რაც არ უნდა ვთქვათ, ახლობელ ადამიანებს შორის ურთიერთობამ ზოგჯერ შეიძლება გაგვაოცოს. უფრო მეტიც, შოკში ჩაგვაგდოს. ზოგთან ასეა მიღებული, ზოგთან ისე და მხოლოდ ადეკვატური, საღად მოაზროვნე ადამიანი არ გასცდება დაშვებულ საზღვრებს. მაგალითად, ზოგიერთი დედიკოები განაგრძობენ შვილის ძუძუთი კვებას 3 წლის ასაკამდე და ამაში უცნაურს ვერაფერს ხედავენ. სხვები, შვილებს ნებას რთავენ, რომ მათი თანდასწრებით გამოიყენონ ბილწი სიტყვები, თითქმის პირველი კლასიდანვე. ისინი ამბობენ, რომ ამაში ცუდს ვერაფერს ხედავენ. ამბობენ, რომ ამ გზით არ აძლევენ საშუალებას შეაკავონ „ბუნებრივი ენერგია, შინაგანი დინებები“.
არაუშავს, როდესაც ასეთი შეხედულებები აქვთ ახალგაზრდა მშობლებს, რომელთაც სრულიად არ აქვთ გამოცდილება და თავადაც არ არის ბოლომდე ჩამოყალიბებულები. მაგრამ სპეციალისტის გარეშე ვე გავუმკლავდებით, თუ ასეთ საოცრებებს მოწიფული ასაკის ადამიანები სჩადიან. სხვაგვარად, ეს „ზარები“, რომლებსაც თავიდანვე არ მივაქცევთ ყურადღებას, შეიძლება აშკარა პრობლემებად გადაიქცეს მომავალში.
ადეკვატური ადამიანი
იწყებ გააზრებას, რომ რაღაც წესრიგში არ არის, როდესაც ორი ღამე ზედიზედ გესიზმრება დედამთილი. თანაც ერთგვარ ყოველდღიურ კოშმარში, რაც რეალურად უფრო უარესია, რადგან მსგავსი სურათები ძალიან რეალისტურია და სრულიად დამაბნეველი. სამწუხაროა, რომ ჩემი ქმარი ვერ მიგებს და მაინც აგრძელებს დედასთან სტუმრობას, თითქოს არაფერი მომხდარა. ეს პირადად არ მინახავს, მაგრამ ძალიან კარგად ვგრძნობ.
აი, რაშია საქმე. ჩვენ ახალგაზრდა ოჯახი ვართ, შვილები არ გვყავს. დაახლოებით ერთი წლის წინ დავქორწინდით. ორივე ვმუშაობთ შეძლებისდაგვარად, გვიყვარს ერთმანეთი და ვზრუნავთ ჩვენს ოჯახზე. ლაშა ჩემთვის ძალიან ახლობელია, როგორც ადამიანი და როგორც პარტნიორი. აი დედამისი კი – ზოგჯერ ჩემში ძალიან უცნაურ გრძნობებს იწვევს. და ეს ჯერ კიდევ რბილად ნათქვამია.
ქორწილამდე სხვა არაფერზე ულაპარაკია, გარდა ბავშვებისა. როდის გავუჩენ შვილიშვილებს? იქნებ ჯერ დავორსულდე და ქორწილი შემდეგ გადავიხადოთ? არაფერ დაშავდება. ის მზად არის ბავშვი ზედიზედ რამდენიმე დღითაც კი დაიტოვოს და ასე შემდეგ. ის ამას თავის ვაჟსაც ეუბნებოდა, მაგრამ ლაშა დედამისს დიდი ხანია იცნობს, ჩემთვის კი ეს სიახლე იყო.
და რაღაც მომენტში ეს ყველაფერი ორივეს ისე მოგვწყინდა, რომ ლაშამ მკაცრად აუკრძალა დედას ამ თემაზე საუბარი. ჩვენ ჯერ კარიერაზე უნდა ვიზრუნოთ, ცხოვრება მოვიწყოთ და ასე შემდეგ. ნუთუ ლოგიკური არ არის? ამის შემდეგ ჩემი დედამთილი დამშვიდდა. ყოველ შემთხვევაში მე მისგან აღარ გამიგია კითხვები ჩემს მომავალ შვილებთან დაკავშირებით.
გავიდა გარკვეული დრო და ჩემმა ცნობისმოყვარე დედამთილმა ისევ დაიწყო. ახლა მისი ინტერესების არეალი მოიცავდა არა მის შთამომავლებს, არამედ მისი ერთადერთი ვაჟის განწყობას. როგორ გრძნობს თავს, ავად ხომ არ არის, მაძღარია თუ მშიერი? და რაღაც მომენტში სწორედ ბოლო საკითხი აეკვიატა.
