ბევრმა თანამედროვე ზრდასრულმა ადამიანმა იცის, რა არის აგრესია მშობლების მხრიდან. როდესაც უამრავი რამ გაქვს გასაკეთებელი და რაღაც მომენტში ბავშვები უბრალოდ ნერვებს გიშლიან. დღეს ბავშვს ვერც კი დაუყვირებთ, ამას მაშინვე მოჰყვება გაკიცხვა მეგობრებისა და მეზობლების მხრიდან. ადრე კი ბავშვმა, რომელმაც განსაკუთრებით დიდი დანაშაული ჩაიდინა, მშვენივრად იცოდა, რომ ასე თუ ისე, მამის ქამარი ელოდა. და არანაირი დათმობა არ ყოფილა.
ზოგი ამბობს, რომ ადრე უკეთესი იყო. მეტი დისციპლინა, უფრო ჭკვიანი და ჯანმრთელი ბავშვები. შრომის თერაპიამ და სიმეტრიულმა სასჯელებმა ბიჭები კაცებად აქციეს, გოგოები კი ნამდვილ ქალებად. დღევანდელი ახალგაზრდა თაობისგან განსხვავებით, რომელიც ზოგს სულიერად უფრო სუსტად მიაჩნია და მითუმეტეს ფიზიკურად. თუმცა, რამდენი ადამიანიცაა, იმდენი აზრია. მეცნიერები, პირიქით, თვლიან, რომ ყოველი მომდევნო ახალი თაობა არც ისე ბევრად, მაგრამ მაინც უფრო ჭკვიანია, ვიდრე მისი მშობლები.
რა არის აგრესია
მშობლები ყოველთვის განსაკუთრებული, მხოლოდ მათთვის გასაგები სიყვარულით გვეპყრობოდნენ მე და ჩემს ძმას. ყოველდღიური ვარჯიშები, წიწიბურაზე დაჩოქება, ქამარიც კი – ეს ყველაფერი ჩვენთვის ჩვეულებრივი ამბავი იყო. ჩვენ არ ვიყავით რელიგიური ოჯახი ან რაიმე მსგავსი. უბრალოდ, დედა და მამა ყოველთვის პირდაპირი ადამიანები იყვნენ. ისინი შვილებისგან მორჩილებას, პატივისცემას და აბსოლუტურ უკუკავშირს მოითხოვდნენ.
ბავშვობაში ამაზე არ ვფიქრობდი, მაგრამ მოგვიანებით მივხვდი: რადგან გოგო ვიყავი და ოჯახში ყველაზე პატარა, ჩემს ძმას ჩემზე ბევრად მეტი ხვდებოდა. და ხშირად სწორედ ჩემს გამო იღებდა მამისგან რამდენიმე დამატებით დარტყმას. „როგორ არ იცი, სად არის შენი და ამ დროს?! დარწმუნებული ვარ, რომ სწორედ ამიტომ დატოვა მან ჩვენი ოჯახი 17 წლის ასაკში. არა, უფრო სწორედ გაიქცა. მას ახლაც არ სურს ჩვენთან, თუნდაც ჩემთან, რაიმე საერთოს ქონა, თუმცა ამდენი წელი გავიდა…
მერე მამა გარდაიცვალა. მაგრამ სხვა მიზეზის გამო. ფილტვებმა უღალატა. ნერვიულობისგან თუ უბრალოდ ჩვევის გამო, ლოკომოტივივით აბოლებდა, დღეში ერთ შეკვრას. ან შეიძლება მეტსაც, დანამდვილებით ვერ ვიტყვი. ამ ჩვევამ მოუღო ბოლო. თუმცა ბოთლს საერთოდ არ გაჰკარებია და დედასაც აუკრძალა. როგორ უყვარდა იგი! რამდენიმე თვე გლოვობდა, წონაში ისე დაიკლო, რომ საკიდს დაემსგავსა. მოცულობითი კოსტუმიც კი, რომლითაც იგი წონის დაკლების დამალვას ცდილობდა, არ შველოდა. თუმცა ჩემი ძმის წასვლა მისთვის რაიმე განსაკუთრებული არ ყოფილა, მას არც კი გაუმახვილებია ყურადღება ამ მოვლენაზე.
საკუთარი ოჯახი
ახლა უკვე ზრდასრული ქალი ვარ და ორი პატარა შვილი მყავს. მე და ჩემი მეუღლე მის ბინაში ვცხოვრობთ და მშობლებთან ჩემი წარსული ცხოვრება თითქმის დამავიწყდა. მთელი პერიოდები არ მახსოვს, მართალი გითხრათ, უბრალოდ გონებიდან ამომივარდა. თუმცა ვცდილობდი ზოგიერთი ამბის გახსენებას, საერთო სურათის მისაღებად… დედა ჩვენს ძველ ბინაში დარჩა საცხოვრებლად და ახლაც თავს ძალიან კარგად გრძნობს. მამამ ფული დაუტოვა და ასევე ქალაქის გარეუბანში ბინა, რომელიც ქირავდება. ადრე აგარაკი იყო, მაგრამ მდებარეობის წყალობით ახლა კარგი მოგება მოაქვს.
