ლიამ სწრაფად შეამოწმა მიკროფონი და ყურსასმენები. მთავარი ის არის, რომ მშობლებმა შეძლონ ამჯერად დაკავშირება. რა საინტერესოა, ნიკა არ დაეხმარებათ?
ერთი წუთის შემდეგ ზარის ფანჯარა გამოჩნდა. მაუსის მწვანე ღილაკზე დაჭერით, ლიამ საბოლოოდ დაინახა ისინი, ვინც თითქმის დავიწყებული ჰყავდა.
-დედა, ერთ თვეში ჩამოვალ. დიახ, რაღაც საქმე მაქვს. არა, რამდენიმე კვირით ჩამოვდივარ, ამიტომ სასტუმროს ვიქირავებ. თქვენ რატომ უნდა შეგაწუხოთ? დიახ, ბინის საკითხსაც მოვაგვარებ. არა, ნიკასთან არ წავალ. მას თავისი ცხოვრება აქვს, მე ჩემი.
თვენახევარში
ლია და მისი მშობლები ნოტარიუსის ოთახიდან გამოვიდნენ.
-დედა, საბუთებს აქ აიღებ.
დედა ისევ ტიროდა.
-ლია, რატომ აკეთებ ამას?
-რატომ? ბინა მე არ მჭირდება. თქვენ კი გააქირავებთ და ფული გექნებათ.
-მაგრამ შენ შეგეძლო, რომ თავად გაგექირავებინა, ფულს კი ჩვენ ავიღებდით. ამ შემთხვევაში ბინა შენი იქნებოდა.
-მე ამ ქვეყანაში არ ვაპირებ ცხოვრებას. ასე ბინაც თქვენი იქნება და შემოსავალიც.
-მაგრამ ნიკა… -დაიწყო მამამ.
-ის თავისთვის არის, – მოუჭრა ქალიშვილმა. – მას თავისი ცხოვრება აქვს. თქვენ იცით, როგორი ურთიერთობა გვქონდა. ხუთი წლის განმავლობაში არაფერი შეცვლილა. ამიტომ ბინას თქვენ გჩუქნით და არა მას.
დედა მაინც ატირდა:
-მე და მამაშენი უკვე მოხუცები ვართ და ახლა ასეთი საჩუქარი. იქნებ გავყიდოთ?
-ახლა ბინა თქვენი იქნება. რაც გინდათ ის გააკეთეთ, – ნაზად გაიღიმა ლიამ.
10 თვის შემდეგ
ლიამ მხოლოდ ერთი წამით შეხედა შემომავალ ვიდეოზარს.
ასეთი ზარები, როგორც წესი, კარგს არაფერს მოასწავებდა. საერთოდ არ ელოდა, რომ მშობლები თავად დარეკავდნენ.
-დიახ, დედა. რა მოხდა? მამა კარგად არის? შენ?
დედა შეწუხებული იყო, მაგრამ არ ტიროდა.
– ნიკა.
-ცოცხალია?
-კი, რა თქმა უნდა!
ლიამ თავისუფლად ამოისუნთქა.
-მოყევი.
დედამ პაუზის შემდეგ დაიწყო:
-ბინა იყიდა. ახლა კი ფულს არ გვაძლევს, 43 ათასს.
-დედა, ვერაფერი გავიგე. რა 43 ათასი. და რა შუაშია ნიკა?
დედამ მძიმედ ამოისუნთქა.
-მოკლედ, ნიკას ვაჟი შეეძინა, ხომ გახსოვს რომ გითხარი, როცა ჩამოხვედი?
-კი, – ლიას, რა თქმა უნდა, არ ახსოვდა. მისთვის ძმა ბავშვობაში დარჩა. ახლა ის უკვე დიდი ხანია უცხო ადამიანია.
-მათ დიდი ხანია უნდოდათ უფრო დიდ ბინაში გადასვლა. და როცა შენ ბინა მოგვეცი…
-დედა, ოღონდ არ მითხრა, რომ ქირის ფულს მას აძლევთ! ბინა იმიტომ გაჩუქეთ, რომ ფული თქვენ აგეღოთ!
