როდესაც ბავშვი ადრეულ ასაკში არ სცემს პატივს მშობლებს, მაშინ ამას ყველაზე ხშირად ახალგაზრდა წყვილის ბანალურ გამოუცდელობას მიაწერენ. ეს ხდება მაშინ, როდესაც დედას და მამას ჯერ კიდევ არ აქვთ საკმარისი ცოდნა საკუთარი შვილის აღზრდასთან დაკავშირებით. ან მორიგ ახალმოდურ თაღლითს მიენდნენ, რომელმაც ვაჟის ან ქალიშვილის აღზრდა ურჩია არა ტრადიციული გაგებით, არამედ „პროგრესულით“. უფროსთა ავტორიტეტის აღიარებისა და მათდამი ყოველგვარი პატივისცემის გარეშე.
თუმცა, ეს არ არის სამყაროს დასასრული. ბავშვები არც ისე სულელები არიან, როგორც ერთი შეხედვით შეიძლება ჩანდეს და მათი სწავლება საკმაოდ მარტივია. გარკვეული პერიოდის შემდეგ, სათანადო აღზრდით, მათ გაგებაში, როგორც წესი, ყველაფერი თავის ადგილზე დგება. გაცილებით უარესია, როდესაც ზრდასრული, სრულიად ჩამოყალიბებული შვილები ექცევიან მშობლებს ისე, როგორც უცხო ადამიანებს ან საერთოდ არ სურთ მათთან ურთიერთობა. ამ შემთხვევაში სიტუაციის გამოსწორება გაცილებით რთულია.
შვილი არ სცემს პატივს საკუთარ მშობლებს
ჩემი ქალიშვილი ცოტა ხნის წინ 26 წლის გახდა. სამწუხაროდ, მე და ჩემს მეუღლეს არ გვქონდა საშუალება პირადად მიგველოცა, რადგან ის უკვე ორი წელია საზღვარგარეთ იმყოფება. მაგრამ ეს არ არის მთავარი. იმ დღეს მას შეეძლო მარტივად დაერეკა ინტერნეტით, ან თუნდაც თავად ეცადა ტელეფონის აღება. ჩვენ მას რამდენჯერმე დავურეკეთ, მაგრამ ელენეს ხმა არ გაგვიგონია. დაკავებული იყო და საერთოდ არ აინტერესებდა მამა და დედა.
ელენე ჩვენი უფროსი ქალიშვილია. ასევე გვყავს ვაჟი, რომელიც მასზე 13 წლით უმცროსია. არ იკითხოთ რანაირად, უბრალოდ ასე მოხდა. ჩვენ ორივე შვილი ერთნაირად გვიყვარს. ჩვენ არ ვართ მდიდრები. ვცხოვრობთ სოფელში, მაგრამ ისე მოვიწყვეთ ცხოვრება, რომ ქალაქელებს არ ჩამოვრჩებით. გვაქვს ტელევიზორი, ინტერნეტი, იატაკის გათბობაც კი გვაქვს და ძვირადღირებული მზის პანელები ელექტროენერგიის დაზოგვის მიზნით. ეს იმიტომ, რომ ჩვენ თითოეულ გროშს ვაფასებთ და ვდებთ ინვესტიციებში. ჩვენ არ გვაქვს ცუდი ჩვევები და არც რაიმეს ფუჭად დაკარგვის სურვილი.
მიუხედავად ამისა, დღეს ისე განვითარდა მოვლენები, რომ საკუთარ ქალიშვილს არ უნდა ჩვენთან ურთიერთობა. მას ჩვენი სრცხვენია, ცდილობს როგორმე მინიმუმამდე დაიყვანოს ჩვენი კომუნიკაცია და არ სიამოვნებს რაიმე სახის კონტაქტი. მას ევროპაში საქმრო ჰყავს. სოციალურ ქსელში მისი რამდენიმე ფოტო ვნახე. მეგობრადაც კი დამამატა. მაგრამ ჩვენ მასთან ვერ ვურთიერთობთ, რადგან ენა არ ვიცით და არც ელენეს არ სიამოვნებს დიდად ეს ყველაფერი.
