ჩემი შვილიშვილი მეწვია სტუმრად და მკითხა, როგორ ერთობოდა ჩვენი თაობა ბავშვობაში. ჩვენ ხომ არც კომპიუტერი გვქონდა და არც ტელეფონები. როგორ ვიგებდით, სად იყვნენ ჩვენი მეგობრები, თუ ვერ დავურეკავდით? მე უბრალოდ გავუღიმე და გადავწყვიტე მისთვის მომეყოლა ჩვენი ეზოს თამაშების შესახებ. თუ როგორ ვერთობოდით სკოლის შემდეგ და ზაფხულის არდადეგების დროს.
ჩვენი ეზოს ზამთრის და ზაფხულის თამაშები
ჩვენ დიდ სახლში ვცხოვრობდით და ეზოში ყოველთვის ბევრი სხვადასხვა ასაკის ბავშვი იყო. ყოველთვის ყველა ერთად ვთამაშობდით და ვმხიარულობდით. გაკვეთილების შემდეგ, სანამ შემოდგომაზე და ადრიან გაზაფხულზე თბილოდა, ყოველთვის ვთამაშობდით ბურთით ან სახტუნაოთი. შაბათ-კვირას, როცა უფრო მეტი ბავშვი გროვდებოდა, ყოველთვის დამალობანას ვთამაშობდით. ყველა ცდილობდა გამოეგონებინა თავისი უნიკალური გასათვლელი ლექსი, რომელიც სხვებისგან გამორჩეული იქნებოდა. მახსოვს, ერთხელ, მთელი ზაფხული ამაზე ფიქრში გავატარე, რომ აგვისტოში, სოფლიდან რომ დავბრუნდებოდი, მეგობრები გამეოცებინა.
ზაფხულში უმეტესობა ჩვენგანი სხვადასხვა მიმართულებით მიემგზავრებოდა. ზოგი ბანაკში, ზოგი ზღვაზე ნათესავებთან, ზოგიც სოფელში ბებიასთან. იქაც ვპოულობდით მეგობრებს და ქუჩაში ვთამაშობდით. საერთოდ არ მახსოვს, რომ სახლში ვყოფილიყავით. წვიმის დროსაც კი, გადახურულ ადგილს ვპოულობდით და იქ ვაგრძელებდით თამაშს. შეუძლებელი იყო ჩვენი სახლში შეყვანა. ან სახლში რა უნდა გვეკეთებინა? ტელევიზორში მულტფილმებს მხოლოდ გარკვეულ დროს აჩვენებდნენ, წიგნის კითხვა კი – გვბეზრდებოდა. ჩვენ არ გვქონდა ისეთი მრავალფეროვანი თამაშები და საგანმანათლებლო აქტივობები, როგორიც ახლა ჩვენს შვილიშვილებს აქვთ.
ეზოში მუდამ ბავშვების ხმაურიანი სიცილი ისმოდა
ყველა სახლში იყო ბურთი, სახტუნაო და ელასტიური ზოლი. ეს ყველაფერი ეზოში გაგვქონდა და თითოეული ირჩევდა იმას, რაც თავად სურდა. ვთამაშობდით წრეში ბურთს, საკვებია თუ არას, სახტუნაოთი ვხტუნავდით. და არა მხოლოდ გოგონები, არამედ ბიჭებიც ყოველთვის მონაწილეობდნენ შეჯიბრებებში. ზღვა ღელავს, ბეჭედი, ცხვირსახოცი – რამდენი საინტერესო რამის მოფიქრება შეგვეძლო და ყოველ ჯერზე დროს ძალიან მხიარულად ვატარებდით. ვთამაშობდით „ნიანგს“ და შეგვეძლო ნებისმიერი საგნის ჩვენება სიტყვების გარეშე. დაჭერობანა, „კაზაკები და ყაჩაღები“ – შეგვეძლო უსასრულოდ გვერბინა.
სახლში არც ზამთარში ვჩერდებოდით. ციგები, ციგურები, თხილამურები – ეს ყველაფერი ზამთრის სპორტის სახეობებია. გარდა ამისა, ეზოში ყოველთვის ვმართავდით თოვლიან ომებს. ვაშენებდით თოვლის ციხესიმაგრეებს და თითოეული გუნდი საკუთარ ციხეს იცავდა. ბრძოლის შემდეგ, შერიგების ნიშნად, ყველა ერთად ვაკეთებდით თოვლის კაცს. სახლში თავად თოვლის კაცივით ვბრუნდებოდით. ავად თითქმის არ ვხდებოდით და ყველაფერს ვასწრებდით. თითქოს მაშინ დღე-ღამეში გაცილებით მეტი საათი იყო.
განსხვავებული თაობები და განსხვავებული ღირებულებები
და რაც მთავარია, ვსწავლობდით ურთიერთობას და შეგვეძლო მოლაპარაკება. ფიზიკურად ვვითარდებოდით და ბევრად უფრო გამძლეები ვიყავით. ვიცოდით, რომ ადამიანები განსხვავებულები არიან და განსხვავებულად რეაგირებენ სიტყვებსა და ქმედებებზე. გავდიოდით გამბედაობის და ლიდერობის გაკვეთილებს. ამიტომ ჩვენ უფრო მეტს ვასწრებთ ცხოვრებაში და მტკიცედ ვუმკლავდებით განსაცდელებს. ჩემს შვილიშვილს რომ ვუყურებ, რომელიც წელს პირველ კლასში შევიდა, მასში საერთოდ ვერ ვხედავ დამოუკიდებლობას. არ ვიცი სკოლაში როგორ მიაგნებს თავის ნივთებს?
მაგრამ ამავე დროს, ის თავის შვიდი წლის ასაკში, ადვილად მართავს ტელეფონს, პლანშეტს და კომპიუტერს. პოულობს საჭირო ინფორმაციას და იცის, როგორ დაურეკოს ვიდეო ზარით საუკეთესო მეგობარს ან დედას. როცა მიჭირს, მას ვთხოვ დახმარებას. ის ყველაფერს უფრო სწრაფად და მარტივად აკეთებს. ვფიქრობ, ყველა თაობა განსხავებულია. ჩვენ სწრაფად დავრბოდით და მოქნილები ვიყავით. ჩვენი შვილიშვილები კი სწრაფად ეუფლებიან პარალელურ რეალობას და ასეთივე სწრაფები არიან ინტერნეტში. ალბათ ყველაფერს თავისი დრო აქვს, პროგრესი ერთ ადგილზე არ დგას და ჩვენც მას უნდა მივყვეთ, არათუ მხოლოდ ის გავიხსენოთ, თუ როგორი მაგრები ვიყავით ბავშვობაში.