-არა. მაგრამ მათი მეორე შვილი უნდა დაბადებულიყო და ნიკამ ბინის გაყიდვა და ფულის მისთვის მიცემა გვთხოვა. დაგვპირდა, რომ მე და მამას ფულს ცოტ-ცოტას დაგვიბრუნებდა, თითქოს ეს ფული უპროცენტო სესხად აიღო.
-გასაგებია, მერე?
-მყიდველი იპოვა, ყველა ქაღალდზე ხელი მოვაწერეთ და ფული მივეცით.
ლიამ დედას შეაწყვეტინა.
-მოიცადე. ასე სწრაფად როგორ გაყიდა ბინა?
-დაუკლო, – ეს იყო დედის უკვე მესამე მძიმე ამოსუნთქვა. – იაფად გაყიდა.
-და რატომ არ ჩაერიეთ?
-გვითხრა, რომ მისთვის საკმარისი იყო.
ლიას ჯერ არ ესმოდა, როგორი რეაქცია უნდა ჰქონოდა ამ ყველაფერზე.
-მერე?
-მან საკუთარი ბინაც გაყიდა და ისე იყიდა სხვა ბინა. თურმე დიდი ხანია ყიდდა თავისს და ფასიც დაუკლო. მოკლედ, ახლა ოჯახთან და ორ შვილთან ერთად ახალ ბინაშია. უკვე სამი თვე გავიდა, მაგრამ ჩვენ მისგან ფული არ მიგვიღია. არც ერთი გროში.
ახლა ლიამ ამოისუნთქა.
-და რას ამბობს ნიკა?
-ამბობს, რომ ფული არ აქვს. ბინას არემონტებს და საერთოდაც, ოჯახი და ორი შვილი ჰყავს.
-ბინა რატომ დაუთმეთ?
-ის გვთხოვდა, ტიროდა, რომ მისთვის ძნელი იყო ერთოთახიან ბინაში ცხოვრება. ამბობდა, რომ სესხს ვერ გაუმკლავდებოდა.
-გამოდის, რომ თქვენ მიიღეთ გადაწყვეტილება და თქვენ ხართ პასუხისმგებელი მასზე.
-მაგრამ… – შეკრთა ქალი. – ჩვენ ამ ფულის იმედი გვქონდა.
-დედა მესმის, მაგრამ რა ვქნა. ბინა გაჩუქეთ, რაშიც ფულს იღებდით. თქვენ კი გადაწყვიტეთ, რომ დაგეკარგათ ეს შემოსავალი ნიკას სასარგებლოდ. ახლა მას გამოართვით.
-მაგრამ შენც ხომ ჩვენი ქალიშვილი ხარ! შენც გაქვს ფული და შენი ოჯახიც არც ისე დიდია.
ლიას ლოყები აუწითლდა.
-დედა, მე ბინა გაჩუქეთ და თქვენთვის ორი ბინა არ წამირთმევია. ეს არის დიდი განსხვავება ჩემსა და ნიკას შორის. თქვენ მისგან უნდა მოითხოვოთ და არა ჩემგან. ვწუხვარ, რომ ეს დაგემართათ, მაგრამ თავად უნდა მოაგვაროთ ეს პრობლემა.
-მაგრამ შენ შეგიძლია დაელაპარაკო ნიკას.
– არა. 10 წელია არ ველაპარაკები. და არ დაველაპარაკები! ასე რომ, თავად მოაგვარეთ. მორჩა!
ლია ბოლომდე არ ჩარეულა მშობლებისა და ძმის კონფლიქტში. მას არ სურდა პასუხისმგებლობის აღება იმაზე, რაც მისმა მშობლებმა გააკეთეს.
და ის არ თვლიდა თავს ვალდებულად, რომ კვლავ დახმარებოდა მშობლებს.