დაიწყო ჩვენთან სიარული კვირში ერთხელ ან ორჯერ. მოჰქონდა ფაფები, კატლეტები, კარტოფილი, რაგუ და სხვა სახლში მომზადებული კერძები. „დამზადებულია საკუთარი ხელებით“ – ასე უყვარს თქმა. ლაშა ყოველ ჯერზე გემრიელად მიირთმევდა კერძებს, როგორც კი დედამისი წავიდოდა. იმაზეც მადლობა, რომ წასვლას აცდიდა.
ჩვენ თანამედროვე წყვილი ვართ. ჩემი აზრით, ჩვენი უფლებები და მოვალეობებიც დროის სულისკვეთების შესაბამისად უნდა გადანაწილდეს. მეც მაქვს სამსახური და უნდა ვიცოდე, რომ ჩემს ქმარს აქვს უნარი თავად მოიმზადოს საუზმე ან ვახშამი. მე ჩემთვის დიეტურ კერძებს ვამზადებ. თუ ჩემი ქმარი ჩვეულებრივზე გვიან მოდის და მშიერია, საკვებს ონლაინ ვუკვეთავ. საკმაოდ დიდი ხნის განმავლობაში ეს სქემა მუშაობდა და მე ძალიან კმაყოფილი ვიყავი ყველაფრით.
ახლა ვხედავ ცვლილებებს ჩემი ქმრის ქცევაში, მის აზროვნებაში და გარეგნობაშიც კი. დედამისის მომზადებული კერძების გამო, მან შესამჩნევად მოიმატა წონაში. ჯერ კიდევ 32 წლის არის და მე ყოველთვის მომწონდა მისი გამხდარი აღნაგობა. მერე სუნი. არა, ლაშას სუნი არ ასდის, ამის თქმა არ მინდა. მაგრამ ცხელ კერძს პირდაპირ მაცივარში ვერ მოათავსებ და სამზარეულო ივსება სხვადასხვა არომატით, სანამ საკვები არ გაცივდება. შემდეგ კი სუნი მაცივარშიც დგება. საუზმის წინ ყველა ამ სუნამოს შესუნთქვა არც ისე სასიამოვნოა.
ლაშას ვთხოვე, შეეჩერებინა დედამისი და შეწყვიტა ტოლმისა და პელმენების ჭამა ინდუსტრიული მასშტაბით. ნაცვლად ამის, როგორც მივხვდი, მან თავად დაიწყო მასთან მისვლა და ჩემგან ფარულად იქ ჭამა. ასეთი დიეტის დაწყებიდან ექვსი თვის შემდეგ ის ნამდვილ ვეშაპად გადაიქცა. ხვრინვაც კი დაიწყო.
ცოტა ხნით მომიწია ინიციატივის საკუთარ ხელში აღება. დედამთილს შევხვდი მეგობრული საუბრისთვის, როგორც ქალი ქალს. უკეთესი იქნებოდა ეს აზრი საერთოდ არ მომსვლოდა თავში. ნეიტრალურ ტერიტორიაზე შევხვდით, ყავა დავლიეთ და სხვადასხვა თემაზე ვსაუბრობდით. ვცადე საუბრის დაწყება იმის შესახებ, თუ როგორ გასუქდა ლაშა. თითქოს იგივე საკვებით იკვებება და ეს რანაირად მოხდა?
ჩემმა დედამთილმა აღიარა, რომ ის საჭმელად მასთან დადის და ამაში ცუდს ვერაფერს ხედავს, რადგან ის სახლში „ვერ ნაყრდება“. მინდოდა მეთქვა მისთვის, რომ მისი შვილი უკვე ზრდასრული მამაკაცია და ახლა მის რაციონზე მე ვარ პასუხისმგებელი, მაგრამ მან კიდევ რაღაც დაამატა. ის ნახევრად მშიერია და გასაკვირი არ არის, რომ მას უბრალოდ ძალა არ ეყოს ჩემთან ინტიმისთვის. „რომელ ბავშვებზეა საუბარი, როცა ჯანმრთელობა ხელს არ უწყობს და მუცელი ცარიელი აქვს“.
როგორღაც დავასრულე შეხვედრა, ვცდილობდი დედამთილისთვის შეურაცხმყოფელი არაფერი მეთქვა. ძალით შევიკავე თავი. მე და ლაშა ისევ ერთად ვართ, ძალიან მეგობრულად ვცხოვრობთ. თუმცა ვიცი, რომ დროდადრო დედასთან მიდის, არ ვიცი, ალბათ ღვეზელების საჭმელად. ასე მგონია, სხვა ქალთან მიდის… ნუთუ დედამისზე ვეჭვიანობ თუ რა ხდება? თუ მე გავგიჟდი? ვეღარაფერი გამიგია…
