ადამიანებთან, განსაკუთრებით ნათესავებთან მეგობრული დამოკიდებულება – ორლესული მახვილია. ხანდახან ყველაზე ახლობლები კისერზე გასხდებიან. თქვენ უკანასკნელს აძლევთ მათ, ისინი კი ჩივიან: ეს საკმარისი არ არის! ჩვენი ისტორიის გმირს თავისი ქალიშვილისთვის და მისი ოჯახისთვის სიკეთის გაკეთება სურდა, მაგრამ ცუდი გამოვიდა. ვის მხარეზეა სამართლიანობა?
მეგობრული დამოკიდებულება
ვარ 62 წლის და ბოლო 15 წელია ვცხოვრობ და ვმუშაობ პორტუგალიაში. შევაგროვე ფული კარგი მზითვისთვის, ჩემი ერთადერთი ქალიშვილის, ნათიასთვის. მე მას ოროთახიანი ბინა ვაჩუქე ქორწილისთვის ახალ კორპუსში ქალაქის ელიტარულ უბანში.
ვაჩუქე ერთი ნიუანსით. ვაპირებდი, რომ სახლი ჩემს სახელზე გამეფორმებინა, რადგან არასოდეს იცი რა ხდება. ახალგაზრდებმა კი იცხოვრონ. მაგრამ საქმეში ჩემი ძვირფასი მძახლები ჩაერივნენ. ისინი თავს დამესხნენ იმ პრეტენზიით, რომ ეს არ გამოდგებოდა. მათ არ უნდათ, რომ მათმა შვილმა ჩემს ბინაში სტუმარივით იცხოვროს. როგორი ოჯახის უფროსი იქნება? სახლის სრული მფლობელის სტატუსის გარეშე, ეს საქმე არ გამოვა.
თავიდან აღშფოთებული ვიყავი, თუმცა არ მიჩხუბია. კარგი ამბავია, ბინა მე ვიყიდე, პირობებს კი უცნობები აწესებენ. მაგრამ ჩემი სიძის მშობლებმა ულტიმატუმი წამომიყენეს: ან ბავშვებს გადავცემ საცხოვრებელს, ან ქორწილი არ იქნება. ეს იყო ნამდვილი შანტაჟი. მაგრამ იმ მომენტში მე ვერ ვხედავდი მოქმედების სხვა ვარიანტებს.
რთული გადაწყვეტილება
ნათიას ძალიან უყვარდა ილია, მე კი გული მწყდებოდა. როგორ შევუშალო ბედნიერებაში ხელი ჩემს შვილს? მისთვის არაფერი მითქვამს ამ უსიამოვნო საუბრის შესახებ, რათა ჩემი ქალიშვილი არ გამენაწყენებინა. მძახლების პირობებს უნდა დავთანხმებოდი. მაშინ უკვე მივხვდი ვისთან მქონდა საქმე, მაგრამ მათთან მე არ უნდა მეცხოვრა. ბოლოს, მძახლებმა თავისას მიაღწიეს და ბინა ბავშვებზე დავარეგისტრირე.
მას შემდეგ სამი წელი გავიდა. ჩემი ქალიშვილი და სიძე კარგად ცხოვრობენ, მადლობა ღმერთს. ამ დროის განმავლობაში მათ ტყუპები შეეძინათ. სანამ საზღვარგარეთ ვარ, ჩემს შვილს ბავშვების მოვლაში ჩემი მძახალი ეხმარება. ვხედავ, ოჯახი ძლიერი და ბედნიერია და გული მშვიდად მაქვს, როგორც დედას.
იმისთვის, რომ სიბერეში ჩემი ქალიშვილისთვის ტვირთად არ ვიქცე, საკუთარ კეთილდღეობაზეც ვიზრუნე. მე და ჩემმა მეუღლემ სოფელში ჩვენი ძველი სახლი გავარემონტეთ. ჩემი ქმარი უკვე პენსიაზეა, მაგრამ ძალიან ჭკვიანი და შრომისმოყვარეა. თითოეულ გროშს უფრთხილდება. სამუშაოს გარეშე არ ზის. თავისუფალ დროს ტაქსის მძღოლად მუშაობს, სეზონზე კი გასაყიდი ბოსტნეული და ხილი მოჰყავს.
