ზრდა ცხოვრების ნაწილია. დრო, როცა უნდა ისწავლო დამოუკიდებლობა, ეცადო გახდე წარმატებული, პასუხისმგებელი და შრომისმოყვარე. მხოლოდ ამ შემთხვევაში შეიძლება გახდე ჭეშმარიტად თვითკმარი ადამიანი. მაგრამ ირონია ის არის, რომ ყველაფერი ასე მარტივი რომ ყოფილიყო, ჩვენ, როგორც საზოგადოება, უკვე ბევრად უფრო წარმატებულები ვიქნებოდით, ვიდრე ახლა ვართ. რა გვიშლის ხელს?! პასუხი მარტივია: ინდივიდუალური თვისებები და პირადი პრობლემები.
ზოგმა არ იცის როგორ გამოიმუშაოს ფული. ზოგიერთ ადამიანს ფუნდამენტური ზიზღი აქვს ოჯახის შექმნის მიმართ. სხვები საკუთარ თავს მშობლების როლში ვერ ხედავენ და ამაზე პირდაპირ საუბრობენ. რა უნდა ქნა, ხომ არ აიძულებ? ჩვენს დროში საზოგადოება არავის ადანაშაულებს მსგავს რაღაცებში, ყოველ შემთხვევაში ჩვენთან ასეა მიღებული. ჩინეთში ამბობენ, რომ დიახ. იქ ასეთ საკითხებს ცოტა სხვანაირად უდგებიან. მაგრამ როგორ განვსაზღვროთ, ვინ არის მართალი და ვინ არასწორი მოცემულ სიტუაციაში? ადამიანები, რომლებიც ისე ცხოვრობენ, როგორც მათ სურთ? თუ ისინი, ვინც ცდილობენ არსებობას ისე, როგორც მათგან სახელმწიფო მოითხოვს?
თვითკმარი ადამიანი
პირველად 19 წლის ასაკში გავთხოვდი. ახალგაზრდა და გულუბრყვილო ვიყავი. შეიძლება ითქვას, რომ სიყვარულით გავთხოვდი. თუმცა, ჩემი ქმედებების 90% რეალურად დედაჩემის მხრიდან კონტროლდებოდა. იაკობი, არ იყო ცუდი ადამიანი. უბრალოდ ისიც საკმაოდ ახალგაზრდა იყო და ბევრ რამეში გამოუცდელი. მე ვუსმენდი დედაჩემის რჩევებს და ასევე ვცდილობდი ყველაფერში დავმორჩილებოდი ქმარს. აქედან კარგი არაფერი გამოვიდა. თუმცა, ეს თავიდანვე ნათელი იყო.
დედაჩემს არ მოსწონდა ის ფაქტი, რომ ჩემი ახალგაზრდა ქმარი ძალიან შორს იყო ცხოვრების ზოგიერთი რეალობისგან. როდესაც ის სამუშაო დღის შემდეგ სახლში ბრუნდებოდა, უბრალოდ არ სურდა ტანსაცმლის გამოცვლა და სახლში რაღაცის გაკეთება, როგორც ამას მამაჩემი აკეთებდა. ამ მიზეზით დედაჩემი ხშირად გვირეკავდა და უკმაყოფილებას გამოხატავდა. მოკლედ, ისეთ საკითხებში ერეოდა, სადაც საერთოდ არ იყო საჭირო.
მეორე მხრივ, არც იაკობი იყო წმინდანი. თავიდან ისე ვცხოვრობდით, როგორც ფილმში. გასეირნება, ყურადღების ნიშნები ქორწილის შემდეგაც კი, საჩუქრები. მაგრამ შემდეგ, თანდათან ჩემი ქმარი ტიპურ კაცად გადაიქცა. სამსახური ჰქონდა, მაგრამ რატომღაც არ ჰქონდა სურვილი ამაღლებულიყო კარიერულ კიბეზე. მხოლოდ დივანზე წოლა და მეგობრებთან შეხვედრა უყვარდა. ალბათ თქვენც იცნობთ ასეთ კაცებს.
ასე რომ, განქორწინებამ არ დააყოვნა. ორი წელი გავძელით ერთად, თუმცა ერთი ცნობილი მწერალი ამტკიცებს, რომ ნამდვილი სიყვარული მთელი 3 წელიწადი გრძელდება. გაგვიმართლა, რომ შვილები არ გვყავდა. მარტოს ძალიან გამიჭირდებოდა ამ შემთხვევაში. დავიწყე მარტო ცხოვრება იმავე ბინაში, როგორც ადრე.
მას შემდეგ 12 წელი გავიდა და მე ისევ იქ ვარ. ამას არც მივაქცევდი ყურადღებას, რომ არა მეგობარი, რომელმაც ამ დღეებში მეორე შვილი გააჩინა. და ის, სხვათა შორის, ჩემზე წლინახევრით უმცროსია. ასე როგორ მოხდა, რომ დროთა განმავლობაში საკუთარ მშობლებს იმედი გავუცრუე და სერიოზული ურთიერთობა დღემდე არ მაქვს? ვფიქრობ, ჩემმა პირველმა და ერთადერთმა ქორწინებამ თავისი კვალი დატოვა, ეს უდავოა. რაც შეეხება დანარჩენს… უბრალოდ არასოდეს მეცალა.
