ანამ და ლაშამ ქორწილის შემდეგ ასე პირველად იჩხუბეს. ეს იყო თითქმის სამი წლის წინ.
მაშინ ვინმეს რომ ეთქვა, რომ პირველი სერიოზული ჩხუბის მიზეზი ეს იქნებოდა, არც ერთი არ დაიჯერებდა.
-ლაშა, ასე აღარ შემიძლია! ფული, რომელსაც მუდმივად ურიცხავ დედაშენს, ჩვენს ფინანსებს ვნებს.
-ანა, ეს რა სისულელეა? მე დედას ყოველთვის ვეხმარებოდი.
-დიახ, მაგრამ ახლა რაღაც მიზეზი გვაქვს და ეს „რაღაც“ არის იპოთეკა, რომელსაც ბევრი ფული სჭირდება. შეგახსენებ: სწორედ შენ დაიჟინე, რომ ასეთი ბინა გვეყიდა!
-ყველაფერს მე ნუ დამაბრალებ!
ანამ თავი გააქნია და განაგრძო:
-კარგი იქნება, თუ დედაშენს თანხას ცოტას შეუმცირებ.
ქმარმა უპასუხა:
-მაგრამ სხვა ფულიც არის, რომელსაც შენები გვთავაზობენ.
ანა მაშინვე აღშფოთდა:
-შენ ფულს დედას აძლევ და მე მთავაზობ, რომ ჩემებს გამოვართვა? სად არის ლოგიკა!
-თუ არის ასეთი შესაძლებლობა, რატომ არ უნდა ავიღოთ ფული? შენი მშობლები არ შიმშილობენ.
-ლაშა, ისინი მუშაობენ, რომ არ იშიმშილონ. ის ფული კი ბებიაჩემის ბინის გაქირავებიდან აქვთ. დედაშენი კი არ მუშაობს, თუმცა შეუძლია.
-შენი მისათითებელი არ არის, როგორ უნდა მოიქცეს დედაჩემი!
-ლაშა, დედაშენს შეუძლია გააკეთოს რაც უნდა, მაგრამ არ უნდა ჩაერიოს ჩვენს ფინანსებში!
-ის დედაჩემია და მე მას დავეხმარები!
ანა არ დაეთანხმა:
-მაგრამ შენ ამას ჩვენი ოჯახის საზიანოდ აკეთებ. როგორ ვერ ხვდები?! იპოთეკას ჩვენი მთლიანი შემოსავლის თითქმის 40% მიაქვს და კიდევ 20% დედის დახმარებას.
ამ ყველაფერთან ერთად გვჭირდება მანქანის სერვისი, პარკინგის საფასურის გადახდა, ჭამა და ჩაცმა. თუმცა ამას ძლივს ვახერხებთ.
-სწორედ ამიტომ, ვერაფერს ვხედავ ცუდს შენი მშობლების მიერ შემოთავაზებული ფულის აღებაში.
-არა, ლაშა. გამოდის, რომ ერთნი გასცემენ, თუმცა არ არიან ვალდებულნი. და ეს ცოტათი აკომპენსირებს იმას, რასაც სხვები იღებენ.
-დედაჩემი „სხვები“ არ არის“!
-მე გთავაზობ, რომ დედის დახმარება შემოიფარგლოს მხოლოდ მისი კომუნალური გადასახადებით.
-რა? დედაჩემს ასე გაუჭირდება!
-ლაშა, ჯერჯერობით მხოლოდ ჩვენ გვიჭირს.
-საკმარისია, ანა, რაღაცა სისულელეებს ლაპარაკობ.
ანა მხოლოდ ხუთი წუთი იჯდა დედამთილის პირისპირ და გაოცებას არ მალავდა.
-რა კარგად გამოიყურებით, ქალბატონო ნანა.
-თავს ვუვლი.
-ძალიან კარგია.
-ასე ვთქვათ, არ მინდა, რომ ჩამოვრჩე. ქალი ყოველთვის დედოფალი უნდა იყოს.
-როგორც ჩანს სამოსსაც სადედოფლოს შეარჩევდით!
-რა თქმა უნდა! განვაახლე გარდერობი ახალი სეზონისთვის!
-ოჰ, მაჩვენებთ?
ნახევარი საათის შემდეგ ანა სადარბაზოდან გამოვიდა და უკვე ზუსტად იცოდა რაც უნდა გაეკეთებინა.
ორი კვირის შემდეგ
ლაშა სახლში შევარდა და შესასვლელშივე გამოაცხადა:
-ანა, ახლახან დამირეკეს ბანკიდან. მითხრეს, რომ თანხის შეტანა დაგვაგვიანდა. ვერაფერი გავიგე. ეს როგორ მოხდა?
-რას ამბობ! მე უბრალოდ იპოთეკის ფული არ მაქვს. შენ რატომ არ შეიტანე?
-რას გულისხმობ, მე ხომ მოგეცი თანხის ნახევარი?
-ალბათ დამავიწყდა მეთქვა, რომ მე ფული არ მაქვს. მაპატიე!
-ეს რას ნიშნავს? რა სისულელეა?
-შეხედე. აქ არის ჩემი ხარჯები. თითქმის არაფერი დარჩა.
ლაშამ გადახედა საბანკო აპლიკაციის ციფრებს.
-მანიკური? და ეს რა არის?
-თეთრეული ვიყიდე ჩემთვის. შენ ალბათ არ შეგიმჩნევია, მაგრამ დიდი ხანია მინდოდა.
-ანა, რა თეთრეული, როდესაც იპოთეკაა გადასახდელი?
-ლაშა, მე, ისევე როგორც დედაშენს, მსურს, რომ პირველ რიგში, ვიყო ქალი და კარგი ქალიშვილი. და ამიტომ ხედავ? აი ეს თანხა ჩემს მშობლებს ჩავურიცხე. ასევე ვიყიდე საგაზაფხულო ჩექმები. ახლა შემიძლია დედაშენთან ერთად გავისეირნო, როგორც კი გათბება. არ გიხარია?
ქმარმა მეტყველების უნარი დაკარგა.
-გაგიჟდი?
– არა. მაგალითს დედაშენისგან ვიღებ. – ახლა მეტის მუშაობა მოგიწევს, ლაშა. ახლა არა მარტო დედაშენი, არამედ მეც უნდა შემინახო. ბევრს არ ვითხოვ. ზუსტად იმდენს, რამდენსაც დედას აძლევ. დანარჩენს მე თვითონ ვიშოვი.
ლაშამ სიტყვები ვერ გამონახა ამ ყველაფრის გასაპროტესტებლად, არც მაშინვე და არც მოგვიანებით.
წყვილი ორი კვირის განმავლობაში დუმდა, მაგრამ გონებამ გაიმარჯვა და შერიგდნენ.
ლაშა დათანხმდა, რომ დედას მხოლოდ კომუნალურ გადასახადებს გადაუხდიდა, ანა კი დათანხმდა, რომ თავის მშობლებს ფულის გამოართმევდა, მაგრამ მთელი ეს თანხა გამოყენებული იქნება მხოლოდ იპოთეკის ვადამდე დაფარვისთვის.
დედამთილი და რძალი აღარ ელაპარაკებიან ერთმანეთს.
ასე რომ, გაზაფხულზე ერთად სასეირნოდ გასვლა ვეღარ მოხერხდება.