საწყენი გაუგებრობა
ახლახან ისევ დავბრუნდი სამსახურიდან სახლში. მე და ჩემმა ქმარმა გადავწყვიტეთ, რომ ახალი მანქანა გვეყიდა და ჩვენი მანქანა ქალიშვილისა და სიძისთვის მიგვეცა. ძველი უცხოური მანქანაა, 13 წლის, მაგრამ კარგ მდგომარეობაშია. ფართო საოჯახო მანქანა. ბავშვებს ჯერ არ დაუზოგავთ საკუთარი მანქანის შესაძენად, ჩემი ქალიშვილი კი ახლახან დაორსულდა მესამეზე. მანქანა ნამდვილად არ იქნება ზედმეტი.
იცით, სხვები აღფრთოვანებული იქნებოდნენ ასეთი საჩუქრით, მაგრამ მათ ეწყინათ. ეგონათ, ახალ მანქანას მათ მივცემდით და ძველს ჩვენთვის დავიტოვებდით. ეს უკვე ნამეტანია!
და ამ დროს ძვირფასი მძახლებიც გააქტიურდნენ. კვლავ დაიწყეს პრეტენზიების წამოყენება. რაში გვჭირდება ჩვენ, პენსიონერებს ახალი მანქანა? ამჯერად არ გავჩუმდი. ჩემს ნათესავებს ყველაფერი ვუთხარი, რაც მაწუხებდა. მე მტკიცედ გადავწყვიტე, რომ ამჯერად ჩემებურად იქნებოდა. რატომ უნდა განაგონ ჩემი ფული უცხო ადამიანებმა?
უმადური შვილები
ყველაზე საწყენი ის არის, რომ ჩემმა საკუთარმა შვილმა ჩვენი მხარე არ დაიჭირა. ჩვენ არასდროს არაფერი დაგვნანებია მისთვის. მას ძველი მანქანის გამო ეწყინა. მე თუ მკითხავ, ჯობია ძველი იყოს, ვიდრე არანაირი. და ამის გამო უნდა ყოფილიყვნენ მადლიერნი. მე და ჩემმა ქმარმა მანქანა ჩვენთვის ვიყიდეთ და გადაწყვეტილებას არ შევცვლით. სიკეთე ცუდად დამიბრუნდა.
სხვათა შორის, ჩვენი მძახლები პენსიით ცხოვრობენ და მთელი ამ დროს განმავლობაში ბავშვებისთვის არაფერი მიუციათ. დიახ, ისინი უვლიან შვილიშვილებს და ეხმარებიან სახლის საქმეებში. ეს ცოტა არ არის, მაგრამ მაინც! რატომღაც ქალიშვილს და მის მეუღლეს არანაირი პრეტენზია არ აქვთ მათ მიმართ. ეს სამართლიანია?
ეჭვი მაქვს, რომ ჩემი ქალიშვილიც ჩემმა სიძემ „დაამუშავა“. ჩემი გოგონა არასოდეს ყოფილა ხარბი და ეგოისტი. როგორც ჩანს, ილიას მემკვიდრეობით გადმოეცა მშობლების გენები. მას ასევე ყოველთვის არ ჰყოფნის ფული. მიუხედავად იმისა, რომ თავად ახლახან დაიწო მშენებლობაზე მუშაობა და სამუშაო ყოველთვის არის, მანაც ჩვევად იქცია ჩვენი ფულის დათვლა.
ახლა ბავშვები არ გველაპარაკებიან, მძახლები კი ცეცხლზე ნავთს ასხამენ და ჩვენს წინააღმდეგ განაწყობენ. დათმობაზე წავიდოდი, თუმცა ვეღარ ვიტან ასეთ დამოკიდებულებას. ნუთუ მართალი არ ვარ ამ სიტუაციაში? ახლა ვფიქრობ, როგორ მივუჩინო ჩემი სიძის მშობლებს საკუთარი ადგილი და როგორ მოვიყვანო გონს ბავშვები.
