ოჯახში გაყოფილ ბიუჯეტს თავისი შეუდარებელი უპირატესობები აქვს. თითოეული საკუთარ თავზე მატერიალურ პასუხისმგებლობას იღებს. ფინანსურად ოჯახის ყველა წევრი დამოუკიდებელია. დარეჯანის ქმარი ასეთი პირობით უკმაყოფილოა.
„ყველა ჩემს დაქალზე ადრე დავოჯახდი. 22 წლის ვიყავი. დამნაშავე დიდი სიყვარულია. კოტე ერთი ნახვით შემიყვარდა. მაშინ მოლარედ ვმუშაობდი, ჩემი პირველი სამსახური იყო, ხოლო კოტე – მენეჯერად. ჩვენს შორის სიყვარულმა იფეთქა. მახსოვს ჩემი ბედნიერება, როცა საყვარელმა ადამიანმა პირველ პაემანზე დამპატიჟა. 1 წელი ერთმანეთს ვხვდებოდით, შემდეგ ურთიერთობა დავაკანონეთ. მოკრძალებული ქორწილი გვქონდა, მაგრამ ბედნიერები ვიყავით. ფინანსური დავების თავიდან ასაცილებლად შევთანხმდით, რომ გაყოფილი ბიუჯეტი გვექნებოდა. კომუნალურებს თანაბრად ვიხდით, ჭამაზე, მანქანის ბენზინსა და მსხვილ შენაძენზე ფულს ვდებთ. საკმაოდ მოსახერხებელია. ფულის ნაწილს ოჯახზე ხარჯავ, ნაწილს საკუთარ თავზე ან ზოგავ. არავისთვის ანგარიშის ჩაბარება საჭირო არაა, რომ ფული ჩანთაზე ან მანიკურზე დახარჯე. ასეთი დამოუკიდებლობა მომწონდა.
ყველაფერი ჩვეულად მიმდინარეობდა, სანამ კოტემ სამსახური არ შეიცვალა. ახლა ბევრად მეტს შოულობს. რა თქმა უნდა, არ მსაყვედურობდა, მაგრამ ოჯახის ბიუჯეტში თავისი წვლილის გაზრდას არ ჩქარობდა. ვფიქრობ, რომ ეს სამართლიანი არ იყო. ამ თემის განხილვა გადავწყვიტე. ვუთხარი, რომ ახლა მეტს შოულობს და შეუძლია ოჯახისთვის მეტი თანხა გამოყოს. ასე ცოტას დავზოგავდი. თუ მაღალანაზღაურებად სამსახურს ვიშოვი, ამ საკითხს ისევ გადავხედავთ. ქმარმა უარი მითხრა. “თუ არ გაწყობს, ახალი სამსახური მოძებნე. ფული ისედაც საკმარისი გაქვს” – მითხრა მეუღლემ. რა თქმა უნდა, მეწყინა. საჭმელზე ფულს თანაბრად ვდებთ, ხოლო ქმარი 5-ჯერ მეტს ჭამს. როცა მთელ პიცას ჭამს, მე მხოლოდ 2 ნაჭერს. თან როცა კოტემ მეტის გამომუშავება დაიწყო, უფრო ძვირადღირებული პროდუქტების ყიდვა დავიწყეთ. ჩეკის შუაზე გაყოფა არ შეგვიწყვიტავს. უფრო ნაკლებს ვჭამ, მაგრამ პროდუქტებში თანაბრად ვიხდით. ნუთუ სამართლიანია?
იმ საუბრის შემდეგ სუპერმარკეტში წავედით, რომ ერთი კვირის პროდუქტები გვეყიდა. გადავწყვიტეთ, რომ ახლა ნამდვილად გაყოფილი ბიუჯეტი გვექნებოდა. კოტე თავისი პროდუქტებისთვის გადაიხდის, მე – ჩემსაში. კოტე სალაროსთან მძიმე ურიკით მოვიდა. თევზი, ხორცი, ბოსტნეული და ხილი იყიდა. როგორც ჩანს, მე რომ გული მტკენოდა. თავად მხოლოდ ქათმის ფილე, ცოტა ბრინჯი და ბოსტნეული ავიღე. კიდევ რძე და შვრია სასაუზმოდ. ღირს იმის თქმა, რამდენად ძლიერ განსხვავდებოდა ჩვენი ქვითრები. მიხაროდა, რომ პროდუქტებზე ნახევარი ხელფასი არ დავხარჯე, როგორც ადრე.
როცა სახლში დავბრუნდით, ბრინჯი მოვხარშე, ქათამი მოვამზადე და სალათი გავაკეთე. სამზარეულოში მივირთვი და მისაღებ ოთახში ტელევიზორის საყურებლად გავედი. ქმარმა მკითხა, როდის იქნებოდა ვახშამი. ვუთხარი, რომ უკვე ვჭამე. უნდა გენახათ მისი გაოცებული სახე! “მე?” – მკითხა მან. “როგორ გინდოდა? ჩვენ გაყოფილი ბიუჯეტი გვაქვს. ახლა ყველა თავისთვის ამზადებს. სამზარეულო თავისუფალია” – ვუპასუხე და სერიალის ყურება გავაგრძელე. უნდა გენახათ, როგორ იტანჯებოდა კერძის მომზადებისას. ძვირადღირებული პროდუქტები ჰქონდა, მაგრამ მომზადება არ იცოდა. ერთხელ სადილის მოსამზადებლად მზარეულსაც გადაუხადა.
საბოლოოდ, კოტე სერიოზული საუბრისთვის მომწიფდა. “რაში მჭირდება ცოლი, თუ ახლა თვითონ ვამზადებ” – დაიწყო მან. “რაში მჭირდება ქმარი, რომელიც პატივს არ მცემს?” – ვუპასუხე. “რაში გამოვლინდა ჩემი უპატივცემლობა?” – გაუკვირდა მეუღლეს. ავუხსენი, რომ სხვისი პროდუქტებით კერძის მომზადება შეუძლებელია, თუ საჭმლის გასინჯვაც არ შეიძლება. გაბრაზებული ქმარი სხვა ოთახში გავიდა. ჩვენი ახალი შეთანხმებიდან მეორე კვირა იყო, მაგრამ ძალიან მიხაროდა. იმდენი თავისუფალი დრო და დაზოგილი ფული მქონდა. ახლა ვფიქრობ, რაში მჭირდება ახლა ქმარი?“
ასე გაყოფილმა ბიუჯეტმა ოჯახურ კონფლიქტს ბოლო მოუღო. საინტერესოა, რამდენ ხანს გაგრძელდება ასეთი ოჯახი.
