ძალიან სამწუხაროა, როცა ახლობელი ადამიანები ყოველდღიური პრობლემების ან მსგავსის გამო იძულებული ხდებიან, რომ იჩხუბონ ან იკამათონ. ოჯახში არსებული კონფლიქტები უზარმაზარ ენერგიას ითხოვს და იშვიათად ქრება თავისით. ბოლოს და ბოლოს, ნათესავებს, ასე თუ ისე, ხომ უნდა ჰქონდეთ რაიმე ურთიერთობა ერთმანეთთან. ისაუბრონ, დღესასწაულებზე მაინც შეხვდნენ ერთმანეთს. ფარული წყენის შენახვას არავისთვის მოუტანია სიკეთე. კიდევ უფრო სამწუხაროა, რომ ასეთ საკითხებში ფსიქოლოგიც კი ვერ დაგვეხმარება: აბა, სად გინახავთ, რომ დედა-შვილი ან ძმა და და ერთად მიდიოდნენ სეანსზე. ამიტომ, უთანხმოება დროთა განმავლობაში ხშირად მხოლოდ იზრდება.
ასეთ სიტუაციებში კარგი იქნებოდა შემხვედრი ნაბიჯების გადადგმა და უხერხული ამბის დავიწყება. მაგრამ რატომღაც, ნათესავები სხვებზე უფრო მეტად იღებენ რაიმე პრეტენზიას საკუთარ თავზე. ხშირად ეს დამოკიდებულება მთავრდება იმით, რომ ნათესავები წყვეტენ კომუნიკაციას ან უბრალოდ ერთმანეთს სახეში ვერ უყურებენ, როდესაც შეხვდებიან. მიუხედავად იმისა, რომ თავად კონფლიქტის თემა დიდი ხანია დავიწყებულია. ვიმედოვნებთ, რომ ჩვენს მკითხველს არ აქვს მსგავსი პრობლემური სიტუაციები. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ყველას მოვუწოდებთ შერიგებისკენ. რადგან ოჯახი არის ის, რამაც უნდა მოგვცეს ძალა. და არა ის, რაც გვართმევს ძალას და გვასუსტებს.
კონფლიქტები ოჯახში
ახალგაზრდობაში, როგორც იტყვიან, საკმაოდ ფეთქებადი ადამიანი ვიყავი. მომწონდა, რომ მიუხედავად იმისა, რომ გოგო ვიყავი, შემეძლო საკუთარი თავის დაცვა და სიტყვების პოვნა არ მიჭირდა, ბუნებრივია, ჩემი სოციალური წრე ძირითადად ერთი და იგივე ადამიანებისგან შედგებოდა. ცოტა უხერხულია იმ დროის გახსენება, მაგრამ რა მნიშვნელობა აქვს? ინტერნეტში არავინ მიცნობს და ჩემი საცხოვრებელი ქალაქის მითითებას არ ვაპირებ.
ჩემი დის, ანასგან განსხვავებით, მოჩვენებითობას ვერ ვიტანდი. ყოველთვის პირდაპირ ვამბობდი ყველაფერს, რასაც ადამიანზე ვფიქრობდი. ვთვლიდი, რომ ეს იყო ქცევის ერთადერთი სწორი მოდელი. უბრალოდ ვერ გამოვხატავ, როგორი გულუბრყვილო ვიყავი მაშინ. მე და ჩემი დის ურთიერთობა საკმაოდ დაძაბული იყო. ოჯახში კონფლიქტები მუდმივად გვქონდა. ჩვენ, რა თქმა უნდა, სხვადასხვა კომპანიაში ვიყავით. მას ადრევე გამოუჩნდა საქმრო და საკმაოდ წარმატებით გათხოვდა. მე, ჩემი შეხედულებებით სამყაროზე, გათხოვებას არ ვჩქარობდი. შემდეგ კი, როცა ვიპოვე, მივხვდი, რომ ცხოვრებაში კომპრომისებზე წასვლა არც ისე ცუდი იდეაა.
