ოჯახის ბიუჯეტის შედგენას არ უყვარს სავარაუდო გათვლები. ყველაფერი უნდა იყოს სწორი, აშკარა და ნათელი. ისე, რომ ნებისმიერ დროს შეძლოთ გადახედოთ ციფრებს და შეაფასოთ აქვს თუ არა ოჯახს საკმარისი ფული მომავალი შესყიდვებისთვის და სხვა ფინანსური ინვესტიციებისთვის. მაგრამ, სამწუხაროდ, ბევრ წყვილს ეს უბრალოდ არ ესმის და ისინი სერიოზულად არ აღიქვამენ თავიანთ ზარალს და მოგებას. შედეგად, მათი შემდგომი გეგმები შეიძლება უბრალოდ ვერ განხორციელდეს, რაც, რა თქმა უნდა, მათ გაუგებრობამდე და ჩხუბამდეც კი მიგვიყვანს. სწორედ ასე ხდება ხშირად ცხოვრებაში.
საინტერესო ის არის, რომ ასაკის მატებასთან ერთად ადამიანების უმეტესობა ხდება უფრო ბრძენი და აღიარებს საკუთარ შეცდომებს, ნანობს კიდეც მათ. მაგრამ უკვე გვიანია და დაკარგულის დაბრუნება, რა თქმა უნდა, შეუძლებელია. გამოდის, რომ სულელები საკუთარ შეცდომებზე სწავლობენ, ჭეშმარიტად ჭკვიანი ადამიანები კი სხვებისგან.
ოჯახის ბიუჯეტის შედგენა
სრული პასუხისმგებლობით შემიძლია ვთქვა, რომ ახალგაზრდობაში საკმაოდ რთული ადამიანი ვიყავი, რომელმაც ბევრი სისულელე ჩაიდინა და დაკარგა უამრავი ვარიანტი ნორმალური ცხოვრებისთვის. ახლა 58 წლის ვარ და უკვე მესმის. თუმცა, არ შემიძლია, რომ ეს ყველაფერი ჩემს ქალიშვილს შევაგნებინო. ეს არის ჩემი მთავარი პრობლემა.
მე და ჩემი მეუღლე მაშინ დავშორდით, როდესაც ანა 12 წლის იყო. მინდოდა მეცხოვრა იმ გეგმის მიხედვით, რომელიც მქონდა ჩაფიქრებული, მაგრამ ჩემმა მაშინდელმა ქმარმა ასეთი ცხოვრება ვერ უზრუნველყო. მე მას საათობით ვეჩიჩინებოდი, ვცდილობდი როგორმე მოტივაცია მიმეცა ფინანსური წარმატების მისაღწევად. მაგრამ მხოლოდ ქალთა ჟურნალებში ხდება ყველაფერი ისე, როგორც ზღაპარში. რეალურ ცხოვრებაში ადამიანი შეიძლება დაიღალოს, განაწყენდეს, გაბრაზდეს და ბოლოს უბრალოდ წავიდეს ოჯახიდან.
განქორწინებისას მივაღწიე იმას, რომ ჩემი ყოფილი ღირსეულ ალიმენტს მიხდიდა და ბინაც ჩვენ დაგვრჩა. ამ დროს მეგონა, რომ სწორი მიმართულებით მივდიოდი. ჯერ კიდევ შედარებით ახალგაზრდა და ენერგიით სავსე ვიყავი. იმედი მქონდა, რომ ვიპოვნიდი ახალ ადამიანს, ვისთან ერთადაც მე და ანა თავს კომფორტულად ვიგრძნობდით ყოველდღიურ ცხოვრებაში.
ცხოვრება ქალიშვილთან ერთად
თუმცა სინამდვილეში ყველაფერი არც ისე ვარდისფერი აღმოჩნდა, როგორც ვგეგმავდი. მიუხედავად ჩემი ახალგაზრდობისა, მამაკაცებმა კატეგორიული უარი განაცხადეს ჩემს შემჩნევაზე. და ეს ყველაფერი იმიტომ, რომ მაშინ უკვე მყავდა შვილი. დიახ, იყო საკმარისზე მეტი ადამიანი, ვისაც მხოლოდ მოკლევადიანი ურთიერთობა სურდა. მაგრამ არავის სურდა სერიოზული ურთიერთობა ქალთან, რომელსაც შვილი ჰყავდა. მე თავადაც არ მინდოდა რაიმე კავშირი ადამიანებთან, რომელთაც მსგავსი აზროვნება ჰქონდათ.
