ანა ჩაის სვამდა და არ იცოდა როგორ დაეწყო საუბარი. მამამისი, მიუხედავად იმისა, რომ ელოდა ქალიშვილის მოსვლას, საკუთარი საქმეებით იყო დაკავებული.
-მამა, – დაიწყო ქალიშვილმა. – შენ ხომ იცი, რომ ჩემი ყოფილი თანაკურსელის ნათესავების ბინაში ვცხოვრობ?
-კი.
-ისინი საზღვარგარეთ ცხოვრობენ და ამ ბინის გაყიდვა გადაწყვიტეს. შემომთავაზეს, რომ მე ვიყიდო. ძალიან კარგ ფასში, რადგან სამი წელია იქ ვცხოვრობ.
-მერე ფული გაქვს?
-სწორედ ეს არის პრობლემა, – განაგრძო ანამ ფრთხილად. – მაქვს თანხა წინასწარი გადახდისთვის, მაგრამ დანარჩენზე იპოთეკას არ მაძლევენ. ხელფასი არ არის საკმარისი და სამუშაო სტაჟი ბოლო ადგილზე მოკლეა.
-რას მთავაზობ? მამა ჯერ კიდევ ალაგებდა ზურგჩანთაში სათევზაო აღჭურვილობას.
-შენ აიღე სესხი ბინისთვის. ჯერ არც ისე მოხუცი ხარ. ოფიციალური ხელფასი გაქვს. მარტივად მოგცემენ იპოთეკას 10 წლით.
-ანა, ნუ მაცინებ. რა იპოთეკა? როგორ უნდა გადავიხადო? ზამთარში კომუნალურ გადასახადებს ჩემი ხელფასის თითქმის მესამედი სჭირდება, მანქანა თვეში ერთხელ მიფუჭდება.
-მე გადავიხდი. შენ არაფრის შეტანა არ მოგიწევს. მე გადავიხდი ყველაფერს.
– არა, ეს რა სისულელე მოიფიქრე!
ანა კიდევ ერთი თვის მანძილზე არწმუნებდა მამამისს. ყოველდღე ურეკავდა და ყველაფერს ჰპირდებოდა, რაც შეეძლო.
გადამწყვეტი არგუმენტი ის იყო, რომ ბინა, იპოთეკის გადახდის შემდეგ, მხოლოდ ანას საკუთრებაში იქნებოდა, თუნდაც ის სესხის დაფარვის პროცესში გათხოვილიყო.
საბოლოოდ, იმ ბინის მფლობელი, რომელშიც აგრძელებდა ცხოვრებას, მამამისი გახდა.
მამას არ სურდა ქალიშვილის ამ ბინაში დარეგისტრირება: „გადაიხდი სესხს, გადაიფორმებ ბინას და მერე რაც გინდა, ის გააკეთე“.
ანას თავიდან ეწყინა, მაგრამ მერე დამშვიდდა. მთავარი ის არის, რომ ბინა თითქმის მისია.
ასე გავიდა რამდენიმე წელი. ანა რეგულარულად უგზავნიდა ფულს მამას, რომელიც რეგულარულად იხდიდა სესხს.
ქალიშვილი უკვე დიდი ხანია ბინას თავის საკუთრებად მიიჩნევდა, ამიტომ ბინის კოსმეტიკური რემონტი დაგეგმა. მაშინვე დაიწყებს, როგორც კი შვებულებიდან დაბრუნდება.
ანა შვებულებიდან მშვენიერი განწყობით ჩამოვიდა. მან უკვე მოიფიქრა ყველაფერი რემონტთან დაკავშირებით და სამსახურში გასვლამდე ყველაფერი უნდა გაეკეთებინა.
როდესაც კარი გააღო და ბინაში შევიდა, მაშინვე მიხვდა: ბინაში ვიღაც იყო.
შეშინებაც ვერ მოასწრო, მაშინვე მამა დაინახა.
-ოჰ, ჩამოხვედი? კარგია. შენი ნივთები უნდა შეაგროვო.
-მამა, ჩემს ბინაში რა გინდა?
-შენს ბინაში? – გაიცინა მამამ. – ის შენი არ არის. და მალე ჩემიც კი იქნება.
-როგორ? ანა ისევ კარის წინ ხალიჩაზე იდგა.
-დაიწყე ნივთების შეგროვება. ხვალ ყველაფერი უნდა გაიტანო.
-სად? რისთვის?
-სადაც გინდა.
-და რატომ?
-იმიტომ რომ ბინა გავყიდე.
ანამ იგრძნო, როგორ დაეხვა თავბრუ.
-როგორ გაყიდე? – ძლივს გასაგონად ჩასჩურჩულა ქალიშვილმა.
-ძალიან სწრაფად, – მხრები აიჩეჩა მამამ. – სამ დღეში და ორჯერ უფრო ძვირად, ვიდრე ვიყიდე.
-მაგრამ ეს ჩემი ბინაა! ფულს მე გაძლევდი!
-დაგიბრუნებ, არ ინერვიულო, – დაარწმუნა მამამ. – ახლა კი მოდი შენი ნივთები ჩავალაგოთ.
-არ მისმენ? – სიბრაზისგან ძალების მოზღვავება იგრძნო ანამ. – არსად არ წავალ! ეს ჩემი ბინაა! და მე აქ ვიცხოვრებ! შენ ვერაფერს დამიშავებ!
მამა ქალიშვილს მიუახლოვდა.
-ხვალ საღამოს შვიდზე მოვალ. თუ შენ ან შენს ნივთებს ბინაში ვნახავ, ქუჩაში გადავყრი! შეეშვი ამ სისულელეებს!
მამა წავიდა.
სამი დღის შემდეგ მამამ ანას სამსახურში მიაკითხა. თავიდან ქალიშვილს არ სურდა მამის სანახავად გამოსვლა, მაგრამ როდესაც გამოვიდა, მამამ მას კონვერტი გადასცა.
-აი შენი ფული – წინასწარი გადახდის და ის თანხა რაც გამომიგზავნე. როგორც ხედავ, სამართლიანი ვარ!
-სამართლიანი? – ანას წყენის ტალღამ გადაუარა. – შენ მომატყუე და მიღალატე. რისთვის? ფულისთვის?
-დიახ, ფულისთვის! – შეუღრინა მამამ საპასუხოდ, – იმიტომ, რომ შენგან დახმარებას ვერ ეღირსები, მხოლოდ იპოთეკის ფულს მაძლევდი! ახლა კი ნორმალურად ცხოვრებას შევძლებ. ასე რომ, შენს იმედზე აღარ ვიქნები!
-დიახ, ახლა ნამდვილად აღარ უნდა გქონდეს ჩემი იმედი! მძულხარ და აღარ მინდა შენი დანახვა! შენ მამაჩემი არ ხარ!
-ანა, შეწყვიტე ყვირილი. ირგვლივ ხალხია!
-მომშორდი!
მამისგან მიღებული თანხით ანამ მხოლოდ მშენებარე სახლში სტუდიის პირველი შენატანის შეტანა შეძლო. მართალია, ახლა ქირის გადახდა მაინც უწევს, მაგრამ უმკლავდება.
მიუხედავად მამის ყველა მცდელობისა, რომ ქალიშვილი, სულ მცირე, დაელაპარაკოს მაინც, ის არ ურთიერთობს მამასთან. ასეთი ღალატის დავიწყება შეუძლებელია.
