-მადლობა ჩემს ბიჭს! – გათხელებულ თმაზე ხელი გადაუსვა დედამ ირაკლის. – აგარაკი მიყიდა! სიბერეში მიწასთან მუშაობის საშუალება რომ მქონდეს.
სადღესასწაულო მაგიდასთან მსხდომმა ადამიანებმა მოწონება გამოხატეს. ქმრის გვერდით მჯდომმა ელენემ თვალები დახუჭა:
-რა არის, ელენიკო? – იუბილარი განსაკუთრებულ სითბოს გამოხატავდა რძლის მიმართ.
-ყველაფერი კარგადაა.
სამი წლის შემდეგ
ელენე იჯდა და უყურებდა, როგორ გემრიელად მიირთმევდა ქმარი შეკვეთილ საჭმელს.
-ახლა რა უნდა ვქნათ? ბინის ყიდვას ვგეგმავდით. შენ კი ახლა უმუშევარი ხარ!
-ფული ხომ გვაქვს ელენე! სამსახურს ვიპოვი. თან ჩემი წვლილი ჩვენს მთლიან შემოსავალში არც ისე დიდია. ასე რომ, სესხის თანხა დიდად არ შემცირდება.
ცოლმა თავი დაუქნია:
– ჰო. სასაცილოა, რომ შენზე თითქმის 4-ჯერ მეტს გამოვიმუშავებ.
-ელენე, მე და შენ შვიდი წელია რაც დაქორწინებულები ვართ. და იყო დრო, როცა სახლში შენზე ბევრად მეტი შემომქონდა. ახლა როლები შეიცვალა. დროებით.
-ეს „დროებით“ უკვე ერთი წელია გრძელდება. ახლა კი სამსახურიდანაც წამოხვედი.
-მესმის. კარგი, წავედი, გავრბივარ.
-დედას ეტყვი, რომ უმუშევარი ხარ?
-რა თქმა უნდა, არა! სასწრაფოდ მოვრჩები საქმეებს და მოვალ. სამსახური მგელი არ არის, ტყეში არ გაიქცევა.
ელენე მარტო დარჩა და დაფიქრდა.
შეიძლებოდა იმის განჭვრეტა, რომ შენი ქმარი, რომელიც ქორწილამდე იმაზე მეტს გამოიმუშავებდა, ვიდრე ახლა, ასე სწრაფად „დაეშვებოდა“?
და საერთოდ, ქმარია თუ არა ის, თუ კვირაში სამჯერ მიდის ძვირფას დედასთან, რომელიც მის გარეშე ვერაფერს აკეთებს?
კიდევ სამი წლის შემდეგ
ირაკლი ღამით ჩამოვიდა. ელენეს ესმოდა, როგორ იბანავა, სამზარეულოში რაღაც ჭამა და მისაღებში დაიძინა.
მეორე დილით ის აუჩქარებლად ადგა, ყავა მოადუღა და მხოლოდ ამის შემდეგ გააღვიძა ქმარი:
-ადექი!
-ელენე, რას აკეთებ? მადროვე დავიძინო!
-ადექი!
ქმარმა თვალები მოჭუტა და ტელეფონს დახედა.
-დილის 8 საათი! ასე ადრე რა მინდა? სხვათა შორის, შენ რატომ არ ხარ სამსახურში?
-შენს გამო. ადექი, ჩაალაგე შენი ნივთები. შენ ჩემი სახლიდან მიდიხარ.
-შენი სახლი? – გაიღვიძა ირაკლიმ როგორც იქნა. – ელენე, ჩვენი სახლი უცებ შენი როგორ გახდა?
-იმიტომ, რომ 1,5 წელია მე ვიხდი იპოთეკას.
ქმარი ფეხზე წამოდგა.
-აუ, ისევ ფულზე ლაპარაკობ!
-განქორწინება მოვითხოვე. გუშინ.
ირაკლი წამოხტა:
-რა? რატომ?
