ჩვენ ვცხოვრობთ ქალაქში, ჩემი მეუღლე 2000 ლარს შოულობს დისტანციურად. მე დეკრეტულ შვებულებაში ვარ, ტყუპებს ვუვლი – ბავშვები სამი წლისანი არიან. თავიდანვე ასე გადავწყვიტეთ, რომ ხუთ წლამდე ბავშვები საბავშვო ბაღში არ წავიდოდნენ და არც მე ვიმუშავებდი.
ჩვენი ოჯახის ბიუჯეტი ასე ნაწილდება: თვეში 1500 ლარი (ტანსაცმელი, საკვები, წამალი და ა.შ.) და 500 ლარი (მოგზაურობისა და რემონტისთვის). გარდა ამისა, ჩემს ქმარს აქვს სოლიდური თანხა მის ანგარიშებზე, რაც უდრის კარგ ბინას ქალაქში – მან ეს ფული ჩემამდე გამოიმუშავა „ბარაქიან“ დროს.
ასე რომ, იმის გათვალისწინებით, რომ ბოლო წლებში ფასები გაიზარდა და ბავშვებიც გაიზარდნენ, თვეში 1500 ლარი ოთხი ადამიანისთვის აღარ არის საკმარისი! ჩემს ქმარს ვუთხარი, რომ ფული არ არის საკმარისი და ან სამსახური უნდა გამოიცვალო, ან ანგარიშიდან გამოიტანო. რაზეც მიპასუხა, რომ სხვა სამსახურის ძებნას არ აპირებს და ყველაფრით კმაყოფილია, 2000 ლარზე დისტანციური მუშაობა მისთვის ძალიან ხელსაყრელია.
ის არც ანგარიშიდან აპირებს თანხის მოხსნას – ეს ფული უფრო მნიშვნელოვანი საჭიროებისთვისაა (ბავშვები იზრდებიან, განათლება, შესაძლოა ბინის ყიდვა ან რაიმე ძვირადღირებული მოგზაურობა და უბრალოდ დანაზოგი). მან ნათლად თქვა, რომ არაფრის შეცვლას არ აპირებდა. და მაგრძნობინა, რომ ამას გულისხმობდა: მოიცადე კიდევ ორი წელი, წახვალ სამსახურში და მეტი ფული გვექნება.
ცოტა მეწყინა, რაღაცნაირად არაკაცურად გამოვიდა – ის ხომ მარჩენალია! მაგრამ გამოდის, რომ მას არაფრის გაკეთება არ სურს ოჯახისთვის, როგორც არის, იყოს. შენ თუ გჭირდება, წადი და იმუშავე. ვერ გამიგია, მართალი ვარ თუ არასწორი. და კიდევ ერთი რამ, მან თქვა, რომ როდესაც მე მუშაობას დავიწყებ და, მაგალითად, მას დაითხოვენ სამსახურიდან, ის არ დაედევნება სამსახურს, მშვიდად იცხოვრებს თავისი დანაზოგით.
მე ვეუბნები: „ეს ნორმალური იქნება, რომ შენი ცოლი სამსახურში დაიტანჯება, შენ კი სახლში იწვები?“ დიახ, ნორმალური იქნება! ფულს ხომ თანაბრად შემოვიტანთ და რა მნიშვნელობა აქვს, ვინ რა მეთოდით“, – მპასუხობს ის. „თუ მეტი ფული გინდა, მაშინ იმუშავე, მე ასეც მაწყობს, როგორც არის“.
ზოგადად, ის არ აპირებს თავის შეწუხებას, თუ ამ სამსახურს დაკარგავს. მას აქვს ანგარიშები და გარკვეული თანხა საცხოვრებლად. თუმცა მიმაჩნია, რომ თუ ქალი მუშაობს, ქმარიც უნდა მუშაობდეს, თუნდაც ფული ჰქონდეს. და გამოიყენოს ეს ფული რაიმე მნიშვნელოვანისთვის, თუ მას არ სურს დახარჯვა მიმდინარე ხარჯებზე, მაშინ ასე იყოს.
ახლა მუშაობს და ანაბრებზეც ერიცხება პროცენტები, მაგრამ თითქოს ეს ფული არის, მაგრამ არც არის. ვერ შეეხები, განსაკუთრებული შემთხვევისთვისაა! ჩვენ არ გვაქვს საკმარისი ფული, მაგრამ ჩვენს ანგარიშებზე ათასებია. ვეთანხმები, რომ უნდა იყოს დანაზოგი, მაგრამ არა ფანატიკურად, როცა ოჯახს სჭირდება.
მისი ხელფასი ძლივს გვყოფნის საკვებისთვის. ტანსაცმელს თითქმის არ ვყიდულობთ, წასასვლელი არსად გვაქვს. სალონებიც ჩემთვის დახურული თემაა, სახლში ვუვლი თავს. ის კი მპასუხობს: „აი, დაიწყებ მუშაობას და იყიდი ყველაფერს, რაც გინდა“. დიახ, სიამოვნებით გავალ სამსახურში, მაგრამ საბავშვო ბაღამდე ჯერ კიდევ ორი წელია, მე კი ახლა არ მყოფნის ფული.
საკუთარი თავისთვის არ ვითხოვ – მე არაფერი მჭირდება. ბავშვებზე ვნერვიულობ: არც წრეები, არც საბავშვო ოთახი, არც ნორმალური საკვები. ვთხოვე, რომ ანგარიშიდან გარკვეული თანხა გამოეტანა და ყოველთვიური ბიუჯეტი გაეზარდა, სანამ მუშაობას დავიწყებდი. უარი მითხრა! მერე ვუთხარი, რომ სხვა სამსახურის ძებნაა საჭირო, მაგრამ ამაზეც უარი გავიგონე!
