ქორწინებაში მოწიფული ასაკის მიღწევას თავისი უპირატესობები აქვს. პირველ რიგში, ეს არის გამოცდილება. აღარ ხარ უულვაშო ახალგაზრდა და არც შეშინებული გოგო. ყოველ შემთხვევაში, დაახლოებით მაინც იცი, როგორ არის მოწყობილი ეს სამყარო. იცნობ, სულ მცირე, მის ძირითად წესებს. მეორეც, შვილები ცალკე ცხოვრობენ. ახლა აღარ გიწევს მათი გაკვეთილების შემოწმება, მათთვის საუზმის მომზადება ან ჩხუბი გარდატეხის ასაკის გამო. სიჩუმეა, სიმშვიდეა და, ზოგადად, ყველაფერი ძალიან კარგად არის.
თუ, რა თქმა უნდა, არ დაიწყებ საკუთარ თავში შინაგანი პრობლემების შექმნას. „როგორ არის ჩემი ქალიშვილი, ჭამს რამეს? იქნებ ძალიან გახდა? მან არასოდეს იცოდა ნორმალურად ჭამა!” ან, მაგალითად, „ როგორ არის ჩემი ვაჟი, ის ყოველთვის ისეთი მოკრძალებული და მორცხვი იყო, არ ჰგავდა თავის მეგობრებს, მომავალ დამნაშავეებს“. ის, რომ მშობლები თავიანთ შვილებზე ფიქრობენ, ეს ნორმალურია. სხვა საქმეა, როცა მათი განცდები ყველა ზღვარს კვეთს.
შვილები ცალკე ცხოვრობენ
მითხარით, რა ჰქვია ამ პერიოდს ქალის ცხოვრებაში, როცა შუა ასაკი უკვე გავიდა, მაგრამ კრიზისი ჯერ კიდევ არ გამქრალა? ჩემი მეუღლე 56 წლისაა, მე თვითონ 58. ჩვენ 30 წელზე მეტია დაქორწინებულები ვართ და ორი შვილი გვყავს. ერთმანეთს კარგად ვიცნობთ, მაგრამ ამ ბოლო დროს მას საერთოდ ვერ ვცნობ. ჩვენს შორის ნამდვილად არ არის რაიმე კონფლიქტი ან სერიოზული უთანხმოება. არა! მაგრამ ხანდახან არ მესმის, მეტირება თუ მეცინება მის გაუაზრებელ საქციელზე. რატომ არის ასე?
ერთი წლის წინ, უმცროსმა ვაჟმა საბოლოოდ მოიპოვა გამბედაობა და შეძლო საკუთარ თავზე აეღო ყველა საჭირო ვალდებულება, რაც ნამდვილმა მამაკაცმა უნდა შეასრულოს. დაქორწინდა და, პირადად მე, ამით ძალიან ბედნიერი ვარ. ის და ჩემი რძალი კარგად არიან, საკმარისი ფული აქვთ, ამიტომ სირთულეებს არ განიცდიან და ცალკე ცხოვრობენ საკუთარი სიამოვნებისთვის.
უფროსი ქალიშვილი დიდი ხნის წინ გათხოვდა და მე და ჩემს ცოლს შვილიშვილიც კი გვაჩუქა. ტკბილი პატარა გოგონა, რომელიც ჩვენ ძალიან გვიყვარს. აბა, სხვაგვარად როგორ იქნებოდა, ჩვენს ასაკში პატარა ბავშვები კიდევ უფრო ტკბილები და საყვარლები ხდებიან. მით უმეტეს, თუ ისინი შენი საკუთარი შვილიშვილები არია. ზოგადად, ჩვენი შვილები კარგად არიან, მათ იპოვეს ცხოვრების გზა და თავდაჯერებულად მიჰყვებიან მას. ამიტომ, ვფიქრობდი, რომ საბოლოოდ შემეძლო ცოტა დამესვენა.
მაგრამ ჩემმა მეუღლემ, პირიქით, გადაწყვიტა, რომ ახლა, როცა ვაჟი და ქალიშვილი ცალ-ცალკე ცხოვრობენ, უნდა გავგიჟებულიყო და ზედმეტად ემოციურ დედად გადაიქცეულიყო. მან დაიწყო, თითქოს მოჯადოებულმა, სირბილი ბინიდან ბინაში და სთავაზობდა დახმარებას საშინაო საქმეებში ჩვენს სრულად მოზრდილ და დამოუკიდებელ შვილებს.
