ოჯახში მშობლისა და შვილის ჯანსაღი ურთიერთობა არის შრომა მთელი ცხოვრების მანძილზე, მაგრამ მიზეზ-შედეგობრივი კანონები აქ ყოველთვის არ მუშაობს. დედას შეუძლია თავი მთლიანად დაუთმოს საყვარელი შვილის კეთილდღეობას და სიბერეში მიიღოს ცივი გულგრილობა და განშორება.
მწარეა, როცა ზრდასრული ვაჟი ან ქალიშვილი მამის სახლიდან მიდის, მაგრამ ბევრჯერ უფრო მტკივნეულია, როცა მოხუცი დედა ავიწყდებათ ან, უარესი, ჩივილებით ავსებენ. თითქოს, საკმარისად არ ეცადა! მაგრამ ასეთი დამოკიდებულების მიზეზი იშვიათად ზედაპირზე დევს. ვივიენის დღევანდელ სტატიაში შევეცდებით გავარკვიოთ, რატომ არის ამდენი ხანდაზმული ადამიანი განაწყენებული საკუთარ შვილებზე.
შვილ-მშობლის ურთიერთობა ოჯახში
როგორ მშურს ქალების, რომლებსაც ზრდასრული ქალიშვილები ჰყავთ! ხალხი მართალს ამბობს: „ვაჟი დაქორწინებამდე და ქალიშვილი ბოლომდეო“. ქალიშვილი მოვა დასახმარებლად, შვილიშვილებს მოგიყვანს მოსავლელად და რჩევას ითხოვს. მაშინაც კი, როცა პენსიაზე ხარ, ცხოვრება საინტერესოა. ვაჟის შემთხვევაში ყველაფერი სხვაგვარადაა. მასში მთელ სულს ჩადებ და ის ვიღაცას შეიყვარებს, დაქორწინდება და გაქრება თქვენი ცხოვრებიდან.
ჩემს შემთხვევაშიც იგივე სიტუაციაა. ქორწილის შემდეგ ის მთლიანად სხვის ოჯახში გადავიდა. სიდედრის წინ უკანა ფეხებზე დარბის: მოიყვანე, წაიყვანე, აგარაკზე ბოსტანში დაეხმარე, რაღაც შეაკეთე. ის ყველაფერს აკეთებს ახალი დედისთვის. რძლის ოჯახში ყველა იდეალურია, დედასთან კი – არა. მივიწყებული მოხუცი ქალი, რომელსაც მხოლოდ პრეტენზიებს უცხადებენ. მაგალითად, რომ საერთოდ არ ვეხმარები. აბა, რით შეუძლია დახმარება პენსიაზე გასულ მოხუც ქალს?
უმადური შვილი
საკუთარი ძალებით შევიძინე ოროთახიანი ბინა. ახლა ვაქირავებ და აგარაკზე ვცხოვრობ. დამატებითი გროშებია, პენსიასთან ერთად. ერთ დღეს ჩემი შვილი ადგა და მითხრა, რომ ნორმალური დედა რომ ვიყო, მას და მის ცოლს იმ ბინაში შევუშვებდი. ასე კი, ის იძულებულია ნაქირავებ სახლში იჯდეს.
ვეკითხები: ცოლის მშობლები რატომ არ გეხმარებიან ბინით? ამბობს, რომ ამისთვის სახსრები არ აქვთ, თორემ ბოლო ნივთსაც კი შვილებს აჩუქებდნენ. იმიტომ რომ ისინი ნორმალური მშობლები არიან, მე კი ძუნწი ვარ.
მაიძულებდა, რომ თავი დამნაშავედ მეგრძნო. რეალურად ვფიქრობდი კიდეც, რომ ბინა მათთვის მიმეცა, მაგრამ ბოლო მომენტში უარი ვუთხარი. ბინაში შეუშვებ, მაგრამ მერე წასვლას ვეღარ მოსთხოვ. საცხოვრებლის გარეშე დავრჩებოდი, თუმცა სიდედრზე უკეთესი მაინც ვერ გავხდებოდი. მას როგორ დავეწევი?
