ვუყურებ როგორ სრიალებენ ბავშვები გორაკზე და მშურს მათი: მათ აქვთ სხვადასხვა კონფიგურაციის ციგურები, სნოუბორდები, სხვადასხვანაირი ციგები და თხილამურები. ერთ დროს ამაზე მხოლოდ ოცნება შეგვეძლო. ერთი რამ არის სამწუხარო: ახლა თოვლი ცოტა მოდის! სამწუხაროდ, ახლა ზამთარი ისეთი აღარ არის, როგორიც ჩვენს ბავშვობაში იყო. მაშინ ზამთარში წელამდე თოვლი მოდიოდა.
ვივიენის დღევანდელ სტატიაში გიზიარებთ სასიამოვნო მოგონებებს ბავშვობიდან.
ბავშვები გორაკზე სრიალებენ
მახსენდება, რომ გათოვდა – ეზოში შევვარდი და ველოდებოდი, მეზობლები როდის გამოვიდოდნენ. თუ გამოსვლას აგვიანებდნენ, მეგობრებს ხმამაღლა ვეძახდი, რადგან იმ დროს მობილური ტელეფონები არ არსებობდა. რამდენიმე ადამიანი ვიკრიბებოდით, ციგებს ვიღებდით და ქუჩის ბოლოსკენ მივდიოდით, სადაც ჩვეულებრივ ქვემოთ ვეშვებოდით.
ჩვენი გორაკი ჩვეულებრივი დატკეპნილი სოფლის გზა იყო, რადგან გზაზე ძალიან ცოტა მოძრაობა იყო და იქ არავის შევაწუხებდით. იმის გამო, რომ ჩვენი ტერიტორია მთიანია, შესაძლებელი იყო ნიავივით დაშვება ყველა ზოლში. იძულებით მივყავდით სახლში, რადგან ნებაყოფლობით მხოლოდ მაშინ ვბრუნდებოდით, როცა ღამდებოდა. შესასვლელში ტანსაცმელზე დაწებებულ ყინულს ვიძრობდით, შემდეგ კი ღუმელთან ვიხდიდით ტანსაცმელს და გასაშრობად ვკიდებდით.
მოზარდებს არ ეზარებოდათ ციცაბო ბორცვებზე წყლის დასხმა. ყინულოვან მაღალსიჩქარიან გზებს აგებდნენ და მუშამბაზე, მუყაოზე, ავტომობილის კამერაზე, ფეხებზე ან უბრალოდ მჯდომარე მდგომარეობაში ვსრიალებდით. ფართო დათოვლილი ბოსტნები შესანიშნავი იყო სათხილამურო ტრასების დასაგებად. ექსტრემალური ნახტომების გასაკეთებლად, გაბედულები ტრამპლინებს აგებდნენ. გაზაფხულამდე ყველა თხილამური ვერ უძლებდა.
ხანგრძლივი ყინვების დადგომასთან ერთად სოფლის ცენტრში ტბა უზარმაზარ სასრიალო მოედანად გადაიქცეოდა. ბავშვები მის გასწვრივ სრიალებდნენ ჩვეულებრივი ფეხსაცმლით, რადგან ციგურები დეფიციტში იყო და ძვირი ღირდა. ჰოკეი ყველაზე პოპულარული თამაში იყო ბიჭებში. ყველას არ ჰქონდა ჰოკეის ჯოხები, ამიტომ ბიჭები ყინულზე ხის ჯოხებით ხელში დარბოდნენ. შაიბა კი ნამდვილი ჰქონდათ!
ბავშვები სკოლის ეზოში არსებულ ყველა ბილიკს საციგურაო მოედნად აქცევდნენ. როგორც კი დამლაგებლები ამჩნევდნენ, რომ მოსწავლეები სკოლის ზღურბლიდან ჭიშკრამდე ჩანთებით სრიალებდნენ, ყველა ბილიკს მაშინვე ქვიშას ან ნაცარს აყრიდნენ. უფროსკლასელებს ეჩხუბებოდნენ და აფრთხილებდნენ, რომ ამ გზით გართობა სახიფათო იყო, მაგრამ როგორც კი ერთი მოლიპული ბილიკი ნაცრით იფარებოდა, იქვე ჩნდებოდა მეორე. სხვა რა ექნათ არდადეგების დროს?! გაჯეტები, ინტერნეტი და სოციალური ქსელები გაცილებით გვიან გაჩნდა, მაშინ კი მოსწავლეები თანატოლებთან ერთად თამაშობდნენ და სუფთა ჰაერზე ერთობოდნენ.
თანამედროვე ბავშვები
დღესდღეობით ბავშვები იყენებენ ყველანაირ მოდურ მოწყობილობას, ჩვენ კი მხოლოდ ციგები გვქონდა და თან არა ყველას. ციგაზე ვსხდებოდით ერთდროულად ორი ან თუნდაც სამი ბავშვი და მხიარულად ვეშვებოდით ქვემოთ. ყველას მოსწონდა მატარებელი, ზედიზედ რამდენიმე ციგის გადაბმა. მთელი კომპანია თავსდებოდა. ასეთი „მატარებლის“ მართვა მოსახერხებელი არ იყო, ამიტომ ყველაფერი მატარებლის გადატრიალებით და „მგზავრების“ ხმამაღალი სიცილით თოვლში გადავარდნით სრულდებოდა.
ბავშვები ზამთარშიც კი რამდენიმე საათს ატარებდნენ ქუჩაში. ისინი აქტიურად დარბოდნენ და ხტუნავდნენ, რის შედეგადაც ხშირად სწყუროდათ. ეს პრობლემა მარტივად გვარდებოდა: ფიფქებს იჭერდნენ, ყინულებს წუწნიდნენ და წყურვილს იკლავდნენ. შედეგად ყელი არავის სტკიოდა და ცოტა ვინმე თუ ცივდებოდა. ახლა არ გირჩევთ ამის გაკეთებას, რადგან არ ვართ დარწმუნებული გარემოს სისუფთავეში.
ყოველწლიურად სულ უფრო და უფრო ნაკლები თოვლი მოდის და თუ მოვიდა, ერთ კვირაში დნება. სამწუხაროა დღევანდელი ბავშვებისთვის: დღეს ზამთრის გართობისთვის ამდენი ახალი „აღჭურვილობა“ იყიდება , მაგრამ გამოსაყენებელი არსად არის. ასე რომ, პლანშეტები და ლეპტოპები მეგობრებთან და ადამიანებთან პირდაპირ კომუნიკაციას ანაცვლებს. ეს უნდა შეიცვალოს!