ჩემს ყოფილ ქმარს უყვარდა ჩემი დამოუკიდებლობა და სამართლიანობა. თვითონაც ასეთი იყო. მაგრამ თუ რაღაც მომენტებში მე შემეძლო საკუთარი თავის გასულელება, როცა სიტუაცია იძაბებოდა, ირაკლის ეს არ შეეძლო. ამიტომ უფროსებს არ სურდათ მისთვის ხელფასის გაზრდა, დაწინაურება და ა.შ. ამიტომ ვცხოვრობდით ასე – ცუდად, მაგრამ პრინციპებით. შემდეგ კი ლიზა დაიბადა და ცხოვრება ძალიან გაგვიჭირდა. ფული არ გვქონდა საკმარისი. ნაცნობები, ვისთანაც ახალგაზრდობაში ვურთიერთობდით, ყველა გაქრა. ჩემს დას კი არ სურდა ჩემთან რაიმე საერთო ქონოდა, თუმცა ხანდახან მაინც გვიწევდა კომუნიკაცია.
როდესაც ირაკლი, ჩემი ქმარი, სიმსივნით დაავადდა, ვფიქრობდი, რომ ჩვენი ოჯახის ცხოვრება უბრალოდ დასრულდა. ჩემი ქალიშვილი 6 წლის იყო და მიუხედავად იმისა, რომ ჯერ კიდევ ბავშვი იყო, რაღაცნაირად ზედმეტად კარგად ესმოდა ყველაფერი. გამუდმებით აინტერესებდა, როგორ იყო მამა. მე მეხმარებოდა და სწავლასაც არ ივიწყებდა. ადრე შევიდა სკოლაში მოსამზადებელ კლასში. 3 წლის ასაკში ლიზამ უკვე იცოდა კითხვა, 5 წლისა კი მშვენივრად ითვლიდა და საკუთარი ხელწერაც კი აუმჯობესებდა.
ერთ დღეს მივედი ჩემს დასთან, რათა გამეზიარებინა ჩემი მდგომარეობა, მესაუბრა ჩემი ქალიშვილის წარმატებებზე და იმაზე, თუ რა უბედურება დაემართა მამამისს. მაგრამ ჩემს დას არავითარი ინტერესი არ გამოუხატავს. მესმის ოჯახში არსებული კონფლიქტები, მაგრამ ნუთუ ეს სიძულვილის მიზეზია?
მაშინ მინდოდა მისგან ფული მესესხებინა სამკურნალოდ, მაგრამ უარი მითხრა. სწრაფად, მკაცრად და ზედმეტი ემოციების გარეშე. ანამ ძალიან კარგად ისწავლა მსახიობობა: ის ძალიან მოსიყვარულე იყო ქმრის მიმართ და ასრულებდა მის ყველა ახირებას. გასაკვირი არ არის, რადგან მას კარგი სამსახური ჰქონდა და სახლში ფული შემოჰქონდა, ცოლი კი სახლში იჯდა. ჩემთან კი ძალიან ცივი იყო. მას არ აინტერესებდა ჩემი პრობლემები და ცოტათი გაიხარა კიდეც იმის გამო, თუ როგორები ვიყავით ორივე ადრე. ახლა კი მომიწია ჩემი პრინციპების გადალახვა, რათა მისგან რაიმე დახმარება მეთხოვა. რის გაკეთება შემიძლია? ეს ჩემი კი არა, ჩემი ქმრის ფულია. ჯობია წახვიდე და მეგობრებს სთხოვო, ასეთი კარგი მეგობრები იყავით. ისინი აუცილებლად დაგეხმარებიან“.
ირაკლი მაინც ვერ გადავარჩინეთ. მისი წასვლის შემდეგ ჩვენი ცხოვრება კიდევ უფრო გართულდა. მადლობა მშობლებს, ისინი ცოტა დამეხმარნენ ფინანსურად. ასე რომ, მე შევძელი კურსების გავლა და პროფესიის სწავლა, რომელიც მომავალში ძალიან აქტუალური აღმოჩნდა. არ მოგატყუებთ, პროფესიის სწავლა ნულიდან და თანაც ჩემს ასაკში, ადვილი არ არის. და ნუ დაივიწყებთ ლიზას, მასაც სჭირდებოდა ყურადღება, თუმცა არ მახსოვს არც ერთი დღე, როცა რაღაცნაირად მაინც იმედგაცრუებული ვყოფილიყავი ჩემს ქალიშვილში. რაც დრო გადიოდა, ჩვენ მაქსიმალურად ვცდილობდით ამ სიღარიბიდან თავის დაღწევას და რაღაც მომენტში დავიწყეთ წარმატების მიღწევა.
