თურმე ინტერნეტში ბევრი ქალი ჩივის, რომ როდესაც ისინი სამოქალაქო ქორწინებაში იმყოფებდნენ, მათი ცხოვრება გაცილებით საინტერესო იყო. მათ და მათ პარტნიორებს შეეძლოთ კაფეში წასულიყვნენ უმიზეზოდ, ხშირად სეირნობდნენ და თავს უფრო მსუბუქად, თავისუფლად გრძნობდნენ. ოფიციალური ქორწინების შემდეგ მათ ცხოვრებაში დაიწყო ჩვეულებრივი რუტინა. ქმარი უფრო სერიოზული და მომთხოვნი გახდა და ურთიერთობაში ახალი დონის ნაცვლად, მხოლოდ მოულოდნელი იმედგაცრუება გაჩნდა. რატომ არის ასე?
იქმნება შთაბეჭდილება, რომ მამაკაცები სერიოზულად არ აღიქვამენ გოგოებს, ვისთანაც ურთიერთობაში არიან. მათთვის ეს მხოლოდ „ვარჯიშია“. მაგრამ როდესაც ყველა ფურცელი უკვე ხელმოწერილია, ქორწილი გადახდილი და ნათესავები კარგად იცნობენ ერთმანეთს – მაშინ ყველაფერი უკვე სერიოზულია. აღარ არის საჭირო საყვარელი და რომანტიკული ბიჭის როლის თამაში. უკვე შეგიძლია აჩვენო შენი რეალური ბუნება, თავისი დადებითი და უარყოფითი მხარეებით. ცოტა თვალთმაქცობაა, არა?
ცხოვრობდნენ სამოქალაქო ქორწინებაში
დღესდღეობით ინტერნეტში ბევრი სხვადასხვა მრჩეველი გამოჩნდა. ისინი გეტყვიან, რა იყიდოთ სახლისთვის, რათა არ დაარღვიოთ „ოჯახური სიმშვიდის აურა“, რა მუსიკას მოუსმინოთ „ფულადი ნაკადების“ მოსაზიდად და თუნდაც როგორი მამაკაცი აირჩიოთ, რომ, ვციტირებ: „თქვენი კავშირი წარმატებული იყოს ერთდროულად ყველა დონეზე, არა მხოლოდ ფიზიკურზე და სულიერზე“. მე ჯერ კიდევ არ მესმის, რას წარმოადგენს ეს დონეები. თუმცა, ჩემი ქმარი იდეალურად ერგება აღწერილობას. სამწუხაროა მხოლოდ ის, რომ ჩვენ სამოქალაქო ქორწინებაში ვიმყოფებით.
მე და ილია ალბათ თავად ბედმა შეგვახვედრა ერთმანეთს. გარეგნულად ის მაშინვე მომეწონა, როგორც კი დავინახე. ერთხელ მე და ჩემი მეგობარი ღია საზაფხულო კაფეში შევედით და ის უკვე იქ იყო. მეგობართან ერთად იჯდა და სასიამოვნოდ ესაუბრებოდა. ელეგანტური სათვალე ეკეთა. და ის იყო, როგორც მე მეჩვენებოდა, ყველაზე უბრალო და გულწრფელი ადამიანი, ვისაც კი შევხვედრილვარ. ალბათ, ძალიან გამირბოდა თვალები მისკენ და ამიტომ დაახლოებით მეოთხედი საათის შემდეგ თვითონ მოვიდა ჩვენს მაგიდასთან და გაცნობა შემოგვთავაზა.
ასე გავიდა მთელი 4 წელი. თავიდან იმედგაცრუების მეშინოდა, ვფიქრობდი, რომ უცებ რაღაც არ მომეწონებოდა და დავღონდებოდი. რაღაცნაირი ჩემთვის ახლობელი ენერგია მომდინარეობდა მისგან, რომელიც მაგნიტივით მიზიდავდა. მაგრამ აღმოჩნდა, რომ ილია შესაშური საქმრო იყო. ცუდი ჩვევების გარეშე, სპორტული და განათლებული. მას აქვს საკუთარი სახლი და მისი მშობლები ძალიან შეძლებული ხალხია. შვილს კარგი განათლება და შესანიშნავი აღზრდა მისეს. ძნელი იყო ილიას მდგომარეობიდან გამოყვანა და ის ყოველთვის განსაცვიფრებლად გამოიყურებოდა.
