ანალოგიური სიტუაციაა თითქმის ყველა ახალგაზრდა ოჯახში. ჩვენი მოთხრობის გმირები რომ დაფიქრებულიყვნენ იმაზე, თუ რა ასაკში აჩენენ შვილებს, ალბათ ეს სიტუაცია არ მოხდებოდა. კარგი აღზრდა არ ნიშნავს მხოლოდ ძვირადღირებულ სათამაშოებს და საგანმანათლებლო წრეებს. ეს არის, პირველ რიგში, მშობლების სტაბილური ფსიქო-ემოციური მდგომარეობა და ერთმანეთის მოსმენის უნარი. ეკასა და აკაკის ისტორია არ არის ერთადერთი შემთხვევა, როდესაც სიყვარულისა და პატივისცემის ცნებები ერთმანეთში აირია.
ახალგაზრდებმა ჯერ კიდევ ტექნიკუმში სწავლის დროს გაიცნეს ერთმანეთი. აკაკი მეზობელი სოფლიდან ჩამოვიდა ქალაქში სასწავლებლად. ის მეორე შვილი იყო მრავალშვილიან ოჯახში. მიუხედავად იმისა, რომ მშობლები მთელი ცხოვრება სოფელში ცხოვრობდნენ და მიწას ამუშავებდნენ, ისინი შვილებისთვის განსხვავებულ ბედზე ოცნებობდნენ. აკაკის ბავშვობიდან უყვარდა ტექნოლოგიები, რის გამოც იგი სასწავლებლად გაუშვეს, რათა მექანიკოსი გამხდარიყო. ბიჭი გონიერი და მოხერხებული იყო. ის ოცნებობდა ესწავლა და გამხდარიყო წარმატებული მექანიკოსი. მას სურდა მოგზაურობა და ახალი რამეების აღმოჩენა.
რა ასაკში აჩენენ შვილებს ახალგაზრდა ოჯახები?
ეკა და დედამისი ამ ქალაქში რამდენიმე წლის წინ გადმოვიდნენ. დედამისი, თამარი, წარმოშობით აქედან იყო. ქალს სამშობლოსკენ გაუწია გულმა და ქალიშვილს სხვა გზა აღარ დარჩენოდა, გარდა იმისა, რომ თან გაჰყოლოდა უიღბლო დედას. საქმე ისაა, რომ თამარს სასმელი უყვარდა. ძალიან დაბლა არ დაშვებულა, მაგრამ სასმლის სტაბილური შლეიფი მაშინვე შეიმჩნეოდა. ეკას დედამისის გამო სრცხვენოდა, მაგრამ ამავდროულად ძალიან უყვარდა. დედა გოგონას ერთადერთი ნათესავი იყო. მამა მას ნანახიც არ ჰყავდა და დედამისს, როგორც ჩანს, არც კი ახსოვდა ვინ იყო.
ეკა დარწმუნებული იყო, რომ ამ პატარა ქალაქში მათი ცხოვრება მკვეთრად შეიცვლებოდა. თამარის დედა ოდესღაც ამ ქალაქში ცხოვრობდა და მისგან ერთოთახიანი ბინა დარჩა. ეკა და დედამისი იქ დასახლდნენ. თამარი პოლიკლინიკაში დასაქმდა სანიტრად და მეგობრული ქალთა გუნდი მას მხარში ამოუდგა. მან სმა შეწყვიტა, მათი სახლი კი გახდა მყუდრო და მოწესრიგებული. ეკამ მე-9 კლასი დაამთავრა და გადაწყვიტა სწავლის გაგრძელება ადგილობრივ ტექნიკუმში. სწორედ იქ გაიცნო აკაკი და ერთი ნახვით შეუყვარდა იგი.
აკაკიმაც მაშინვე შენიშნა ეკა. ის იყო მაღალი, გამხდარი გოგონა გრძელი თმით. ეკა არასოდეს ყოფილა განებივრებული და გულწრფელად უხაროდა აკაკის მხრიდან ყურადღების ყველაზე უმნიშვნელო ნიშნებიც კი. მესამე კურსის შემდეგ წყვილმა ერთად ცხოვრება გადაწყვიტა. მათ საერთო საცხოვრებელში დაიქირავეს ოთახი და დაიწყეს ცხოვრების მოწყობა და მომავალზე ოცნება. თამარი ქალიშვილის საქმეებში არ ერეოდა. იმ დროისთვის მასაც ჰყავდა ღირსეული თაყვანისმცემელი და გათხოვებას აპირებდა.
