შრომისმოყვარეობის გამომუშავება მნიშვნელოვანი მომენტია თითოეული ადამიანის ცხოვრებაში. თუ ეს ბავშვობაში არ ხდება, ამან შეიძლება უარყოფითად იმოქმედოს მის მთელ შემდგომ ბიოგრაფიაზე. პრობლემებმა შესაძლოა თავი იჩინოს ოჯახშიც და სამსახურშიც. შრომისმოყვარეობა შვილებს მშობლებმა უნდა ასწავლონ და არა სკოლის მასწავლებლებმა ან ბებიებმა. ეს ძალიან მნიშვნელოვანი მომენტია, რისთვისაც წინასწარ უნდა მოემზადოთ. მაგრამ, სამწუხაროდ, ეს ყველას არ ესმის.
ყველამ ვიცით, რომ თანამედროვე ახალგაზრდობას დიდად არ აინტერესებს შრომა და მუშაობა. სკოლის მოსწავლეებს შეუძლიათ ტელეფონში იყურონ მთელი დღე, შემდეგ კი, როცა სახლში ბრუნდებიან, ისევ ამას აგრძელებენ ან კომპიუტერში თამაშობენ. ისინი, ვინც ცოტა უფროსები არიან, ასევე არ წასულან შორს. მათ უბრალოდ ოდნავ განსხვავებული ინტერესები გააჩნიათ, მაგრამ არაფერი აქვთ საერთო სასარგებლო საქმიანობასთან. „ქარხნები დგას“, როგორც ადრე ამბობდნენ. მათთვის კი სულერთია. დაე, სხვებმა იმუშაონ, მაგრამ მათ არ აინტერესებთ.
შრომისმოყვარეობის გამომუშავება
ირაკლისთან ერთად ცხოვრების 5 წლის განმავლობაში კარგად ვაცნობიერებდი, რომ მისი მშობლები ყოველთვის რაღაც მიკერძოებით ეპყრობოდნენ უფროს შვილს, თითქოს ის უცხო იყო. თითქოს მათი საკუთარი არ იყო, ან რაღაც მსგავსი. ეს განსაკუთრებით მაშინ ჩანდა აშკარად, როცა ისინი ორივე ვაჟთან ერთად დავინახე. მაგალითად, ისინი კოტეს ძალიან დადებითად და მეგობრულად ეპყრობოდნენ. არც ვიცი, მე ქალაქელი გოგო ვარ, ალბათ, სოფელში ასეა მიღებული, მაგრამ მე ყოველთვის ძალიან არასწორად მეჩვენებოდა.
ჩემი ქმრის მშობლები ახალგაზრდობაში ხშირად მიდიოდნენ საზღვარგარეთ სამუშაოდ. ამ დროს ირაკლი ბებიასთან რჩებოდა, რომელმაც სწრაფად ასწავლა, რომ ცხოვრება სამოთხე არ არის და ადრეული ასაკიდან უნდა შეგეძლოს შრომა. შრომისმოყვარეობა იყო მთავარი პრინციპი. ეს ალბათ კარგიცაა, რადგან ირაკლიმ სრულწლოვანებამდე მიატოვა სოფელი და ქალაქში გადავიდა საცხოვრებლად. აქ მან სწრაფად იპოვა სამუშაო და საცხოვრებელიც კი. მომწიფდა, გამოცდილება შეიძინა, პროფესია აითვისა და მერე შემხვდა მე.
კოტეც კარგი ბიჭია, მაგრამ მან ყველაფერი უშრომელად მიიღო. გვიანი ბავშვი, რომელსაც დედამთილი და მამამთილი თავს ევლებოდნენ. შრომისმოყვარეობის გამომუშავებაზე საუბარიც არ ყოფილა. ის ბავშვი აღარ არის, დიდი ხანია ერთ გოგოსთან ერთადაც ცხოვრობს საკუთარ კერძო სახლში, რომელიც მშობლებმა აჩუქეს. ახლა მეზობლები არიან. ოღონდ იმ პირობით, რომ მამა მას ეხმარება სახლის საქმეებში, დედა კი თავისუფლად, უკითხავად მიდის და, მაგალითად, საჭმელი მიაქვს მისთვის. კოტე სახლიდან მუშაობს, ინტერნეტით. ანაზღაურება არც ისე დიდი აქვს, მაგრამ ის ყველაფრით კმაყოფილია. მე ასეთი ცხოვრება ცოტათი მაშინებს კიდეც. რა პერსპექტივებია?
