-მამა, რა არ მოგწონს ამ თხოვნაში? მითხარი! – ანერვიულდა პეტრე.
ის ფიქრობდა, რომ ამ საქმეს რამდენიმე წუთი დასჭირდებოდა, მაგრამ საუბარი უკვე ერთ საათს გრძელდებოდა.
-პეტრე, ამ თხოვნაში კარგი არაფერია, – უპასუხა მამამ. – ეს ბინა ჩვენია. გაქირავებულია. ფულს ვიღებთ, რომელსაც შენც გაძლევთ. რატომ უნდა დავკარგოთ ეს შემოსავალი?
-მამა, გამიგე, მე მიყვარს ანა. და ჩვენ ნამდვილად გვჭირდება ერთად ცხოვრება, იმის გასაგებად, თუ როგორ გავუგებთ ერთმანეთს ყოველდღიურ ცხოვრებაში. ჩემი ხელფასით და მისი სწავლით ბინის დაქირავება გაჭირდება.
-მაშინ დაელოდეთ, სანამ ორივე დაიწყებთ მუშაობას და იქირავებთ სახლს. სად გეჩქარებათ ახალგაზრდებო?
-რატომ უნდა დავხარჯოთ ქირაში ფული, როცა გვაქვს ბინა, სადაც შეგვიძლია ვიცხოვროთ და ვნახოთ, როგორ გამოგვივა ყველაფერი?
დედამ, რომელიც ამ წუთამდე ჩუმად იყო, თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია.
-პეტრე, მართალი ხარ, რომ ერთად ცხოვრება გჭირდებათ, ამაში სრულიად გეთანხმები. ანა კარგი გოგოა და თუ გიყვარს, მშვენიერია. სამწუხაროა, რომ ჯერ სახლის პირობებში არ შევხვედრივართ ერთმანეთს. მაგრამ არა უშავს, ავინაზღაურებთ!
-დედა რას მთავაზობ?
-მე და მამაშენი მოვიფიქრებთ და გადავწყვეტთ. ჩვენ ვიპოვით გამოსავალს.
-მადლობა, დედა! -ვაჟი სკამიდან წამოხტა და დედას ლოყაზე აკოცა. – მე ყოველთვის ვიცოდი, რომ ძალიან მაგარი დედა მყავს!
როცა შვილმა კარი გაიხურა, ქმარმა ცოლს შეხედა:
-მართლა გინდა, რომ ბინა მათ დაუთმო?
-მინდა დავეხმარო ახალგაზრდებს. რა არის ჩვენს მესამე საძინებელში? იქ რამე დევს?
-ხო, ზამთრის ტანსაცმელი და საბურავები.
-კარგი. – დედამ ჩაფიქრებულმა დააკაკუნა თითები მაგიდაზე. – საბურავები გაქირავებულ ბინაში წაიღე, უბრალოდ გააფრთხილე მოიჯარე. დანარჩენ ნივთებს თავად მივხედავ.
-რისთვის?
-პეტრეს ბედნიერებისთვის! ყველაფერს მისთვის ვაკეთებ, არ გესმის?!
ერთი კვირის შემდეგ
-მალე იქ ვიქნებით, ანა. კიდევ ერთი გზაჯვარედინი და მივალთ. კარგად ხარ?
-ყველაფერი კარგადაა, – გოგონას ეჩქარებოდა ბინაში შესვლა და მომავალი დედამთილ-მამამთილის გაცნობა.
-დარწმუნებული ვარ, მოგეწონება.
ხუთი წუთის შემდეგ პეტრეს მშობლების ბინაში პეტრე და ანა შევიდნენ.
-ვაიმე, რა დიდია! – გაუკვირდა ანას. – და ეს ნივთები ვისია?
-ყურადღებას ნუ მიაქცევ. -თქვენ ხელები დაიბანეთ, სანამ ჩვენ ნივთებს შემოვიტანთ.
დედა ანას დაელოდა, შემდეგ ხელკავი გაუკეთა და ღიმილით მესამე ოთახში შეიყვანა.
-აი, თქვენი ოთახი. ჩვენ ყველაფერი გავასუფთავეთ. კარადები ცარიელია. შეგიძლიათ ნივთები დააწყოთ.
-და დანარჩენი ბინა? – იკითხა ანამ.
-დანარჩენ ორში ჩვენ ვცხოვრობთ. ეს ჩვენი ბინაა. მოპირდაპირედ პეტრეს ოთახი იყო, მაგრამ რადგან ახლა ერთად ხართ, ჩვენ დავიკავებთ.
-მაგრამ მე მეგონა…
-ანა, ძალიან მიხარია, – ჩაეხუტა მომავალი დედამთილი გოგონას. – იცი, მე ყოველთვის ვოცნებობდი მქონოდა მეგობრული დიდი ოჯახი! ასე რომ, ნუ მორცხვობ. ჩვენი ბინა დიდია, ადგილი ყველასთვის საკმარისია.
-მაგრამ თქვენ ამბობდით, რომ სახლს მოგვცემდით.
-ეს სახლი არ არის? აქ საკუთარი ოთახი გექნებათ.
-და ბინა?
-ბინა შემოსავალს მოგვიტანს. შენ ჯერ კიდევ სწავლობ, პეტრემ ახლახან დაიწყო მუშაობა. ამიტომ, ჩვენ მოგცემთ ფულს საკვებისთვის. სხვა შემთხვევაში ქირის გადახდა მოგიწევდათ, ახლა კი ფულს მიიღებთ ქირიდან. ეს ხომ მშვენიერია!
-ანუ ბინაში არ შეგვიშვებთ?
-ბინა რაში გჭირდება, ანა!? იცხოვრეთ ჩვენთან და შეეგუეთ ერთმანეთს. აქ თქვენ სრული თავისუფლება გექნებათ! მხოლოდ ცოტათი დამეხმარები: სახლის დასუფთავებაში, საჭმლის მომზადებაში, მაღაზიაში წამოხვალ ჩემთან ერთად. ცოტას დედაჩემს დაეხმარები, პეტრეს ბებიას.
ზოგადად, ძალიან არ შეგაწუხებ, ისწავლე მშვიდად.
ოთახის კარი გაიღო და პეტრე შემოვიდა.
-უკვე გაუგეთ ერთმანეთს? ხომ გეუბნებოდი, რომ ოქროს დედა მყავს!
-პეტრე, იცოდი რომ აქ დაგვასახლებდნენ?!
-იცოდა, ანა, – უპასუხა დედამ შვილის ნაცვლად. -მაგრამ მე ვთხოვე პეტრეს, რომ შენთვის არ ეთქვა. სიურპრიზის გასაკეთებლად. გამოვიდა, არა?
ერთი თვის შემდეგ ანა პეტრეს მშობლების ბინიდან სართო საცხოვრებელში დაბრუნდა.
დისერტაციის დაცვის შემდეგ კი წყვილი საბოლოოდ დაშორდა. ანას არ მოსწონდა, რომ მას „იყენებდნენ, როგორც უფასო მუშა ხელს“.
ამის გაგონებაზე პეტრეს დედამ მხოლოდ გაუღიმა თავის შვილს.
-პეტრე, არ ვიცი, კიდევ რის გაკეთება შემეძლო მისთვის და ზოგადად თქვენთვის. მე როგორც შემეძლო ისე ვიცავდი მას საშინაო საქმეებისგან.
მას შემდეგ შვილს ან მის შეყვარებულებს აღარ უცდიათ მშობლების ბინაში ცხოვრება.
