თითქოს ერთმანეთს ეჯიბრებოდნენ, ვინ მოიქცეოდა საშინლად. ამ ვარიანტზეც უარი თქვეს. უკვე მეორედ ბინა შეიცვალეს.
შემდეგ კარგი ოროთახიანი ბინა იპოვეს, მაგრამ უბანი არ მომწონს. მეზობლები კარგია, რემონტი ნორმალური. აი, ქირის ფასი იკბინება. დაზოგვა უწევთ. გაითვალისწინეთ, ამ თვეებში ქორწილი ჰქონდათ დაგეგმილი. ფინანსური პრობლემები დაეწყოთ.
მე და ჩემმა მეუღლემ მათთვის საჩუქრის გაკეთება გადავწყვიტეთ. ქონების ნაწილი გავყიდეთ, შავი დღისთვის გადადებული ფული ავიღეთ და ოროთახიანი ბინის ფული შევაგროვეთ. უბანი ცენტრში არაა, მაგრამ წყნარი და გამწვანებული. მომავალში ამას მნიშვნელობა ექნება, როცა შვილები ეყოლებათ და სულიერი სიმშვიდე დასჭირდებათ.
დოკუმენტების გაფორმებას ვერ ვასწრებდით, ამიტომ გასაღები, ანუ საჩუქარი გვიან გადავეცით. მეორე მხრივ, რა საჭიროა სიჩქარე? ჯერ ხომ ავეჯი უნდა გვეყიდა და ა.შ. ამაში პრობლემას ვერ ვხედავდი.
როცა მე და ჩემი მეუღლე საჩუქრის გადასაცემად მივედით, აღმოჩნდა, რომ ჩვენი საჩუქარი არ გაუხარდათ. უფრო სწორად, პაატას. თან კატეგორიულად. არ აუხსნია, უბრალოდ ჩუმად სხვა ოთახში გავიდა, თითქოს დაიღალა. იდეა არ მოსწონს, თუმცა მადლობელია.
ნახევარი საათი ჩუმად ვისხედით, ჩაი დავლიეთ. ჩემს ქმარს სიძესთან დალაპარაკებაც სურდა. კარგია, რომ ქალიშვილმა დროულად შეაჩერა. დაგვპირდა, რომ თავად გაარკვევდა, რადგან უკვე ერთი ოჯახი არიან. ვიფიქრე, იქნებ ასეთი დიდი საჩუქრის გამო ღელავს, დედამისს ხომ არაფერი უჩუქებია. ვის არ მოსვლია.
ქალიშვილის ბოლო ზარმა ყველაფერს ნათელი მოჰფინა. აღმოჩნდა, რომ უბრალოდ ყველაფერი გამოთვალა. ბუნებრივია, რომ ბინა ჩვენს სახელზე გავაფორმეთ. ამის შესახებ მაშინვე ვუთხარით. მას უფასო ბინაშიც სტუმრად ყოფნაც არ სურს. თქვა, რომ შეიძლება ქუჩაში გააგდონ და გარანტია არ აქვს.
პირადად ვთვლი, რომ თუ ოჯახურ ცხოვრებას განქორწინებაზე ფიქრით იწყებ, არასწორია. დაფიქრდით, რამდენს დაზოგავდნენ ბინის ქირაზე? ხელები უნდა დაგვიკოცნოს და არა ცხვირი აწიოს. საუკეთესო საჩუქარს ვერ მოიფიქრებ. სიძე კატეგორიულია, ხოლო ქალიშვილი არ ეწინააღმდეგება. არ ვიცი, რა გავაკეთო. პრობლემა უცვლელი რჩება. უკვე ბინის გაქირავებაც ვიფიქრეთ. აი, რა არის უმადურობა“.