როგორც უკვე ვთქვი, მე და ჩემი ძმა ტრადიციულად გავიზარდეთ. ასეთი გავიზარდე და თავს ვერაფერს ვუხერხებ. რაც არ უნდა მომხდარიყო წარსულში, მე ყოველთვის ვიწვევ დედაჩემს ოჯახურ დღესასწაულებზე. დროდადრო მივდივარ მის მოსანახულებლად. მიმაქვს მოსაკითხი და პროდუქტებს ვყიდულობ. მე ვაიძულებ ჩემს ქმარს, რომ დაეხმაროს, თუ მას რაიმე მძიმე ნივთის გადატანა ან მცირე რემონტის გაკეთება სჭირდება. დედას მიაჩნია, რომ ეს ასეც უნდა იყოს.
გულცივი დედა
მაგრამ მისი მხრიდან ჩვენ ვერ ვხედავთ ვერანაირ პატივისცემას. დედა უბრალოდ ზის სახლში, ზრუნავს თავის სამ ძაღლზე და ხანდახან მირეკავს, რომ მკითხოს, როგორ ვარ და კიდევ უფრო ხშირად, რათა შეამოწმოს, რა ხდება ჩემს ოჯახში. თავს ერთგვარ ჯარისკაცად ვგრძნობ, რომელსაც გენერალი ურეკავს და „ახარებს“ იმით, რომ მის ერთ-ერთ ძაღლს ვეტერინარის დახმარება სჭირდება. ეს ნიშნავს, რომ ჩვენ უნდა მივიდეთ და მივიყვანოთ ცხოველი სპეციალისტთან. არც „მადლობა”, არც „ნახვამდის“. ვალდებულები ვართ.
მიუხედავად იმისა, რომ თავად დედა ტრადიციული მშობელივით არ იქცევა, არც ბებიაა ბრწყინვალე. და საერთოდ აღარაფერს ვიტყვი მის, როგორც სიდედრის როლზე. მე და ნიკამ ყველაფერი ნულიდან დავიწყეთ და საერთოდ არავინ დაგვხმარებია. მიუხედავად ამისა, ახლა ჩვენ ფეხზე ვდგავართ და რთულ პერიოდში ვზრდით ბავშვებს. რაც შეეხება დედას? მიუხედავად იმისა, რომ მას აქვს შესაძლებლობა, ფინანსურად დაგვეხმაროს, მას ურჩევნია მეტი საკვები იყიდოს თავისი ძაღლებისათვის, ვიდრე შოკოლადი შვილიშვილებისთვის.
რა არის აგრესია
უფრო მეტიც, ის გვაკრიტიკებს მე და ჩემს ქმარს იმის გამო, რომ ჩვენ შეგნებულად სუსტ ადამიანებად ვზრდით მის შვილიშვილებს. წარმოიდგინეთ, ჩვენი უფროსი ქალიშვილი მხოლოდ 5 წლისაა. და თუ ასე გავაგრძელებთ, ისინი არაფრის მაქნისები გაიზრდებიან. ამიტომ სჯობს მეტი დისციპლინა ჰქონდეთ. მოკლედ, ის მირჩევს, შვილები ისე გავზარდო, როგორც მე და ჩემი ძმა ვიყავით ბავშვობაში.
და როცა ვახსენებ, რომ დედაჩემის „საყვარელმა” ვაჟმა ჩვენი ოჯახი სწორედ ასეთი პოლიტიკის გამო დატოვა, დედაჩემი მხოლოდ ყვირილს იწყებს. შემდეგ კი თეატრალურად იწყებს ტირილს და არ ავიწყდება ჩემი გაკიცხვა იმის გამო, რომ სწორედ ჩვენი ბავშვობის წყენების გამო იყო, რომ მამაჩემი ასე ადრე გარდაიცვალა. თუმცა მე პირადად ამასთან კავშირს ვერ ვხედავ.
ამ ბოლო დროს მიჭირს დედაჩემის ჩემდამი დამოკიდებულების ატანა. ვგრძნობ, რომ არ ვიმსახურებ ასეთ მოპყრობას. შეიძლება გავიზარდე და საბოლოოდ გულცივი გავხდი. ან იქნებ ის აღზრდა აღარ ახდენს გავლენას ჩემზე. მაგრამ რაღაც უნდა შეიცვალოს, დარწმუნებული ვარ. რამდენი დრო და ნერვები შეიძლება დახარჯო ხანდაზმულ ადამიანზე, რომელსაც ცხოვრებაში არასოდეს დაუფასებიხარ? უფრო ლოგიკური არ იქნება, რომ აქ მყოფებს მიაქციო ყურადღება? არ აქვს მნიშვნელობა ნათესავები ვართ თუ არა, უბრალოდ არ ღირს ასე გაგრძელება. დაე, ძაღლები დაეხმარონ, მე კი ამაში აღარ ვმონაწილეობ. ჩემი ძმა მართალი იყო. ეს ოჯახი ყოველთვის განწირული იყო. უბრალოდ, მე არ მინდოდა ამის დანახვა.
