ხუთი წლის წინ
ქალები გვერდიგვერდ ისხდნენ დედამთილის დიდი აგარაკის სახურავის ჩრდილში და ბოსტანში დაკრეფილ ბოსტნეულს ჭრიდნენ.
-ელენე, – უცებ დაიწყო ივანეს დედამ, – რამდენს გამოიმუშავებ შენს სამსახურში? მოდი, ჩემთან მოგაწყობ, კარგ ფულს გამოიმუშავებ.
-მადლობა, მაგრამ მე მომწონს ჩემი საქმე.
-ჰმ, ჩემი ივანეს ფულით გინდა ცხოვრება?
-მე მინდა, რომ თქვენ არ ჩაერიოთ ჩვენს ცხოვრებაში. როგორ ფიქრობთ, შეძლებთ თავის შეკავებას?
სამი წლის წინ
-ელენე, რა არ მოგწონს? მეტი ფული გვექნება, უფრო სწრაფად შევძლებთ იპოთეკის დახურვას! – ივანე სამი საათი ცდილობდა ცოლთან შეთანხმებას.
მაგრამ ცოლმა უბრალოდ თავი დაუქნია და იგივე არგუმენტი მოუყვანა:
-იმიტომ, რომ დედაშენთან აპირებ მუშაობას. ეს კი შეიცავს ორ დიდ ნაკლოვანებას – შენ ფულს არ გამოიმუშავებ, მაგრამ იღებ. და არ ვითარდები. და მეორეც, ჩვენი შემოსავალი მასზე იქნება დამოკიდებული.
-რა მნიშვნელობა აქვს ვისზე იქნება დამოკიდებული ჩვენი შემოსავალი? შენც ბიძაშენთან მუშაობ!
-ივანე, ჩემი დამსაქმებელი რჩევით არ ერევა ჩვენი ოჯახის საქმეებში. და მან არ შემომთავაზა ორი წლის წინ ჩემი მემკვიდრეობით მიღებული ბინის გაყიდვა „იპოთეკაში დიდი თანხის ინვესტიციის მიზნით“!
ივანემ მხოლოდ გაიცინა:
-როდემდე გაიხსენებ ამას?
-ყოველთვის, – თავდაჯერებულად უპასუხა ელენემ. – მართლა ვერ ხვდები, რომ თუ დედასთან გადახვალ სამუშაოდ დედიკოს ბიჭი გახდები? ვერ ხედავ, რომ მას შენი გაკონტროლება სურს?
-მოდი შევეშვათ! მე თითქმის 50%-ით მეტს გამოვიმუშავებ!
ცოლმა მხრები აიჩეჩა:
-მე ყველაფერი გითხარი, დანარჩენი შენი გადასაწყვეტია.
ერთი წლის წინ
-სად მიდიხარ?
-სამსახურში. დედაჩემმა მთხოვა, რომ მივიდე.
-საღამოს 8 საათზე?
-დიახ, ელენე. ახლა ეს დროა.
-რა მოხდა იქ ისეთი, რომ მთელი სამი კვირაა იქ ხარ? რაიმე პრობლემაა?
ქმარმა ცოლს აკოცა:
-ჯერ არა. მაგრამ შეიძლება იყოს, თუ არ მოვაგვარებთ ზოგიერთ საკითხს.
-ივანე, იქნებ სხვა სამსახური ნახო?
-რას მეუბნები? მე ვირთხა არ ვარ – პრობლემებს არ გავურბივარ.
ჩვენი დღეები
ელენემ გაიღვიძა და საათს დახედა. დილის 7 საათი იყო. საძინებელი ოთახიდან გავიდა და სამზარეულოში ქმარი დაინახა.
-გუშინ რომელ საათზე დაბრუნდი?
-არ მახსოვს.
-ყავა გინდა?
-არა, უკვე დავლიე 6 ჭიქა.
ცოლი ქმრის გვერდით ჩამოჯდა.
-ძალიან ცუდად არის საქმე?
ივანემ ტელეფონი განბლოკა და დედის შეტყობინებები აჩვენა.
ელენეს სიტყვა არ უთქვამს. დაელოდა ყავის მოდუღებას და რძე და შაქარი დაუმატა.
მერე ნელა მოურია, პირველი ყლუპი მოსვა და მხოლოდ მაშინ წარმოსთქვა:
– გაკოტრება?
ივანემ თავი დაუქნია:
-მან თქვა, რომ უფრო მომგებიანი იქნება ყველაფრის გაყიდვა. ასე საბაზრო ფასში მაინც გაიყიდება.
-ყველაფრის?
-ყველაფრის, – ჩურჩულით წარმოსთქვა ქმარმა. – ბინების, სახლის და მანქანის.
-მერე სად იცხოვრებს? ოღონდ არ მითხრა, რომ ჩვენთან!
ივანემ გაიცინა:
-სხვათა შორის ის დედაჩემია!
-ვიცი, მაგრამ მე შენი ცოლი ვარ და არ მინდა, რომ ჩემს ბინაში ორი დიასახლისი იყოს.
-მაგრამ ეს ბინაც ჩემიც არის და იპოთეკის უმეტეს ნაწილს მე ვიხდიდი!
-ახლა ამას მე გავაკეთებ, – უპასუხა ელენემ.
ის ცოტა ხანს გაჩუმდა.
-კარგი, მე მას შემიძლია შევთავაზო ჩემს ბინაში ცხოვრება. მოიჯარესთან ხელშეკრულება 2,5 თვეში მთავრდება. როგორც ნათესავს ნახევარ ფასში მივაქირავებ.
-ელენე, ეს ნამეტანია. ის შენი დედამთილია, ქირის ფული უნდა გამოართვა?
-დიახ. რატომ უნდა დავკარგო ქირის ფული მხოლოდ იმიტომ, რომ დედაშენმა გადაწყვიტა, რომ ის ყველაზე ჭკვიანი იყო და არ დახურა ბიზნესი მაშინ, როცა უნდა დახურულიყო?
-დედაზე ასე ლაპარაკი არ გაბედო!
-კარგი რა, ივანე. თავადაც ხომ გესმის, რომ მას დიდი ხნის წინ უნდა დაეხურა ყველა ეს კრედიტი, სესხი და გირავნობა?
-სხვის საქმეში ყველა ჭკვიანია!
-მე და შენ ამაზე ერთი წლის წინ ვისაუბრეთ. გაგახსენო რა მითხარი?
ქმარმა ზიზღით ჰკითხა:
-რატომ არ მიმატოვებ, თუ ასეთი უტვინო ვარ და დედაჩემი ასეთი უიღბლოა?
-მიყვარხარ – ეს ერთი. შეცდომის დაშვება ყველას შეუძლია – ეს მეორე. და მიგატოვებ, თუ მომავალშიც საკუთარი თავით არ იფიქრებ.
დედამთილმა უარი თქვა რძლის ბინაში ცხოვრებაზე და სხვა ბინა იქირავა.
ელენეს ისევ არაფერი უთქვამს – მან შესთავაზა ყველაფერი, რაც შეეძლო და სურდა. მაგრამ თუ დახმარება არ არის საჭირო, რა გაეწყობა, ბინა სრულ ფასში გაქირავდება.
ოჯახს ახლა ფული ისე სჭირდება, როგორც არასდროს.