ქორწილიდან წელიწადნახევრის განმავლობაში სრულიად დავშორდით ერთმანეთს. აღარც რძალი არის ისეთი მეგობრული და თავაზიანი, როგორც ადრე. ჩემი შვილი სულ უფრო და უფრო იშვიათად მირეკავს და მსტუმრობს. მათ ბოიკოტი გამოუცხადეს ბოროტ მოხუც ქალს. მე კი მინდა სულ ცოტა ყურადღება და მადლიერება იმ ყველაფრისთვის, რაც მისთვის გავაკეთე…
შვილ-მშობლის ურთიერთობა ოჯახში: დედის სასოწარკვეთა
მსგავსი ისტორიები ყოველთვის ხდება. ზრუნვის ჩვევა არ ტოვებს მშობლებს, მაშინაც კი, როცა ბავშვი იზრდება და საკუთარ ოჯახს ქმნის. მშობლები ქორწილის შემდეგაც ცდილობენ გააკონტროლონ შვილის ცხოვრება. ზრდასრული შთამომავლობა მათ რჩევებს კრიტიკად აღიქვამს, ხოლო ყურადღებას კი – აკვიატებად. ვაჟი და მისი რჩეული გაღიზიანებულები არიან: მათი შეხედულებები მომავალზე შეიძლება სრულიად განსხვავებული იყოს. დედა კი განაწყენებულია: მე მისთვის ყველაფერს ვაკეთებ, ის კი…
შევეცადოთ ამ სიტუაციის მეორე მხრიდან შემობრუნება. იქნებ უმადური შვილების შესახებ ჩივილი მათ უჩნდება, ვინც შვილი მოწყენილობის გამო გააჩინა? ადამიანს საინტერესო ცხოვრება რომ ჰქონოდა, მოუნდებოდა დროის დახარჯვა შვილიშვილებზე, საფენებზე, საყვედურებსა და წყენებზე?
თანამედროვე ბებიას, რომელსაც აქვს ინტერნეტი და ბევრი თავისუფალი დრო, შეუძლია თავისი სურვილისებრ მოძებნოს უამრავი ჰობი. დაკავდეს ფიტნეს ვარჯიშით YouTube-ის ვიდეოებიდან ან თუნდაც საკუთარი ბლოგი შექმნას. ისწავლოს ახალი ენა, შეისწავლოს მებაღეობისა და ხელსაქმის ნიუანსები. ისწავლოს ფულის შოვნა ინტერნეტით ან გაიცნოს საინტერესო ბაბუა… ღირს თუ არა, რომ მთელი ცხოვრება დაუთმოთ მემკვიდრეებს?
როდესაც ზრდასრული ბავშვები თავს კარგად გრძნობენ, ისინი იშვიათად ატარებენ დროს მშობლებთან. ეს არის ცხოვრების პროზა. ცხოვრების მოსაწყობად და ოჯახის შესაქმნელად, დიდი ენერგიაა საჭირო. გამოიმუშავე ფული, ააშენე სახლი, დაგეგმე შვებულება, გააჩინე საკუთარი შვილები. თქვენ უნდა განცალკევდეთ მშობლისგან, რომ თავად აყვავდეთ. ეს არის ცხოვრების წესი.
დააკავო თუ გაუშვა?
მშობლები ხშირად მაშინ ახსენდებათ, როცა ყველაფერი ცუდად მიდის. ვინ იყო პირველი, ვისთანაც ბავშვობაში ტირილით გავრბოდით, როცა მუხლს ვიტკენდით? ცხოვრების სიმწარეს რომ ვიგებთ, გვსურს ისევ პატარები ვიყოთ და დედის ფრთის ქვეშ დავიმალოთ. და თუ ზრდასრულმა შთამომავლობამ დაივიწყა მშობელი, მაშინ ყველაფერი კარგადაა. და მადლობა ღმერთს! დაე, გაიზარდოს, გაძლიერდეს და თავისი გზით წავიდეს.
ხანდახან ბედი გვჩუქნის სასწაულებს, როცა ვწყვეტთ წყენას და სხვების დადანაშაულებას. როდესაც ვპატიობთ, სამყარო სულიერი სიმშვიდით გვიხდის მადლობას. ცხოვრება არ არის უსასრულო. თუ უგულო შვილზე ან მომაბეზრებელ მშობელზე ნაწყენი იქნებით, შეგიძლიათ ძვირფასი დრო დაკარგოთ.
რის გაკეთებაა საჭირო, თუ ოჯახში შვილისა და მშობლის ურთიერთობა გაუარესდა? ვიღაცას მოუწევს დათმობა და პირველი ნაბიჯის გადადგმა შერიგებისკენ. გულწრფელად ისაუბრეთ თქვენს საზრუნავზე, შეეცადეთ თავი წარმოიდგინოთ სხვა ადამიანის ადგილზე. ჩვენ გვეშინია, რომ ჩვენზე უარი თქვან. მაგრამ რა არის უარესი: შიშის გადალახვა თუ მთელი ცხოვრება საკუთარი თავის მოწამვლა სევდითა და წყენით?