-იმიტომ, რომ დავიღალე შენი, შენი მანქანის და დედაშენის რჩენით.
-ელენე, მესმის, სირთულეები გვაქვს, მაგრამ ჩვენ ერთად გადავლახავთ ყველაფერს. მოდი იმასთან ჩავეწეროთ, რა ქვია…
-„ერთად“ – ანუ სამივე? – დედა ხომ შენს ცხოვრებაში პირველ ადგილს იკავებს.
-დედას ნუ ჩავრევთ!
ელენემ მოსვა გაცივებული ყავა.
-მეგონა მღალატობდი, მაგრამ არა, შენ მართლა დედის სანახავად დადიხარ. პირველივე ზარზე გარბიხარ. ჩემზე ასე არ გიზრუნია, როგორც დედაშენზე!
-ეჭვიანობ?
-ჰა. დავიღალე. შენი რჩენით, დედაშენის რჩენით და ოჯახისთვისაც ყველაფერს მარტო ვაკეთებ. ასე რომ, დაელოდეთ დოკუმენტების თქვენს საფოსტო ყუთში მიღებას.
-დედას გაუგზავნე საბუთები? – შეშინდა ქმარი.
-შენი რეგისტრაციის ადგილის მიხედვით.
-აი, შენ… დაიწყო ირაკლიმ, მაგრამ მაშინვე გაჩერდა.
ელენემ თავი დაუქნია:
-ზუსტად ასეთი ვარ. ასე რომ, ეს ბინა ჩემი იქნება.
-არავითარ შემთხვევაში, – აშკარად გაბრაზდა ქმარი. – მე ვიცი კანონები. ბინა საზიაროა, რადგან ის ვიყიდეთ, როცა ცოლ-ქმარი ვიყავით.
ცოლმა უბრალოდ ხელი გაიქნია:
-ბოლო სამი წლის განმავლობაში ხელფასი არ გქონია.
-კანონს ეს არ აინტერესებს! – უკვე ყვიროდა ირაკლი.
ელენე მშვიდად იყო:
-მაშინ მე მინდა შენი მანქანის ნახევარი და აგარაკის ნახევარი, რომელიც დედაშენის სახელზე დაარეგისტრირე.
-ოჰ, გაგახსენდა! არაუშავს, რომ ის თავიდანვე დედაჩემზე იყო დარეგისტრირებული?
-როგორ ფიქრობთ, არ ვიცი, რომ იქ ჩადებული ფული საზიაროა? იმის დამტკიცება, რომ შენ ეს ქონება მაშინ იყიდე, როცა ჩემთან ქორწინებაში იმყოფებოდი, ძალიან მარტივია. დედაშენი ბედნიერი იქნება. მითუმეტეს, როცა გაიგებს, რომ ბოლო ორი წელი, მასთან ჩემი ფული მიგქონდა.
-ისევ ფულზე ლაპარაკობ?!
-მაგრამ რატომ არ გრცხვენოდა, როცა ამ ფულს იღებდი და საყვარელ დედიკოს აძლევდი? დარწმუნებული ვარ, არასდროს გითქვამს, რომ ეს ჩემი ფულია, არა?
ქმარმა მუშტები შეკრა:
-რას მთავაზობ?
-ვაფორმებთ ხელშეკრულებას ქონების გაყოფაზე – შენ მიიღებ მანქანას, მე ბინას. დედაშენი კი აგარაკს თავის ერთპიროვნულ საკუთრებაში.
-ეს სრულიად უთანასწორო წილებია!
-რა არის შენთვის უფრო მნიშვნელოვანი – დედაშენის სიმშვიდე თუ ფული, რომელიც შენ არ გიმუშავია?
ელენე ბინაში მარტო დარჩა. დიდი დაღლილობა დაეუფლა.
მაგრამ არაუშავს, გაივლის.
მთავარია – ბინა მას დარჩება.
