ცოტა ხნის წინ დედამთილთან ვიყავით სტუმრად. ამავე დროს ჩამოვიდა მისი ქალიშვილი (ქმრის და) სამ შვილთან ერთად სხვა ქალაქიდან. ჩემი დედამთილი თავის მეორე ქალიშვილთან ერთად ცხოვრობს, რომელსაც ორი შვილი ჰყავს. ამ ქალიშვილს და შვილიშვილებს მთლიანად ჩემი დედამთილი არჩენს.
ბოლო ვიზიტის დროს მე და ჩემმა ქმარმა გავიგეთ, რომ „საშინელი წვიტინა“ (ჩვენი ქალიშვილი და მისი შვილიშვილი) ძალიან აღიზიანებს ჩემს დედამთილს. ჩემი ქმარი მორცხვად ცდილობდა ჩვენი ქალიშვილის ბებიასთან დატოვებას ღამის გასათევად, რადგან მას სურდა საკმარისად ეთამაშა თავის ტოლ დეიდაშვილთან. დედამთილმა უარი უთხრა: ყელი მტკივა და ბავშვის დაინფიცირება არ მსურსო. ჩვენი ქალიშვილი არასოდეს დარჩენილა ღამე მასთან, ასე რომ, ჩვენ ნამდვილად ვერ შევაღონებდით მას ჩვენი თხოვნით. ეს უარი სასაცილოდ გამოიყურებოდა იმის გამო, რომ სხვა შვილიშვილები ღამე მასთან იყვნენ, თითქოს მათი ჯანმრთელობა მას არ ადარდებდა.
ჩემი ქმარი თავს დამცირებულად თვლიდა, დილით ადრე უნდა ამდგარიყო სამსახურისთვის, მაგრამ ვერ იძინებდა, რადგან გაიგო მოსიყვარულე დედის ჭეშმარიტი დამოკიდებულება მის მიმართ. თუმცა, მისი ეს დამოკიდებულება ჩემთვის უკვე გასაგები იყო ჯერ კიდევ იმ დროიდან, როცა მან ჩემს ქმარს (მის შვილს) ბინაში წილი ჩამოართვა, თუმცა თავიდან სწორედ მის გამო გადაეცათ სამოთახიანი ბინა – მესამე შვილის.
დედამთილი უფროს ქალიშვილს დაეხმარა საცხოვრებლით. ფული მისცა მას და მის მეუღლეს საცხოვრებელი ფართის გასაფართოებლად. მეორე ქალიშვილი კვლავ დედასთან ერთად ცხოვრობს შვილებთან ერთად, მიუხედავად იმისა, რომ ორმოცს მიუახლოვდა. მე და ჩემი მეუღლე ვცხოვრობთ ჩემს ოროთახიან ბინაში, რომელიც ქორწინებამდე შევიძინე. ახლა ორსულად ვარ, ამიტომ გაფართოება გვჭირდება, რადგან ბავშვები სხვადასხვა სქესის არიან, ოთხოთახიანი ბინა კი პატარაა.
შემდეგ კი ჩემს დედამთილს უჩნდება „გასაოცარი“ იდეა, რომ ჩვენ შეგვიძლია გავფართოვდეთ სამშობიარო კაპიტალით, რომელსაც მივიღებთ ბავშვის დაბადების შემდეგ. დიახ, ჩვენს ქალაქში ამის გაკეთება შესაძლებელია, რადგან ქალაქი პატარაა, ფასები კი არც ისე გადაჭარბებული. გაოგნებული ვარ ჩემი დედამთილის თავხედობით, მას საკუთარი პრობლემების მოგვარება ჩემს ხარჯზე უნდა. რადგან ამ შემთხვევაში მე ახალ ქონებაში წილების გამოყოფა მომიწევს არა მხოლოდ შვილებისთვის, არამედ ქმრისთვისაც (მისი შვილისთვის).
ამრიგად, ის შეძლებს მშვიდად დაუტოვოს თავისი ბინა მის კისერზე მჯდომ მულს. არავის აღელვებს, რომ ჩემი ოროთახიანი ბინა ჩემი ნაყიდია, მე ვაჩენ მეორე შვილს, რისკის ქვეშ ვაყენებ საკუთარ ჯანმრთელობას და მე ვიღებ სამშობიარო კაპიტალს (თუმცა შვილს ამის გამო არ ვაჩენ). და მე ჩემს ქმარს უნდა გამოვუყო წილი არსებითად ქორწინებამდელ საცხოვრებელში, რადგან მისი გაყიდვა მოგვიწევს გაფართოებისთვის. მას ყველაფრის მოგვარება ჩემი ხარჯით უნდა. ასეთი სითავხედე აქამდე არ მინახავს.
დედამთილი, რასაკვირველია, მაგარი ეშმაკი ქალია. მან თავის დროზე გაყიდა ის სამოთახიანი ბინა, რომელიც მათ შორის ჩემი ქმრის სახელზეც იყო მიღებული და იყიდა ახალი სამოთახიანი ბინა, რომელიც თავის სახელზე დაარეგისტრირა. ჩემი ქმრისთვის გროშიც არ მიუცია. ნორმალურ დედას შვილები და შვილიშვილები ყოველთვის თანაბრად უყვარს, ასე აშკარად არ შეიძლება დაეხმარო ერთს და მეორეს ყველაფერი წაართვა. დედაჩემიდან გამომდინარე ვიცი და მეც ასეთი ვიქნები ჩემი შვილებისთვის.
მე მისგან არაფერი მჭირდება. მე უცხო ვარ, მაგრამ ჩემი ქმარი მისი ვაჟია, ნუთუ სწორია ასე მოქცევა? მე და ჩემი ქმარი ვმსჯელობთ იმაზე, რომ ფული მოვაგროვოთ და ვიყიდოთ ბინა 50/50, ხოლო ჩემი ოროთახიანი ბინა ჩვენს ქალიშვილს დავუტოვოთ, შემდეგ ასევე მოვაგროვებთ ფულს ჩვენი ვაჟისთვის, დავამატებთ სამშობიარო კაპიტალს და ვიყიდით ერთოთახიანი ბინას. იმედი მაქვს, ჩემს ქმარს ყველაფერი ესმის და მასაც დედამისივით ჩემი პირადი ბინის იმედი არ აქვს…
