-დილას ილიას ასეთ ცხიმიან კერძს ნუ უმზადებ. მერე მთელი დღე სიმძიმე აქვს მუცელში!
იამ ჩუმად დაუქნია თავი. გარეგნულად მშვიდი იყო, მაგრამ შინაგანად ძალიან აღელვებული.
დრო ჯერ კიდევ დილის 7.40 იყო!
-გაიგე რა გითხარი?
-დიახ, ქალბატონო ირმა.
-და ნაგავიც გადააგდე, უკვე მეორე სათლი გაივსო. რანაირი დიასახლისი ხარ!
-თქვენ თვითონ გადააგდეთ, მაინც სახლში ზიხართ, – ჩაილაპარაკა იამ.
-რა თქვი? ქორწილამდე ანგელოზი იყავი, ჩემი შვილი ხელში ჩაიგდე და მაშინვე უხეში გახდი. ილიას ყველაფერს ვეტყვი!
-არ დაგავიწყდეთ, რომ ჯერ უნდა გააღვიძოთ და თქვენი ჯანსაღი საუზმე გაუმზადოთ!
-ქალბატონო გალინა, დავიღალე. ცხოვრებით, მუშაობით და ზოგადად.
ია უფროსთან ერთად ოფისის სასადილოში იჯდა და საჭმელში იქექებოდა.
-მე ხომ გეუბნებოდი, რომ დედამთილის ჩამოსვლა ძალიან ცუდი ნიშანია!
-ჰო, ეს ისედაც გასაგები იყო, მაგრამ ის ახლა მამცირებს კიდეც. ყოველ ჯერზე. ყოველ დღე! ჯერ მხოლოდ ერთი თვე გავიდა! ის კი წასვლას არ აპირებს!
-აბა რა გინდოდა? მისი შვილი წამოიყვანე. არ უნდა შეგეშვა შენს ბინაში!
იამ ამოისუნთქა:
-თითქოს შემეძლო, რომ არ შემეშვა! ილია შემჭამდა, გაიბუტებოდა!
-ეს ასეა, – დაეთანხმა უფროსი, – შენი ქმრისთვის ახლა უბრალოდ სამოთხეა დედამიწაზე.
-ჩემთვის კი ჯოჯოხეთია.
-როგორ აპირებ პრობლემის მოგვარებას?
-მე არ ვიცი. და ეს არის ყველაზე საშინელი რამ.
უფროსმა სალათის ჭამა დაასრულა და მხოლოდ ამის შემდეგ განაგრძო საუბარი.
-შენ ხომ ჩემს უბანში ცხოვრობ?
-დიახ. კარგი უბანია, ახალი სახლებია და მაშინ იაფად ვიქირავეთ ბინა.
-ჰო. იცოდი, რომ მე სამჯერ ვიყავი გათხოვილი?
-თქვენ? როდის მოასწარით?
-ახალგაზრდობის შეცდომები, – გაიცინა გალინამ. -მაგრამ ყველაზე მთავარი ის არის, რომ მეც ვიყავი ასეთ მდგომარეობაში.
უფროსმა ჩანთიდან გასაღებების შეკვრა ამოიღო.
-აიღე.
-ეს რა არის?
-შენი პრობლემის გადაწყვეტა!
-გასაღებები?
-დიახ. ბინა მაქვს – დიდი ბრძოლის შედეგად წავართვი მეორე ქმარს. თითქმის ახალი სახლია, თქვენი ბინის გვერდით. რემონტი დიდი ხნის წინ ჩატარდა, მაგრამ სასამართლო პროცესების დასრულებამდე იქ არავინ ცხოვრობდა. გეგმა კი ასეთია, ყურადღებით მომისმინე!
ორი დღის შემდეგ, იამ დედამთილი მიიყვანა ბინაში, კორპუსში, რომელიც მათი სახლიდან ორიოდე კვარტალში მდებარეობდა.
-შემოდით, ქალბატონო ირმა!
-სად მომიყვანე? – ყურადღებით მიმოიხედა ირგვლივ დედამთილმა.
-ეს ბინა თქვენთვისაა.
-ჩემთვის?
-დიახ. ჩვენს გვერდით. ვიცი, როგორ დაიღალეთ ჩვენს ყოველდღიურობაზე ზრუნვით. ამიტომ გადავწყვიტე დაგეხმაროთ, გიპოვეთ ადგილი დასასვენებლად თქვენი მძიმე შრომის შემდეგ.
მე და ილია ქირის ნახევარს გადაგიხდით. რა თქმა უნდა, კომუნალური გადასახადები თავად უნდა გადაიხადოთ. მშვიდად იქნებით და თქვენი შვილიც ახლოს გეყოლებათ. ასე რომ გადმოდით და იცხოვრეთ მშვიდად!
-რა? ჩემს მაგიერ გადაწყვიტე სად მირჩევნია ცხოვრება? მე თვითონ ვიცი, რა მჭირდება. და ფულის გადახდას მთავაზობ? იმიტომ, რომ გასწავლით, როგორ უნდა იცხოვროთ სწორად? ერთი წამითაც არ დავრჩები ამ ტკიპების ბუდეში!
-რა ტკიპები? – გაუკვირდა იას. – სახლი სულ რაღაც ხუთი წლისაა, ბინა კი სამი წლის წინ გარემონტდა, არასოდეს გაქირავებულა. ასე რომ, ეს ყველაფერი თქვენთვისაა!
ირმამ უბრალოდ ბოროტად ჩაიცინა:
-იცი რაა, რადგან ასეთი კარგი ბინაა, იქნებ თავად იცხოვრო აქ?
იამ გაიცინა:
-რატომაც არა, ქალბატონო ირმა! ვფიქრობ, თქვენს რჩევას გავითვალისწინებ და გადმოვალ! თქვენ შვილთან დაგტოვებთ. დედა-შვილს არ დავაშორებ. მადლობა რჩევისთვის. მეტს აღარ დაგაყოვნებთ.
ილიამ, როდესაც შეიტყო ეს ამბავი, რბილად რომ ვთქვათ, გაოცდა.
-ია რას აკეთებ? უნდა მიმატოვო? მაგრამ რატომ?
-რას ლაპარაკობ ჩემო სიყვარულო! გტოვებ შენთვის ყველაზე ძვირფას ადამიანთან – დედაშენთან! იცხოვრეთ და გაიხარეთ.
-მაგრამ… ჩვენი ოჯახი?
-ილია, ბოლოდროინდელი მოვლენების მიხედვით თუ ვიმსჯელებთ, თქვენი ოჯახი ხართ შენ და შენი საყვარელი დედა. ასე რომ, ყველაფერი რიგზეა – შენი საყვარელი ოჯახი შენთანაა.
-მაგრამ მე მიყვარხარ!
-რაღაც არ ჩანდა. ახლა კი სანანებელი არაფერია.
სამი დღის შემდეგ ქმარმა იას სთხოვა, რომ ღამეს მასთან გაათევდა. ორი კვირის შემდეგ დედამ შვილის ბინა დატოვა.
ორი დღის შემდეგ იამ თავის უფროსს ბინის გასაღები დაუბრუნა სიტყვებით:
-ქალბატონო გალინა, თქვენ როგორც ყოველთვის, მართალი აღმოჩნდით. გმადლობთ, რომ დამეხმარეთ ჩემი პრობლემის მოგვარებაში.
-მომმართე. და აღარავინ შეუშვა თქვენს სახლში. შენს ბინაში ერთადერთი დიასახლისი შენ ხარ. წერტილი!