ამ მომენტისთვის ოჯახში თავს მშვენივრად ვგრძნობთ. მე კარგ ფულს ვშოულობ და ვცდილობ, დარჩენილი თანხა მცირე ბიზნესში ჩავიდო. ლიზა უკვე გაიზარდა და უკვე მესამე კურსზეა. უფასოზე სწავლობს, თუმცა ვფიცავ, მზად ვიყავი მისი სწავლის საფასური გადამეხადა. ახლა ასეთი წვრილმანების პრობლემა არ მაქვს. არ ვიცი, ამან გამაუარესა თუ არა, მაგრამ ახლა ნებისმიერ საკითხზე კომპრომისის პოვნა ჩემთვის კრედოდ იქცა. ამ მხრივ ძალიან შევიცვალე და ოჯახში კონფლიქტებმა შეწყვიტეს არსებობა.
მაგრამ ჩემს დას საქმე არც ისე კარგად აქვს. რაღაც მომენტში მან გადაწყვიტა ცოტა „გაგულავება“. აშკარად მოწყენილობის გამო. მისმა ქმარმა შენიშნა და გარკვეული ზომები მიიღო. კერძოდ, მან განქორწინება მოითხოვა და ბავშვებიც კი თავისთან დაიტოვა. ფული გაქვს – საკითხი მოგვარებულია. გაუმართლა, რომ ალიმენტი მაინც არ მოითხოვა. ჩემი და მშობლებთან დაბრუნდა. ეს რთულია, რადგან მე პატარა ასაკში მომიწია საკუთარი თავის პოვნა და მაშინაც კი ვმუშაობდი, როდესაც ჩემი ქმარი ცოცხალი იყო, დიასახლისი არ ვყოფილვარ. შევძლებდი თუ არა ახლა საკუთარი თავის შეცვლას? წარმოდგენაც კი არ შემიძლია.
მიუხედავად ამისა, ანას მიმართ არანაირი პრეტენზია არ მაქვს. რამდენჯერმე ვნახეთ ერთმანეთი და მე მას ვასესხე მცირე თანხა, რომ თავი უკეთესად ეგრძნო. არა, საუკეთესო მეგობრები არ გავხდით, მაგრამ ახლა ერთმანეთს ვურეკავთ და ათას რამეზე ვსაუბრობთ. მაგალითად, ვსაუბრობთ მშობლებზე. ეს ორივეს საკმაოდ გვაწყობს და მე ძალიან მიხარია.
უბრალოდ სამწუხაროა, რომ ლიზას დეიდას ნახვა საერთოდ არ სურს. ის უბრალოდ ფიზიკურად ვერ იტანს, რადგან მასზე მთავარი მოგონებებია ის, თუ როგორ არ დაეხმარა მამას. არსებითად, სულ ესაა. და არ აქვს მნიშვნელობა, რომ ის საკუთარი დეიდაა და ეს ყველაფერი ძალიან დიდი ხნის წინ მოხდა. რომ თქვენ უნდა შეძლოთ პატიება, რადგან კონფლიქტს სიკეთე არავისთვის მოუტანია. არა, ჩემს ქალიშვილს არც კი სურს რაიმეს მოსმენა ჩემი დის შესახებ. ის ამბობს, რომ თუ დაინახავს, მხოლოდ მუშტებით დაესხმება თავს. ამ მხრივ ის საკმაოდ მკაცრია.
სამწუხაროა, მაგრამ რას ვიზამთ. სულ ახლახან გამიელმა ერთმა უსიამოვნო აზრმა. ჩემი შვილი მე აღვზარდე და ვცდილობდი, რომ კარგ ადამიანად გამეზარდა. მას ყოველთვის ჰყავდა მეგობრები… მაგრამ, რა მოხდება, თუ გენები თავისას იზამს და ლიზა ისეთივე იქნება, როგორიც მე ვიყავი მის ასაკში? მას ეს შეიძლება გადასცემოდა როგორც ჩემგან, ასევე მამისგან. ნამდვილად არ ვუსურვებდი ჩემს ქალიშვილს მსგავს ბედს. ჩვენს დროში არავის აინტერესებს თქვენი შეხედულებები. ისინი მხოლოდ გაუბედურებენ და სხვა არაფერი. იმედი მაქვს, ის ამას დროთა განმავლობაში გაიგებს. მთავარია, ძალიან გვიან არ იყოს.