ამჟამად კარგ პოზიციაზე ვმუშაობ და ფინანსურად დამოუკიდებელი ვარ. ბინა, რომელიც მშობლებისგან მემკვიდრეობით მივიღე, უკვე მთლიანად გარემონტებულია. შეიძლება სადმე გადავსულიყავი კიდეც, მაგრამ ძალიან მომწონს ეს უბანი და ძველი მაღალჭერიანი სახლის მაგია. ფოტოები სოციალური ქსელებისთვის უბრალოდ გასაოცარი გამოდის. სერიოზულად!
დასასვენებლად ექვს თვეში ერთხელ მივდივარ. ზუსტად იმ სტანდარტებით, რომლებზედაც წარმატებული გოგონები საუბრობენ. თუმცა მოგზაურობა ახლა შედარებით იაფი ჯდება და მე ამაში რაიმე განსაკუთრებულს ვერ ვხედავ. ვიყიდე მანქანა და ავიღე მართვის მოწმობა. უფრო სწორად, პირიქით, ჯერ მართვის მოწმობა ავიღე. ასე რომ, ახლა ჩემს ოჯახში პირველი ვარ, ვინც მანქანას ატარებს. შემიძლია მამაჩემი სასეირნოდ წავიყვანო, თუმცა ის ყოველთვის უარზეა. ვიცავ დიეტას და ზოგადად ვცდილობ ვიყო სპორტული. ეს უკვე უბრალოდ გოგონების სტანდარტებია. ჩემს პირად ცხოვრებასთან არანაირი კავშირი არ აქვს.
მაშ, მითხარით, რაში მჭირდება მამაკაცი, თუ არა იშვიათი შეხვედრებისთვის, ასე ვთქვათ, ჯანმრთელობის გასაუმჯობესებლად? წინდების შესაგროვებლად თუ მისი ხვრინვის მოსასმენად? არა, გმადლობთ! იქნებ ბავშვებზეა საუბარი? ჰოდა, ვაღიარებ, ამაზე მეც დავფიქრებულვარ, მაგრამ საკმაოდ ურთიერთგამომრიცხავი დასკვნები გამომიტანია.
იგივე ჩემი მეგობარი. ახლა მას ორი შვილი ჰყავს. რაც ნიშნავს კიდევ უფრო მეტ სიშავეებს თვალების ქვეშ და ცხიმს გვერდებზე. ეკას კარგად ვიცნობ და იგი სულაც არ ტოვებს ბედნიერი ქალის შთაბეჭდილებას. უფრო მეტიც, მის თვალებში ღიმილს მხოლოდ მაშინ ვხედავ, როცა ჩემს ახალ ამბებს ვუყვები ან ჩემი შესყიდვებით ვტრაბახობ. მეუღლეზე თუ ვკითხავ რამეს, მხოლოდ სევდიან კვნესას ვისმენ. მას საკუთარი შვილებიც კი არ ახარებენ. ამას აშკარად ვხედავ და სხვა რამეში ვერავინ დამარწმუნებს, თვით ეკაც კი.
და მაშინაც კი, როდესაც მომავალში მისი შვილები გაიზრდებიან და მუდმივად აღარ იტირებენ და არ მოითხოვენ ყურადღებას, რა იქნება შემდეგი? სწავლას დაამთავრებენ, გაიზრდებიან, წავლენ სხვაგან საცხოვრებლად და იქიდან დაიწყებენ მშობლებისგან მუდმივი დახმარების მოთხოვნას. ასე არ არის? ან სადმე ყოფილა სხვანაირად? მაშინ რა აზრი აქვს მთელ ამ თეატრს, თუ პირადად შენ არ იღებ რაიმე სარგებელს? მემკვიდრეები? ოჰ, გთხოვთ.
დედაც და მამაც მუდმივად მათზე მელაპარაკებიან, თითქოს დიდგვაროვნები ან გენეტიკური უნიკუმები ვიყოთ. ჩვენნაირი ხალხი რამდენიც გინდა, იმდენია. და ყოველწლიურად მხოლოდ უფრო მეტი იქნება. განა ეს არ არის იმის მიზეზი, რომ მოიშოროთ ეს ეგოისტური აზრები შთამომავლებზე და საკუთარი სიამოვნებისთვის იცხოვროთ? ზოგი მზადაა ყოველ 9 თვეში სიღარიბე ამრავლოს, მე კი მირჩევნია წესიერი ცხოვრება სტრესისა და ნეგატივის გარეშე.
როგორც ხედავთ, არაფერს ვნანობ, მე თვითონ ავირჩიე ასეთი ცხოვრება. დღეს შემიძლია მოვიფიქრო ისეთი რამ, რასაც ჩვეულებრივი დაქორწინებული წყვილი შვილებით არასოდეს გააკეთებს. რატომ? და რატომაც არა? მგონია, რომ ადამიანი სწორედ ასეთი უნდა იყოს: მობილური და აქტიური. საინტერესო ცხოვრება უნდა ჰქონდეს. და ჭიქა წყალი, როცა დავბერდები, დაე, რობოტმა მომიტანოს! იმ დროისთვის მსგავსი სიკეთე უამრავი იქნება!
