მალე ჩემი შვილი 1 წლის გახდება. კარგი სამსახური მაქვს, დეკრეტულ შვებულებამდე ყველაფერი მაკმაყოფილებდა. რაიმე შეღავათი არ მიგვიღია, მდიდრები აღმოვჩნდით. ჩემი ხელფასის გარეშე ცხოვრება გაგვიძვირდა, დეკრეტული 500 ლარი დიდად ვერ გვეხმარება. მშობლებს დახმარებას არ ვთხოვთ, ყველაფერს ჩვენით ვუმკლავდებით. სამსახურში გასვლა შემომთავაზეს 70%–ით, 8-14 საათამდე ან 9-დან 15-მდე. ხელფასი თითქმის 1000–ზე მეტი გამოვა. ეს ქმარმა გაიგო და სამსახურში გასვლა შემომთავაზა. მიჩვეულია კარგ ცხოვრებას, ყვავილების, საჩუქრების ჩუქებას, კრევეტების, კარბონარას პასტის, ლაზანიას ჭამას. ვკითხე, რა ვუყოთ ბავშვს. დედამთილს შვილიშვილი ძალიან უყვარს, ელოდება. ბაღში ჯერ ადრეა. დედამთილი ავტობუსით 5-6 გაჩერებაში ცხოვრობს, დედაჩემს ჩემთან მოსასვლელად 40 წუთი სჭირდება. დედამთილი მარტო ცხოვრობს, არ მუშაობს და საქმე არაფერი აქვს.
აღმოჩნდა, რომ ქმარმა ეს საკითხი დედამისთან განიხილა. დედამთილი მზადაა, ბავშვთან ნახევარი დღე გაატაროს, ოღონდ მასთან სახლში. ჩვენთან მოსვლა არ სურს, აქ კომფორტულად თავს ვერ გრძნობს. რატომ, არ ვიცი. ბავშვი 6 თვიდან დილის 10-11 საათზე იღვიძებს, რეჟიმს ვერ შევუცვლი. ადრე გაღვიძებისას მთელი დღე გაღიზიანებულია. გამოდის, მომიწევს დილის 7-8 საათზე ძალით გავაღვიძო, დედამთილთან მივიყვანო, სამსახურიდან დედამთილთან მივედი (სამსახური და მისი სახლი ახლოსაა). თუ ბავშვს სძინავს, მის გაღვიძებას დაველოდო, ეტლით ავტობუსში ავიდე და სახლში წავიდე. ბავშვს შეუძლია საღამოს 4-5 საათამდე იძინოს, მთელი ეს დრო დედამთილთან ლოდინი მომიწევს.
ქმარს მანქანის მოცემა არ სურს. ასეთი პირობები მე არ მაწყობს. ვუთხარი: ან მანქანა მომეცი ან დედაშენი ჩვენთან მოვიდეს (მაინც არაფერი აქვს საქმე) ან საბავშვო ბაღამდე რესტორნები, კრევეტები და სხვა ფუფუნება დაივიწყოს. როგორც ვარიანტი, ნახევარ განაკვეთზე მუშაობა შევთავაზე, რადგან ასე ცუდად ვცხოვრობთ. დილით გაბრაზებული წავიდა. სად ვცდები? ვიცოდი, რომ ბავშვთან ერთად ცხოვრება ფინანსურად რთული იქნებოდა და ამისთვის მზად ვიყავი. თუ მანქანის მოცემა არ უნდა, დაჯდეს და წიწიბურა ქათმით მიირთვას. მეც მინდა კარგი ცხოვრება, ზღვაზე წასვლა, მაგრამ ამ პირობით, მაპატიეთ, არა! დედაჩემი მეუბნება: „რატომ ვერ მოდის დედამთილი შენთან/. საქმე არ აქვს, მარტოა. დაჯექი ავტობუსზე და მიდი. 10-11 საათამდე ჩაი დალიე. 3 საათი ეთამაშე და შენც მიხვალ. კვირაში 2–ჯერ მარტო მოვალ ან მამასთან ერთად, საერთოდ, ყველაფერი ბავშვის ინტერესებიდან გამომდინარე უნდა გაკეთდეს“.
ჩემს მეუღლეს სურს კარგად ცხოვრება, მანქანის ტარება, მე კი ყველა პრობლემა უნდა მოვაგვარო. დილით ბავშვი წავიყვანო, მოვწესრიგდე, დედამთილთან შვილის გაღვიძებას დაველოდო, შემდეგ ისევ ავიკაზმო და ავტობუსით სახლში დავბრუნდე. სახლში კიდევ ათასი საქმეა. უბრალოდ დიდებულია! საქმე მხოლოდ დედამთილში არაა, არამედ ჩემს მეუღლეში. ერთდროულად ყველაფერი სურს. მანქანით სიარულიც და ფულიც. საბავშვო ბაღი თითქმის სადარბაზოსთან გვაქვს, ეტლის თრევა არ მომიწევს. მოეცა მანქანა უპრობლემოდ. ქალიშვილს ჩავისვამდი და წავიდოდი. ჩემი და ჩვენი შვილის კომფორტის გამო თავისის გაღება არ სურს. მოუწევს მომავალ წლამდე მადა მოთოკოს. თავად ამისთვის მზად ვიყავი. ის მიჩვეულია სამსახურში კაფე–რესტორნებში ჭამას, შაბათ–კვირას ჩემთან ერთად რესტორნებში სიარულს, დაბადების დღეზე ძვირიანი საჩუქრის მიღებას, ახლა მაქსიმუმ 100 ლარიანი სუნამოს ყიდვა შემიძლია.
ვუთხარი, რომ ეს მას სურს და არა მე. მე როგორმე გავძლებ. თუ ეს მისი სურვილია, ან მანქანა მომცეს, ან დედამთილი ჩვენთან მოვიდეს, კვირაში 2–3–ჯერ დედაჩემი ჩაანაცვლებს. მთელი დღე ვფიქრობ. რამდენად გამაბრაზა ამ სამომხმარებლო ურთიერთობით. თუ გსურს, რომ სამსახურში გავიდე, შესაფერისი პირობა შემიქმენი. ისედაც ბევრი საქმე მაქვს. ქალიშვილს შეუძლია 5-მდე იძინოს. აი, დღეს 3-ზე დაიძინა და 7–ზე გაიღვიძა, დაიღალა. ისე არ გვიჭირს, რომ საჭმელი არაფერი იყოს. ფული გართობაზე და საჩუქრებზე არ ყოფნის. ადრე, როცა ვმუშაობდი, ხელფასიდან 600-700 ლარს მაძლევდა (ნახევარ–ნახევარს ვდებდით), დანარჩენი მას ჰქონდა, მათ შორის პრემია და ა.შ ახლა მთელ ხელფასს მაძლევს. კონტეინერით საჭმლის წაღება არ მოსწონს. კოლეგები ბიზნეს ლანჩზე დადიან და მასაც სჭირდება. ქმარი მიყვარს, დათმობაზე წასასვლელად მზად ვარ, მაგრამ არა ასეთი პირობებით.
