სოფიამ სწრაფად დაასრულა ლეპტოპში ტრადიციული საღამოს „ქექვა“, როგორც ამას მისი ქმარი უწოდებდა და ქმარს გვერდით მიუჯდა დივანზე.
-თემო, ბინაზე რას ფიქრობ?
ქმარმა, რომელიც მძიმე სამუშაო დღის შემდეგ ცოლის, სენდვიჩებისა და ლიმონათის გარემოცვაში გატარებულ სასიამოვნო საღამოს ელოდა, თვალები აატრიალა.
-სოფო, ისევ დაიწყე?! რა არ გასვენებს? ჩვენ აქ ხუთი წელია ვცხოვრობთ, მაგრამ შენ გადასვლაზე ოცნებას არ წყვეტ.
ცოლი აღშფოთდა:
-რა შეიცვალა ამ ხუთი წლის განმავლობაში? შენმა მშობლებმა ეს ბინა შენს სახელზე ჯერ კიდევ არ გააფორმეს. უკვე ხუთი წელია, ჩვენ აქ ვყიდულობთ ავეჯს, ვაახლებთ კედლებს, იატაკსა და ჭერს მხოლოდ შენი მშობლების თანხმობით. ეს გაწყობს?
-რა არის ამაში ცუდი? მთელი ამ ხნის განმავლობაში ისინი აქ ერთხელაც არ გამოჩენილან. ქირის ფულს არ გვართმევენ!
-არ მაწყობს ის, რომ ეს სახლი ჩვენი არ არის.
-და ეს ხელს გიშლის ცხოვრებაში, მუშაობაში და ინვესტიციების განხორციელებაში?
-მაწუხებს განცდა, რომ საკუთარ სახლში არ ვარ! კარგი, ბინის ყიდვას ვერ შევძლებთ, მაგრამ იპოთეკით შეგვიძლია ვიყიდოთ ისეთი ბინა, რომელიც მოგვეწონება!
-რატომ? რატომ უნდა ვიყიდოთ ის, რაც უკვე გვაქვს? რატომ უნდა დავიდოთ იპოთეკური სესხი?
-მე გავყიდი რაიონის ბინას, პლუს ჩვენი დანაზოგი. ვალს მხოლოდ ორი წლის მანძილზე გადავიხდით!
-ასე ძალიან რატომ გინდა აქედან გადასვლა? – ჰკითხა განაწყენებულმა ქმარმა
-და შენ რატომ არ ხარ დაინტერესებული ჩვენი საბინაო პრობლემის მოგვარებით?
-რა საჭიროა? – თემურს განწყობა სრულიად გაუფუჭდა და ტელევიზორი გამორთო.
სოფიამ მხრები აიჩეჩა.
-კარგი, თუ მოტივაცია არ გაქვს, მაშინ აქ ვიცხოვრებთ, – სევდიანად შეაჯამა ცოლმა. -მაპატიე, რომ განწყობა გაგიფუჭე. მე საძინებელში წავალ.
გავიდა ერთი წელი
ამ ხნის განმავლობაში ბევრი რამ მოხდა.
ინვესტიციებმა, რომლების იმედიც სოფიას ჰქონდა, არა მოგება, არამედ უზარმაზარი ზარალი გამოიღო.
იმდენად დიდი, რომ მან უბრალოდ შეწყვიტა ინვესტირება.
თემური სამსახურში დააწინაურეს, რამაც შესაძლებელი გახადა სოფიას ფულის დაკარგვის ნაწილობრივი განეიტრალება.
უცვლელი დარჩა ის, რომ წყვილი კვლავ მშობლების ბინაში ცხოვრობდა.
ერთ დღეს სოფიამ ქმარი სამსახურიდან წამოიყვანა და სახლში ჩვეულებრივი გზის ნაცვლად სულ სხვა მიმართულებით წავიდა.
-სად მივდივართ? – გაუკვირდა თემურს. – ვინმესთან შეხვედრას თუ ვაპირებთ, მაშინ მე არ შემიძლია, ძალიან დაღლილი ვარ.
-შეხვედრა იქნება, მაგრამ ხალხის გარეშე. და არა დიდი ხნით.
ათი წუთის შემდეგ 25 სართულიან კორპუსში შევიდნენ, 5 წუთის შემდეგ კი სოფიამ უცნობი ბინის კარი გააღო.
– შემოდი.
სანამ თემური ირგვლივ იყურებოდა, მისმა ცოლმა ბინის ქება დაიწყო:
-რას ფიქრობ? ხედი ნახე? მეთხუთმეტე სართულია! მთელი ქალაქი ხელისგულზეა! რაც შეეხება სამზარეულოს? 11 მეტრი. და ეს ერთოთახიან ბინაში!
-ეს რა ბინაა? იქირავე?
-არა, დედამ მაჩუქა. ძალიან მომწონს. ზუსტად ის არის, რაც მინდოდა!
-ეს როგორ შეძლო?
-ძალიან მარტივად. ჩემი ოროთახიანი ბინა გავყიდე, დედაჩემმა ფული დაამატა და დანარჩენზე იპოთეკა გავაფორმეთ. როგორც კი სესხი დაფარა, ბინა მე მაჩუქა.
-შესანიშნავია!
-კი, ძალიან კარგია. გინდა აქ ცხოვრება?
-რა თქმა უნდა!
-და შენი მშობლების ბინა?
-ეს უკეთესია.
-მაგრამ უნდა გავარემონტოთ.
-ეს უკვე შენი საქმეა, – გაიცინა თემურმა. – შენ ყოველთვის გინდოდა ამის გაკეთება, ასე რომ, შეგიძლია დაიწყო.
-მაშინ გავარემონტოთ და გადმოვიდეთ.
-კარგი.
თემური მაინც ვერ მიხვდა, რომ დედამისის იპოთეკა თითქმის მთლიანად სოფიამ გადაიხადა.
საფონდო ბირჟაზე სწორედ იმ ზარალის ხარჯზე, რაც რეალურად მოგება აღმოჩნდა.
მაგრამ ამის შესახებ ჯერ არავინ იცის და არც გაიგებს. რატომ უნდა შეუშალო ხელი ოჯახურ ბედნიერებას, როდესაც ქმარიც კმაყოფილია და ცოლიც?
დედამთილ-მამამთილსაც კი უხარიათ, რომ შემოსავლის ახალი წყარო აქვთ – ბინას აქირავებენ.
სოფიამ კი დამატებით ბინაც მიიღო მის პირად საკუთრებაში!