ამ კვირაში გავიგეთ, რომ ჩვენმა ქალიშვილმა გათხოვება გადაწყვიტა. თავიდან ძალიან გამიხარდა. ასაკი შესაფერისი აქვს, მისი რჩეული ძალიან მომწონს, ყოველ შემთხვევაში, გარეგნულად მაინც. სასიამოვნო იყო ამის მოსმენა პირადად მისგან. ეს ნიშნავს, რომ ჩემი ქალიშვილი ფიქრობს ჩვენზე და არ ვავიწყდებით. და მაშინვე, ასეთი კარგი ამბების შემდეგ, სრულიად მოულოდნელად, გაისმა შემდეგი ფრაზები. მან გვითხრა, რომ უკეთესი იქნება თუ მე და ჩემი ქმარი სახლში დავრჩებით. რომ არ არის საჭირო ჩვენი იქ ჩასვლა, რადგან ჩვენთვის ძალიან მოსაწყენი იქნება. მისი ძმა კი ძალიან პატარაა იმისთვის, რომ დამოუკიდებლად უცხო ქვეყანაში გაფრინდეს.
წარმოგიდგენიათ? დიახ, საჩუქრის, ფრენისა და სასტუმროს თანხა, რა თქმა უნდა, მცირე არ იქნება. თუნდაც მარტო გავფრინდე. მაგრამ ნორმალური ქალიშვილი არასოდეს ეტყვის მშობლებს, რომ მათ საქორწილო ცერემონიაზე არ ელიან. ნუთუ საჭირო არ არის მისი საქმროს პირადად გაცნობა? დედამთილ-მამამთილის? ახლა, რაც არ უნდა ითქვას, ჩვენ ხომ უცხოელების ოჯახის ნათესავები ვიქნებით. ეს ხომ უნდა მივიღოთ როგორმე და გავიაზროთ. ნაკლებად სავარაუდოა, რომ ისინი ოდესმე თავად ჩამოვლენ ჩვენთან. განსაკუთრებით მას შემდეგ, რასაც ჩემი ქალიშვილისგან მოისმენდნენ.
არ ვიცი, რატომ აქვს მას ასეთი დამოკიდებულება ჩვენს მიმართ. ელენეს ვკითხე, იქნებ ის არ არის კმაყოფილი ჩვენი აღზრდით. იქნებ რთული ბავშვობა ჰქონდა? მოგეხსენებათ, ხანდახან ოჯახში უფროსი ბავშვები ჩივიან, რომ და-ძმების გაჩენის შემდეგ მშობლები მათ ცუდად ეპყრობიან. ჩუმად არის. თავად დარწმუნებული ვარ, რომ ეს ასე არ არის. სწორედ ჩვენ ვუყიდეთ მას ბილეთები ევროპაში წასასვლელად და ფულიც გავატანეთ, რომ პირველ ხანებში თავი გაეტანა. ყველაფერი ისე გავაკეთეთ, როგორც მას სურდა. განათლებაც ხომ ჩვენი უშუალო დახმარებით მიიღო.
უმცროსი ვაჟი მიუხედავად იმისა, რომ ჯერ კიდევ ძალიან ახალგაზრდაა, პირდაპირ ეუბნება დას, რომ უფრო ხშირად დაგვირეკოს. ელენე მასთან გარკვეულწილად მაინც აგრძელებს ურთიერთობას. ამისთვისაც მადლობა. მაგრამ მაინც, როგორ შეიძლება აიხსნას ახალგაზრდა გოგონას ასეთი საქციელი? ნუთუ მართლა შეხვდა იქ ისეთ ადამიანებს, რომელთა წინაშეც დედამისის და მამამისის შერცხვება? ნუთუ იქ ყველა ჩვენზე ჭკვიანი და ლამაზია? მაშინ თავად ის როგორ მიიღეს თავისიანად?
ყოველ შემთხვევაში, საკმაოდ სერიოზულად ვფიქრობ ჩემი დისგან ფულის სესხებაზე. მარტო წავალ. ჩემს ქმარს არ უნდა, დარჩეს სახლში, მისი პრობლემაა. ვიყიდი საჩუქარს და დავჯავშნი სასტუმროს ნომერს. არ მჭირდება არანაირი დახმარება. სამაგიეროდ, გავიცნობ ჩემს მომავალ სიძეს, მის მშობლებს და მეგობრებს. და, რაც მთავარია, საკუთარ ქალიშვილს თვალებში ჩავხედავ. მე მას შევხედავ და მარტო გაბედოს და არ შემიშვას ცერემონიაზე. როგორ ფიქრობთ, კარგი იდეაა თუ ჯობია უბრალოდ დავნებდე და არაფერი გავაკეთო? ჩვენი ვაჟიც იზრდება, მასაც სჭირდება ჩვენი ყურადღება. არც ჩვენი ქალიშვილია ჩვენთვის უცხო, მაგრამ სამწუხაროა ის, რომ საკუთარ თავზე დიდი წარმოდგენები აქვს…