თვენახევრის წინ ყველაფერი შეიცვალა. დედამთილს შეტევა დაემართა და იძულებული გახდა საავადმყოფოში წასულიყო. მასთან ერთად წავიდა ჩემი მამამთილიც. მე და ირაკლი მათთან მივედით და მივუტანეთ საჭმელი, საჭირო ნივთები და ყველანაირი წვრილმანი. კოტე, სხვათა შორის, იქ არავის უნახავს, თუმცა მის მიმართ პრეტენზია არავის ჰქონია. ის ხომ მარტო დარჩა სახლში და მთელი საქმეები მასზეა. ჩემმა დედამთილმა პირობა წამოუყენა ირაკლის, რომ მან უნდა მიხედოს უმცროს ძმას, სანამ ის ძალებს აღიდგენს.
საქმე ისაა, რომ ჩვენი ქორწილისთვის, ჩემი ქმრის მშობლებმა მცირე თანხა მოგვცეს იპოთეკის წინასწარი შენატანისთვის. თუმცა ჩვენ ნაქირავებ ბინაში ცხოვრება გადავწყვიტეთ, პირობები გვაწყობდა. რა საჭირო იყო იპოთეკური სესხის აღება ახლა, როცა გაურკვეველია რა მოხდება ხვალ. ფული ინახება დაცულ ადგილას და რაღაც პროცენტს მაინც გვაძლევს. რა იცი, რა ხდება, ცოტაოდენი დანაზოგი მაინც გვექნება. თუმცა, ახლა საუბარი ამაზე არ არის. ჩემი ქმრის უმცროსმა ძმამ მთელი სახლი მიიღო, უბრალოდ ისე. და ქორწილში რას აჩუქებენ? თვითმფრინავს? აი, ასეთი ურთიერთობებია, იმედია გამიგეთ.
ნამდვილი მხიარულება მაშინ დაიწყო, როცა მაზლს ვესტუმრეთ. ქალაქელი გოგო ვარ, მიჩვეული ვარ, რომ სოფელის მაცხოვრებელი ზარმაცი, ქალაქელთან შედარებით შრომისმოყვარეა. მაგრამ აღმოჩნდა, რომ სულაც არა. კოტემ სახლში საკუთარი ოთახი მოაწყო თავისი გემოვნებით. იქ მას ჰქონდა კომპიუტერი მაღალსიჩქარიანი ინტერნეტით, აკვარიუმი თევზებით და უამრავი არასაჭირო სისულელე. იატაკზე ცარიელი პიცის ყუთები, უცნაურია, მე მეგონა, რომ მიწოდების სერვისი იქ არ ჰქონდათ. ყველაფერი, ფანჯრის რაფაც კი, სავსე იყო ნაგვით და წვრილმანებით.
ოთახი, სადაც კოტეს მეგობარი ცხოვრობდა, დიდად არ განსხვავდებოდა. შუაში დივანი, ჩავარდნილი და ძალიან ჭუჭყიანი, კუთხეებში უამრავი ტანსაცმელი, ბევრი კოსმეტიკა. 16 წლისანი რომ ყოფილიყვნენ, ალბათ გავუგებდი, მაგრამ ისინი უკვე ზრდასრულები არიან. ოცი წლის ახალგაზრდები. მშობლები იქვე ცხოვრობენ. ეს რა საშინელებაა?!
ირაკლის საქციელმა ამ სიტუაციაში გამახარა. მან დაამტკიცა, რომ შესანიშნავი მამა და პატრონი იქნებოდა. მიუხედავად იმისა, რომ ეს უკვე ვიცოდი. მან ჯერ ძმას დაუყვირა, ძალიან, ძალიან გარკვევით ლაპარაკობდა. მე პირადად მისგან ასეთი სიტყვები არ მსმენია, მაგრამ ისინი ძმები არიან. მათთან ასეა მიღებული. შემდეგ მთელ სახლში გამორთო დენი და ულტიმატუმი წაუყენა: ან კოტე იწყებს დალაგებას, ან იცდის, სანამ საღამოს სრულიად დაბნელდება და იძინებს. კოტეს ძალიან არ უნდოდა, მაგრამ დაემორჩილა.