მისი ერთადერთი სუსტი წერტილი იყო სიზარმაცე და კარგი ცხოვრების სურვილი. ხშირად მიყვებოდა ამბავს, როგორ გადაურჩა დახრჩობას ბავშვობაში. ამიტომ, იმ შემთხვევის შემდეგ, ის ცდილობს მეტი აიღოს ცხოვრებიდან. ძნელი დასაჯერებელია, მაგრამ ადამიანი, რომლის მშობლებსაც ბევრის საშუალება აქვთ, მათ შორის, სამსართულიანი სახლის, მინი ავტოპარკის და რამდენიმე მოსამსახურის… თვითონ ვალებში იყო. რადგან მის ასაკში „ჯიბის ხარჯები“ აღარ არის დაშვებული. მაგრამ ილია, სამწუხაროდ, ვერ იცხოვრებდა თავისი შესაძლებლობების ფარგლებში. ვის სურს შეზღუდოს საკუთარი თავი მას შემდეგ, რაც უკვე იცის, რა არის კარგი და მდიდრული ცხოვრება?
მივხვდი, რომ ეს პრობლემა იყო, მაგრამ ამ სიტუაციას ჩემებურად ვუყურებდი. ერთადერთი ვაჟი, მდიდარი მშობლები. ნუთუ როგორმე არ შეთანხმდებიან? რა თქმა უნდა, შეძლებენ, უბრალოდ ცოტა დროა საჭირო. ამიტომ ვითმენდი: მის სახლში ვცხოვრობდით, მაგრამ საკვების და ყოველდღიური ცხოვრებისთვის ფული ჩემი საფულიდან იხარჯებოდა. მე ქალაქელი გოგო ვარ და დედაჩემმა და მამაჩემმაც მოახერხეს რაღაცის მიღწევა. ამიტომ ვერ ვიტყვი, რომ ღარიბები ვართ, მაგრამ ყველაფერი შედარებითია.
სინამდვილეში, ძნელია აღწერა, მაგრამ ვეცდები. ჩემი დღე ორ ნაწილად იყოფოდა: როცა ვმუშაობდი და დაკავებული ვიყავი, ილიაზე ფიქრიც კი არ შემეძლო. გულში ვწყევლიდი. იმიტომ, რომ მშვენივრად ვიცოდი, რომ სანამ მე ოფისში ვიყავი, მას ეძინა. შემდეგ საუზმობდა, დარბოდა, შემდეგ ვიდეო თამაშები და მეგობრებთან შეხვედრა. ზოგჯერ მას შეეძლო მათთან მოლაპარაკება რაიმე სახის ფინანსური ავანტიურის შესახებ. შემდეგ კი ასე ხდებოდა: შემთხვევათა 20%-ში მას შეეძლო სახლში რაღაც ფული მოეტანა, რომლითაც სხვადასხვა ძვირადღირებული წვრილმანებს ყიდულობდა, ან მთელ ფულს რესტორნებში ვხარჯავდით. დანარჩენ 80%-ში ის ფულს კარგავდა და მისი ვალები მხოლოდ იზრდებოდა. თვითონ კი არ იმჩნევდა, უბრალოდ მხრებს იჩეჩავდა.
ამიტომაც, სამსახურში ყოფნის დროს ილიას ვერ ვიტანდი. მასზე ძალიან ვბრაზდებოდი. მაგრამ მერე, როცა სამუშაო დღე მთავრდებოდა და სახლში მივდიოდი… სიყვარული ცუნამივით მფარავდა თავიდან ფეხებამდე. უცებ ვაცნობიერებდი, რომ უკვე ძალიან მომენატრა. რომ ის არის ყველაფერი, რაც მე მჭირდება და ჩემი სულელური აზრები ვერ დაგვაშორებს. მოვდიოდი პროდუქტებით სავსე ორი ჩანთით, დაღლილი და წელში მოხრილი. ის კი თავის ფერად შორტში მხვდებოდა და მე უბრალოდ ფიფქივით ვდნებოდი. და ასე ხდებოდა ყოველ ჯერზე. შესაბამისად, თითქმის არ გვიჩხუბია. უბრალოდ ვერ ვიტანდი, რომ ილიაზე გაბრაზებული ვყოფილიყავი, როცა ის გვერდით მყავდა.