გავიდა დრო და ჩემი ქალიშვილი გაიზარდა. მე უკვე ხელი ჩავიქნიე საკუთარ მისწრაფებებზე და ცხოვრებისგან მხოლოდ ერთი რამ მინდოდა – სიმშვიდე. თუმცა შეუძლებელი იყო იმის შემჩნევა, რომ მე და ანას ერთ ბინაში ყოფნა ძალიან გვიჭირდა. მან უკვე მოახერხა ინსტიტუტის დამთავრება და სამსახურის პოვნა, მაგრამ შეყვარებული არ ჰყავდა. ერთ-ერთი მორიგი კამათის დროს რაღაც სისულელეზე, ჩემმა ქალიშვილმა თავი ვერ შეიკავა და თქვა, რომ შინაბერად დარჩებოდა, რადგან შეყვარებულის მოსაყვანი ადგილი არსად ჰქონდა.
გადამწყვეტი მოქმედება
მინდოდა სასწრაფოდ მეპასუხა მის პრეტენზიაზე, რომ რეალურად მამაკაცს მიჰყავს საცოლე სახლში და არ არის სასიამოვნო საკუთარ დედასთან ასე საუბარი, მაგრამ დროულად შევიკავე თავი. ჩემი თავი გამახსენდა მის ასაკში. ის გარკვეულწილად მართალი იყო, ეს უნდა ვაღიაროთ. ალბათ ეს საუბარი იქცა ჩემი სხვა ქვეყანაში გამგზავრების მიზეზად. სამუშაოდ გავემგზავრე. იმისთვის, რომ ცოტაოდენი ფული მეშოვნა და ანასთვის დამეთმო საკუთარი სივრცე. იმ იმედით, რომ ჩემი ეს ქმედება ოდნავ მაინც იმოქმედებდა ჩვენს ურთიერთობაზე.
ხუთი წელი გავიდა. მუდმივად ფეხზე მდგომი ვმუშაობდი კვების ობიექტში. იქ არავინ გამფრთხილებია, მაგრამ ვიცოდი რაზეც მივდიოდი. ამ ხნის განმავლობაში ანა მართლაც გათხოვდა და მე ვიდეო ზარის საშუალებით მოვახერხე მისი ქმრის გაცნობა. დღეს, როცა უკვე სახლში ვარ და ვხვდები, რომ ყველაზე ცუდი დრო უკან დამრჩა და გარკვეული დანაზოგი მაქვს, ერთადერთი, რაც მაწუხებს, ჩემი შვილის მომავალია.
არ ვიცი, ჩემი ცოდვების გამოა თუ კარმის გამო, მაგრამ ამ მომენტში ჩემი ქალიშვილი, მეჩვენება, რომ საკუთარი მამის მდგომარეობაშია. იმ დროს, როცა ის ჩემთან ერთად ცხოვრობდა და იძულებული იყო, ყველა ჩემი ახირება მოეთმინა. ანას უყვარს ქმარი და მუდმივად ანებივრებს მას. მე და ჩემმა მძახლებმა ახალგაზრდა წყვილს პატარა ბინა ვუყიდეთ, რათა ცალკე ეცხოვრათ და საკუთარი დამოუკიდებელი მომავალი აეშენებინათ. და ეს ძალიან კარგია, სწორედ ამიტომ დავტოვე მაშინ ჩემი სამშობლო.
მაგრამ, მეორე მხრივ, ძალიან მაღელვებს ჩემი ქალიშვილის ცხოვრების ზოგიერთი მომენტი. ის დილიდან საღამომდე მუშაობს, ხოლო ჩემი სიძის სამუშაო დღე სტანდარტულ 8 საათსაც კი არ აღწევს. ახლა ისინი ფულს აგროვებენ ჩემი სიძისთვის მანქანის შესაძენად და მართვის მოწმობის ასაღებად. დიახ, ჩემმა ქალიშვილმა ნამდვილად უნდა დათმოს ხელფასის ნაწილი, რათა მისმა ქმარმა ისწავლოს მანქანის ტარება.
აღარაფერს ვამბობ ჩემი სიძის დედაზე, რომელიც კვირაში ერთხელ, ან უფრო ხშირად მიმანიშნებს, რომ მისი შვილის მომავალში კიდევ უფრო მეტი ინვესტიცია უნდა ჩავდო. ასეა თუ ისე, მე ფული მაქვს. მაგრამ როცა ვამბობ, რომ შემიძლია დავეხმარო ჩემს სიძეს ან ჩემს მძახალს საზღვარგარეთ სამსახურის პოვნაში, საუბარი რატომღაც წყდება. რატომღაც არავის სურს სახლიდან მოშორებით მუშაობა. გასაოცარია, რატომ არის ასე?
ნუთუ ადრე მეც მართლა ასეთი საზიზღარი და არასერიოზული ვიყავი? მაგრამ ეს ხომ ქალის პასუხისმგებლობაა, რომ როგორმე შთააგონოს, აიძულოს თავის მამაკაცს მამაკაცური საქმეების გაკეთება… როდესაც საკუთარ თავს უცხო თვალით შევხედე, მხოლოდ მას შემდეგ მივხვდი, რომ მე ვიმსახურებდი ასეთ ცხოვრებას. მაგრამ მაინც ძალიან მეცოდება ჩემი ქალიშვილი…