საჭირო იყო ოთახებში იატაკის მოწმენდა და მტვრის გაწმენდა. მე მინდოდა დახმარება, მაგრამ უცებ შემაჩერეს. დასუფთავებით დაკავდნენ კოტე და მისი მეგობარი გოგონა. ასე დასრულდა პირველი დღე. მეორე დილით ახალგაზრდებს კიდევ უფრო მეტი სამუშაო ჰქონდათ. ირაკლიმ ისინი მშობლების სახლში გააგო. მიუხედავად იმისა, რომ იქ სისუფთავე იყო, მაინც საჭირო იყო რაღაც წვრილმანების მოწესრიგება. ამ დავალების შესრულების შემდეგ, კოტემ და მისმა შეყვარებულმა გაიგეს, თუ რა იყო ნამდვილი მუშაობა.
მშობლებმა ვერ დატოვეს მთელი მეურნეობა კოტესა და მისი მეგობრის იმედად, რადგან მათ უბრალოდ არ იცოდნენ როგორ ეზრუნათ ქათმებზე, ბატებზე და ინდაურებზე. საჭირო იყო მათთვის საკვების მიცემა, მათი სამყოფლის გასუფთავება, ქუჩაში გაშვება და ხელახლა ეზოში შემორეკვა. ჩვენს მისვლამდე, ამას მეზობლები აკეთებდნენ და, რა თქმა უნდა, არა უფასოდ. ახლა კოტეს ჯერი იყო. რამდენიც არ უნდა ეწუწუნა, რომ მისი „ნამდვილი“ სამსახურიც მოითხოვდა მის დასწრებას, ჩემს ქმარს არ აინტერესებდა. ასე გაიგო კოტემ, თუ რას ნიშნავდა სოფლის ცხოვრება.
კიდევ რამდენიმე დღე დავრჩით მათთან, ღამე ჩემი ქმრის უმცროსი ძმის სახლში გვეძინა. გარწმუნებთ, კოტეს ეს დღეები ძალიან კარგად დაამახსოვრდა. შრომისმოყვარეობის გამომუშავების მცდელობა წარმატებულად დასრულდა. მაგრამ, მართალი გითხრათ, ეს მის სასიკეთოდ იყო. მერე, როცა სახლში ვბრუნდებოდით, ჩემი ქმარი ძმას ჩაეხუტა და უთხრა, რომ ახლა უფრო ხშირად ესტუმრებოდა, რომ სახლში ყველაფერი წესრიგში ყოფილიყო. ისინი შეთანხმდნენ.
მაგრამ შემდეგ, როდესაც მე და ირაკლი, საკუთარი თავით და გაწეული საქმით კმაყოფილები, ისევ საავადმყოფოში მივედით, განწყობა ოდნავ გაგვიფუჭდა. თუმცა განსაკუთრებულ შექებას არც ველოდი. მას შემდეგ რაც მოისმინა, თუ რა ყოჩაღია კოტე, რადგან უფროსმა ძმამ ასწავლა მას სახლის დალაგება და შინაური ფრინველების მოვლა, დედამთილმა თქვა: „ირაკლი, რადგან ამბობ, რომ კოტე ახლა კარგი მეოჯახეა, იქნებ მართლაც ღირს, რომ ასე მოვიქცეთ? ჩვენ ხომ ორი სახლი გვაქვს გვერდიგვერდ, მე და მამა უკვე ბებერები ვართ. რას იტყვი, ჩვენს სახლს კოტეს გადავუფორმებთ? ბოლოს და ბოლოს, უკეთესად იცხოვრებს“.
მესმის, რომ მშობლებს ფავორიტები ჰყავთ. დიახ, ეს ხდება. მაგრამ რა საჭირო იყო ირაკლისთვის ასეთი რამის თქმა, უბრალოდ არ მესმის. მაშინ ის გაჩუმდა, ჩვენ უბრალოდ დავბრუნდით სახლში ისე, რომ ამ საკითხზე აღარ გვისაუბრია. მაგრამ, მართალი გითხრათ, მის გამო ძალიან მეწყინა. მშობლებო, არასოდეს გააკეთოთ ეს, გთხოვთ. თქვენს შვილებსაც აქვთ გრძნობები. ზოგჯერ ჯობია გაჩუმდე და არავის გაუფუჭო განწყობა. უფრო ბრძნულად მოიქეცით, გთხოვთ.
