მარადიული პრობლემა – მამები და შვილები. ვივიენის დღევანდელ სტატიაში შევეხებით ყველა დროის ერთ-ერთ ყველაზე რთულ საკითხს. როგორ უნდა მოექცეთ მშობლებს, რომ სიბერეში საკუთარმა შვილებმა არ მიგატოვონ. თითოეული ოჯახის ისტორია უნიკალურია და აღზრდის ერთიანი მეთოდი ჯერ კიდევ არ არსებობს.
სანამ ჩვენი შვილები პატარები არიან, ხშირად ვერ ვახერხებთ განმარტოებას. ისინი მუდმივად ითხოვენ ჩვენს ყურადღებას და ჩართულობას. ძნელია საკუთარ საქმეზე ფიქრი, როცა შვილი მოგყვება და წუთში ათას კითხვას გისვამს. ზოგი მშობელი თავიდან იშორებს მას, ზოგი კი ცდილობს ყველა კითხვაზე პასუხის პოვნას. თანამედროვე მშობლები ბავშვობიდანვე აძლევენ ბავშვს ტელეფონს ან პლანშეტს. ამ გზით ისინი იზოლირებულნი არიან ბავშვისგან. უფროსი თაობები ასევე ვერ დაიკვეხნიან მშობლების მუდმივად გვერდზე ყოფნით. ჩვენი დედები და მამები მუშაობდნენ და ფიზიკურად ვერ ახერხებდნენ ამას.
როგორ უნდა მოექცე მშობლებს, რათა მარტო არ დარჩე სიბერეში
ქუჩაში ან სხვა საზოგადოებრივ ადგილებში ხშირად შეხვდებით მარტოხელა მოხუცებს. ისინი იძულებულნი არიან სიმარტოვეში იცხოვრონ. ამავდროულად, შესაძლოა, მათ შვილები და შვილიშვილები მათთან ძალიან ახლოს ცხოვრობენ, მაგრამ ძალიან იშვიათად ურეკავენ ან სტუმრობენ მოხუც მშობლებს. მაშ, რა არის მიზეზი იმისა, რომ ერთდროს ასეთი აუცილებელი მშობლები სრულიად არასაჭირო ხდებიან? ჩვენ შეგვიძლია მხოლოდ ვივარაუდოთ დამოკიდებულების ამ ცვლილების მთავარი მიზეზი. რა თქმა უნდა, ძალიან ხშირად როლს თამაშობს ოჯახური აღზრდა, ტრადიციები და პრინციპები, რომლებიც არსებობდა კონკრეტულ ოჯახში.
ამავდროულად, ეს სულაც არ ნიშნავს იმას, რომ შვილებს აღარ უყვართ თავიანთი მშობლები. ცხოვრებისეული სიტუაციების ორომტრიალი ერთმანეთს აშორებს ადამიანებს, რომლებიც ერთ დროს ყველაზე ძვირფასი და ყველაზე საჭირონი იყვნენ ერთმანეთისთვის. უკეთესი ცხოვრების მისაღწევად, ჩვენ ყველას გვავიწყდება მარტივი და ღირებული რამეები. 20-დან 40 წლამდე ახალგაზრდებს სურთ ყველაფერი ყველაზე კარგი მიიღონ ცხოვრებისაგან. სწორედ ამ პერიოდში ეჩვენებათ, რომ სიცოცხლე ძალიან ხანმოკლეა ფუჭად დასაკარგავად. არავინ ფიქრობს ან არ სურს იფიქროს თავისი ცხოვრების ბოლო ეტაპზე.
ძალიან ხშირად, ახალგაზრდა მშობლებისგან შეიძლება მოისმინოთ ფრაზა, რომ ბებია და ბაბუა ერევა მათ აღზრდის მეთოდებში და მათი მეთოდები აღარც მოდურია და აღარც აქტუალური. და მხოლოდ დროთა განმავლობაში გვესმის, რომ დედის ცხოვრებისეული სიბრძნე შეიძლება ძალიან სასარგებლო იყოს თანამედროვეობაშიც კი. მაგრამ ეს გაცნობიერება გაცილებით გვიან მოდის, როდესაც, საკუთარი გამოცდილების მოპოვების შემდეგ უბრუნდები თაობების გამოცდილებას. ამიტომ, ძალიან ხშირად მშობლები ირჩევენ თავიანთი ზრდასრული შვილების ცხოვრებაში ჩაურევლობის პოზიციას. მათ მარტო ყოფნა ურჩევნიათ და ფიქრობენ, რომ ხელს უშლიან ახალგაზრდა თაობას.
ოჯახური ტრადიციები და მშობლებისადმი დამოკიდებულება მსოფლიოს სხვადასხვა ხალხში
ევროპასა და ამერიკაში მოხუც მშობლებს მოხუცთა თავშესაფარში გზავნიან. იქ ისინი იღებენ სათანადო ზრუნვას, კომუნიკაციას და გართობას. აზიის ქვეყნებში კი ხანშიშესული მშობლები მოსამსახურეების როლს ასრულებენ და სადილის მაგიდასთან შვილებთან და შვილიშვილებთან ერთად ვერც კი სხდებიან. თითოეულ ქვეყანას და ეროვნებას საკუთარი ტრადიციები და წესები გააჩნია. სლავ ხალხებს შორის ოჯახის უფროსი წევრი ყოველთვის ოჯახის უხუცეს წევრად ითვლებოდა. ხალხი უსმენდა მის რჩევებს და მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილებების მიღებისას რჩევას ეკითხებოდა.
ხალხური სიბრძნე გვეუბნება: „თუ გინდა, რომ სიბერეში სიცივისგან არ გაიყინო, ნუ აჩვენებთ სიცივეს თქვენს შვილებს“. ძალიან ხშირად ბავშვს უბრალოდ სჭირდება იცოდეს, რომ მას უფრთხილდებიან, აფასებენ და უყვართ. ამ შემთხვევაში ზრდასრული ბავშვი აღარ დატოვებს დედას ან მამას, რომ სიმარტოვეში იცხოვროს. ყველაზე რთულ და სტრესულ დროსაც კი, დღეში ნახევარი საათი მაინც უნდა გამონახოთ, რომ უბრალოდ იყოთ შვილთან, მოუსმინოთ და მხარი დაუჭიროთ მას. და დაურეკოთ მშობლებს ყოველდღე უბრალოდ მათი ხმის გასაგონად.