ჩვენს ქალიშვილს ჩემმა მეუღლემ დაუწყო სწავლება, თუ როგორ უნდა აღზარდოს საკუთარი შვილი, როგორ აბანაოს, კვებოს, ასწავლოს. ბუნებრივია, ის ამ ყველაფერმა დაღალა და სთხოვა, რომ მასთან სახლში ნაკლები სიხშირით მისულიყო. მე მშვენივრად მესმის მისი. ვის სიამოვნებს იმის მოსმენა, რომ ცუდი დედაა? მე კარგად ვიცი, რამდენად ყველგანმყოფი შეიძლება იყოს ჩემი ცოლი.
ჩემს ვაჟთანაც ყველაფერი დაახლოებით ასე იყო. დიახ, მას ჯერ საკუთარი შვილები არ ჰყავს, მაგრამ ამას დედამისი არ შეუჩერებია. მან რძალთან დაიწყო საუბრები იმაზე, თუ როგორ უნდა იმართებოდეს ოჯახი. ფანჯრები ძმრით უნდა გაიწმინდოს, წინდები ნათურების გამოყენებით უნდა შეკეროს და მსგავსი რამეები. ის კი პასუხობდა: „ახლა კურიერი საჭმელს მოგვიტანს, ერთად ვისადილოთ. ან: მოდი ერთად გავისეირნოთ, ახლა მტვერსასრუტი უნდა ჩავრთო და ის კი ძალიან ხმაურიანია“. ამან ჩემი მეუღლე ისე გააბრაზა, რომ მან უკვე ყველა მეგობარს უამბო ტელეფონზე.
მესმის, რომ შეიძლება ეს ცოტა გაზვიადებულ ამბად მოგეჩვენოთ. დიახ, რა არის ამაში ცუდი, რომ დედა ზრდასრულ შვილებზე ზრუნვას განაგრძობდეს, ის მშობელია, ეს მისი ამოცანაა. მაგრამ თუ ცოტათი ჩაერთვები ამ ყველაფერში, ნელ-ნელა იწყებ გაბრაზებას და გაღიზიანებას. მუდმივად შვილებზე ლაპარაკობს. როგორ არიან, არიან კარგად? რა მოხდება, თუ ვაჟს შვილი შეეძინება? ის ჯერ მყარად არ დგას ფეხზე. ან იქნებ ჯობია, რომ ჩვენთან გადმოვიდნენ? გესმით, ხომ?
როგორც ნებისმიერ ნორმალურ მამაკაცს, მე ყოველთვის მაქვს მცირე დანაზოგი შავი დღისთვის. და რადგან არ მაქვს რაიმე განსაკუთრებით ცუდი ჩვევები და არ ვხარჯავ ძალიან ბევრს, რაღაც მომენტში საკმარისი თანხა დამიგროვდა. რა უნდა გააკეთო ამ შემთხვევაში? რა თქმა უნდა, უნდა დახარჯო. სანამ ინფლაცია არ შეასრულებს თავის საქმეს. ზოგადად, დავიანგარიშე და აღმოჩნდა, რომ მე და ჩემი მეუღლეს ერთად შეგვეძლო წასვლა სადმე უფრო თბილ და არც თუ ისე ძვირადღირებულ კურორტზე. ერთი კვირით, ან თუნდაც 10 დღით. ვიცხოვრებდით კომფორტულად და ზედმეტი სტრესის გარეშე.
მინდოდა ეს იდეა ჩემი მეუღლისთვის შემეთავაზებინა, მაგრამ მან დამასწრო საკუთარი ჩანაფიქრის განდობა. მითხრა, რომ ცუდი არ იქნებოდა თუ ჩემს ძველ მანქანას გავყიდდი და ფულს ბავშვებს გავუნაწილებდი. ბენზინი დღითიდღე ძვირდება, არსად წასვლა არ გვჭირდება. შენ კი ძალიან მოხუცი ხარ იმისთვის, რომ უწინდელივით ტყეში იაროო. ჩემს წინააღმდეგობებზე მხოლოდ ერთი პასუხი იყო: „შენ არაფერი გესმის, ბებერი ეგოისტი ხარ, არ გიყვარს ჩვენი შვილები“.
მოკლედ, ამგვარმა შედეგებმა დამაბნია, ამიტომ დასასვენებლად წასვლის იდეა აღარ გავანდე. ის ამ ფულს ხელიდან მყისვე გამომტაცებდა. ასეთი ხასიათი აქვს. როდესაც გაბრაზებულია, მეც კი მეშინია მისი. მაგრამ რაღაც უნდა გადაწყდეს, ამ ფულს თან ხომ არ წავიღებ, ბოლოს და ბოლოს.
როგორც ხედავთ, ჩემთვის არც ისე სასიამოვნო სიტუაციაა და კარგი იქნებოდა მისი დანაკარგების გარეშე გადაჭრა. ახლა, ჩემს ასაკში, არ მინდა ვინმეზე ნაწყენი ვიყო. მითუმეტეს, საკუთარ შვილებზე ან მეუღლეზე.