ვფიქრობ, ჩვენ გავაგრძელებდით მსგავს რიტმში ცხოვრებას, თუ ერთ დღეს ჩემი საყვარელი ადამიანი ხელს არ მთხოვდა. ეს არ იყო ხელის თხოვნა, როგორც უნდა ყოფილიყო: ცალ მუხლზე დადგომით, რაღაც რომანტიკულ გარემოში. არა, ეს უბრალოდ წინადადება იყო. გავედით სასეირნოდ, მერე კინოში მოგვინდა წასვლა და სესიის შემდეგ, გასახდელთან ახლოს, ილიამ უცებ შემომხედა და მითხრა: „მოდი დავქორწინდეთ!“
უკვე სახლში ახსნა თავისი პოზიცია, რამაც მხოლოდ გააუარესა სიტუაცია და ჩემი ისედაც დათრგუნული განწყობა. საქმე ის იყო, რომ ილია საბოლოოდ მიხვდა, რომ მას სჭირდებოდა ვალებთან გამკლავება. როგორც ჩანს, „კრედიტორები“ თავიანთი მოთხოვნების გამოხატვაში გააქტიურდნენ. რადგან ფულის იმედი არსაიდან არ ჰქონდა, საჭირო იყო გარკვეული აქტივობის ჩვენება მაინც. და ჩემმა საქმრომ ვერ მოიფიქრა იმაზე ჭკვიანური, ვიდრე ქორწილის გამართვა და მისი მშობლების და მათი მეგობრების დაპატიჟება. საქორწილო საჩუქრები, მისი გათვლებით, რამდენჯერმე დაფარავდა ნებისმიერ, თუნდაც ყველაზე ძვირადღირებული ცერემონიის ხარჯებს.
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, მას სურდა „ყალბი“ ქორწილის გადახდა და მოსაწვევში მითითება, რომ ახალგაზრდა ოჯახს საჩუქრები არ სჭირდებოდა და უკეთესი იქნებოდა ფულის მოტანა კონვერტებით. და რაც შეიძლება მეტის. სქემა გასაგებია და შეიძლება ითქვას, გარკვეულწილად ბანალურიც კი. მაგრამ იმ მომენტიდან ჩემი მომავალი „საქმრო“ სულ სხვანაირად დავინახე. მივხვდი, რომ ის შეიძლება იყოს ძალიან მზაკვარი, თუ საქმე მის პირად სარგებელს ეხება. მანამდე კი მას უბრალოდ არაშორსმჭვრეტელ ახალგაზრდად ვთვლიდი, რომელსაც დედამ და მამამ დახმარება შეუწყვიტეს. ოღონდ კეთილი ბუნებით, მზაკვრობის გარეშე.
შესაბამისად დავიწყე ასეთ ადამიანთან საერთო მომავალზე ფიქრი. ვინ იცის, იქნებ მეც გამომიყენოს, ჩემს ბინაში ცხოვრებით? და თუ ახალგაზრდა ან უფრო მდიდარ გოგონას იპოვის, მეორე დღეს ხომ არ მიმატოვებს? იქნებ ეს მხოლოდ მისი რეაქციაა სტრესზე და არაფერი აქვს საერთო ერთგულებასთან? მთელი თავის ფულს ხომ ვხარჯავდით მთელი ერთად ცხოვრების მანძილზე? ასე მოიქცეოდა ადამიანთან, რომელიც არ უყვარდა? არც კი ვიცი. ისევე როგორც არ ვიცი ასეთ სიტუაციაში უნდა გავთხოვდე თუ არა. იმდენი აზრი გაჩნდა, მაგრამ პრაქტიკულ რჩევებს არავინ მაძლევს. ინტერნეტიც კი დუმს, სამწუხაროდ. არ ვიცი, როგორ მოვიქცე…