მოგზაურობაზე ოცნებები წარსულს ჩაბარდა
წყვილმა ტექნიკუმი დაამთავრა. აკაკიმ მექანიკოსად დაიწყო მუშაობა. ეკამაც იპოვა სამსახური პატარა კომპანიის გაყიდვების განყოფილებაში. ახალგაზრდების ცხოვრება ჩვეულებრივი რითმით მიედინებოდა. ნახევარი წლის შემდეგ, მათ ბინა იქირავეს და მოგზაურობაზე ოცნებობდნენ. უბრალოდ ცოტა ფულის შოვნა სჭირდებოდათ. მაგრამ ერთ საღამოს ეკა აკაკისთან განსაცვიფრებელი ამბით მივიდა. მას ხელში ორსულობის ტესტი ეჭირა, დადებითი. აკაკი დაიბნა. მას ეკა უყვარდა, მაგრამ შვილებზე ფიქრი ჯერ არ უნდოდა. შესაძლოა ხუთ წელიწადში, ან შეიძლება შვიდში. ჩვეულებრივ რა ასაკში აჩენენ შვილებს?
მაგრამ გარემოებები ისეთი იყო, რომ გადაწყვეტილება უნდა მიეღოთ. მათ მოკრძალებულად მოაწერეს ხელი და ქორწილიც კი არ გადაუხდიათ. მშობლებსაც კი ერთი კვირის შემდეგ აცნობეს. ეკამ დაიწყო მზადება ბავშვის დაბადებისთვის. აკაკი სულ უფრო მეტ დროს ატარებდა სამსახურში, იღებდა დამატებით სამუშაოებს, რათა ერჩინა ცოლი და ჯერ არ დაბადებული შვილი. მომავალმა მშობლებმა გადაწყვიტეს, რომ საკუთარი სახლის შეძენა სჭირდებოდათ. მშობლებს მიმართეს, რათა პირველადი შენატანისთვის მაინც შეეგროვებინათ თანხა, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ მომავალი ბებიები და ბაბუები არ აპირებდნენ მათ დახმარებას. გადაწყვიტეს, რომ ყველაფერი საკუთარი ძალებით მოეხერხებინათ.
რა ასაკში აჩენენ შვილებს: ადრეული მშობლობა
ბავშვი უკვე საკუთარ ბინაში დაიბადა. ეკა დეკრეტულ შვებულებაში იყო, აკაკი კი მუდმივად სამსახურში. ახალგაზრდა დედას სურდა, რომ მის ქალიშვილს ყველაფერი საუკეთესო ჰქონოდა, როგორც მოდის ჟურნალებში. ტანსაცმელი, ეტლი, საფენები – თითქმის მთელი ფული ბავშვს ხმარდებოდა. აკაკი ზედიზედ ორი წლის განმავლობაში კვირაში შვიდი დღე მუშაობდა. მას ოჯახიც უნდა ერჩინა და იპოთეკაც გადაეხადა. საბედნიეროდ, ბავშვი მშვიდი იყო, ეკა კი ქალიშვილს ყველანაირი დაავადებისგან იცავდა. მან ბავშვი ბაღშიც კი არ მიიყვანა, თავად ასწავლიდა ყველაფერს და წრეებზეც ატარებდა, რომლებიც იაფი არ ღირდა. მაგრამ აკაკი ფარულად მაინც ოცნებობდა, რომ ისინი აუცილებლად წავიდოდნენ სამოგზაუროდ ყველა ერთად.
ქალიშვილის მეორე დაბადების დღეზე, ეკამ მოულოდნელად მეორე შვილზე დაიწყო საუბარი. აკაკი ცოტა ნასვამი იყო და უბრალოდ გამოვიდა მდგომარეობიდან. ეს იყო მათი პირველი დიდი ჩხუბი. გაბრაზებულმა აკაკიმ ცოლს ყველაფერი უთხრა, რასაც თავიანთ ცხოვრებაზე ფიქრობდა. ეკას ცრემლები წამოუვიდა. მეორე დღეს აკაკიმ შვებულება აიღო და ცოლისთვის არ უთქვამს, ისე წავიდა მშობლებთან სოფელში. ის მხოლოდ ერთი კვირის შემდეგ დაბრუნდა, ეკა მას არ ელაპარაკებოდა. ჩუმად ამზადებდა ქალიშვილს სასეირნოდ. ასე ცხოვრობდნენ თითქმის ერთი თვე. თანდათან ახალგაზრდები ერთმანეთს გაუუცხოვდნენ. მათ შორის სულ უფრო მეტი სკანდალები და გაუგებრობები ხდებოდა.
როგორც უძველესი ანდაზა ამბობს: „შეყვარებულები ერთმანეთს უყურებენ, საყვარელი ადამიანები კი ერთი მიმართულებით იყურებიან“. თუ აკაკი და ეკა ერთმანეთს უფრო მეტ დროს დაუთმობდნენ და ისწავლიდნენ ერთმანეთის სურვილების მოსმენას, მათ ოჯახში კონფლიქტები უფრო ნაკლები სიხშირით მოხდებოდა. და როცა ერთი „საბანს მუდმივად თავისკენ ექაჩება“, მეორე კი გამუდმებით საკუთარ კაპრიზებს ახვევს თავს, შედეგი არის დამსხვრეული ოცნებები და სრული სულიერი მარტოობა.
