ზოგიერთ ქალს უმართლებს და დედამთილში მეორე დედას პოულობს. ზოგი კი მთელი ცხოვრება საყვედურებს და უსასრულო ნოტაციებს ითმენს. ასე მოხდა მაიას ცხოვრებაში. Vivien ამ ქალის ისტორიას გიზიარებთ.
„18 წლისას გიორგისთან ოჯახი შევქმენი. სიყვარული თავს მოულოდნელად დამატყდა. გვჯეროდა, რომ ერთმანეთისთვის ვიყავით შექმნილები. ვფიქრობდი, რომ ამ ცხოვრებაში მასზე უკეთეს ვერავის ვიპოვიდი. გადავწყვიტე, რომ არ მეყოყმანა და ნაბიჯი გადამედგა. ვფიქრობდი, რომ ახალი ოჯახისკენ მიმავალ გზაზე ერთად ნებისმიერ დაბრკოლებას გადავლახავდით. თუმცა ყოველდღე შინაგანი ხმა გაქცევას მკარნახობდა. „გაიქეცი, ვერ ხედავ, რომ დიდ შეცდომას უშვებ?“. საკუთარ თავს არ დავუჯერე, ქმარს ჯიუტად ხელს არ ვუშვებდი.
თავის მხრივ, ჩემი ქმარი დედამთილს ხელს არ უშვებდა. ჩემს დედამთილს, ლამარას, მხოლოდ ერთი ვაჟი ჰყავს, რომელიც მარტომ გაზარდა. გიორგის მამამ მასთან ქორწინების დაკანონებაზე თავი არ შეიწუხა. გამოსძალა ყველაფერი, რაც შეეძლო, შემდეგ გაიქცა. ლამარა მთელ ყურადღებას შვილს აქცევს და ისე მოხდა, რომ გაანებივრა. სანამ შეყვარებულები ვიყავით, ვფიქრობდი, რომ ლამარა ძალიან საყვარელი და მზრუნველი ქალი იყო. ქორწინების შემდეგ ყველაფერი შეიცვალა. გიორგი ჩემზე 5 წლით უფროსი იყო, კარგი სამსახური ჰქონდა და მპირდებოდა, რომ ცალკე ბინას ვიქირავებდით, მაგრამ ასე არ მოხდა. დედამთილთან ერთად ერთ ჭერქვეშ ცხოვრება მომიწია.
დედამთილისგან რა აღარ გავიგონე. მისი თქმით, ცუდი მზარეული ვიყავი, არ ვიცოდი, როგორ ჩამეცვა, როგორ მესიამოვნო ქმრისთვის, ჩემგან კარგი დიასახლისიც არ გამოვიდოდა. სადაც არ უნდა წავსულიყავი და გამეკეთებინა, ყველგან მისი თვალები დამყვებოდა. მშობლებს ჩემი ნაადრევი ქორწინება არ ახარებდათ, მაგრამ მხარს მიჭერდნენ. დედა მარწმუნებდა, რომ თუ რაღაც რიგზე არ იყო, სახლში დავბრუნებულიყავი. ასეც მოვიქეცი. ერთწლიანი თანაცხოვრების შემდეგ მშობლებთან დავბრუნდი. დიდხანს ვტიროდი. ძლივს ვუამბე მშობლებს, რა მოხდა. გავუმხილე, რომ დედამთილის ყოველდღიურ ჩაგვრას გიორგის შეურაცხმყოფელი სიტყვებიც დაემატა. ასე დიდხანს ცხოვრება არ შემეძლო. ჩემი შეცდომის მრცხვენოდა, მაგრამ ახლა თავისუფლებას ვგრძნობდი.
წლები გავიდა. ძველი კოშმარი უკვე დავივიწყე. ახლა საკუთარი ოჯახი და სამი შვილი მყავს. ჩემი მშვიდი და ბედნიერი ცხოვრება ზარმა შეწყვიტა. „ანა ვარ, შენი მეზობელი სართულზე, როცა გიორგის ცოლი იყავი. გთხოვ, ლამარა გადაარჩინე. დიდი დღე არ უწერია. მაპატიე, რომ გაწუხებ. არ ვიცი, ვის მივმართო. ლამარას მოხუცთა თავშესაფარში ჩაბარება არ მინდა, მეცოდება, მაინც ადამიანია. გიორგის მეორე ცოლი მასზე არ ფიქრობს. მისთვის საჭმელი არ მოაქვს და არ ნახულობს. თვის ბოლოს სახლიდან აგდებს. განსვენებული გიორგის ბინას ყიდის“.
გულმა არ მომითმინა და ლამარა ვინახულე. წლების შემდეგ მომიწია დაბრუნება ბინაში, საიდანაც ერთხელ გამოვიქეცი. ბინა დაძველებული იყო. ჰაერში სიძველის, ობის და კანალიზაციის სუნი ტრიალებდა. შევედი, ძველ საბნებში გახვეული მოხუცი დავინახე. შეშინებული მოხუცი გამხდარ კატას იხუტებდა. ვუყურებდი და მასში მებრძოლ და გავლენიან ქალს ვეღარ ვხედავდი. მძიმე ცხოვრებამ და სიბერემ მთელი სიავე მოაშორა. საწყალი ქალის აქ დატოვება არ შემეძლო. რა თქმა უნდა, წარსული არ დამავიწყდება, მაგრამ მოხუც ქალს ამ სიცივესა და შიმშილში მოსაკვდომად ვერ დავტოვებდი. ჩემი ახლანდელი ქმრის და დედამთილის სიტყვებმა გული გამითბო. „შვილო, სწორად იქცევი. მოხუცი ქალის მიტოვება არ შეიძლება“ – მითხრა ახალმა დედამთილმა. როგორც იქნა, ჩემი ცხოვრება მშვიდი და ჰარმონიულია.
