მუშტებშეკრული კოტე მომავალი სიმამრის წინ იდგა და წითლდებოდა. ან სირცხვილისგან, ან ბრაზისგან.
ანას მამა სავარძელში იჯდა და ხმამაღლა იცინოდა:
-ჯერ კაცი გახდი და ცოლი მერე მოიყვანე! ჩემი ანა ლამაზმანია, მან ჯერ ინსტიტუტი უნდა დაამთავროს და გათხოვებაზე მერე უნდა იფიქროს. შენ მისთვის რის მიცემა შეგიძლია? შენ არაფერი არ გაქვს!
-მაგრამ მექნება!
-რომ გექნება, მერე მოდი. და ჩემს შვილს თავი დაანებე, შენ მისი შესაფერისი არ ხარ, გასაგებია?
10 წლის შემდეგ
-დედა, ასე არა. აი, ნახე, ამას დააჭირე, ეკრანი გამოჩნდება და შეგიძლია აირჩიო სერიალი. აი შენი საყვარელი. აი, ასე. შემდეგ ის იმ მომენტიდან ჩაირთვება, სადაც ყურებას დაასრულებ.
-ამაში გასარკვევად დიდი დრო დამჭირდება, კოტე.
საღამოს ვაჟი ისევ შეეხო ძველ თემას, მაგრამ დედამ უფრო თავდაჯერებულად იუარა.
-რა ქალაქი? მე იქ ხმაურისა და ადამიანებისგან გავგიჟდები. მირჩენია, აქ ვიცხოვრო. შენ კი შენი ბინა გააქირავე.
-დედა, მე აქ ჩამოსვლას ყოველთვის ვერ შევძლებ, იქ კი ახლოს მეყოლები და იქაური ექიმები ადგილობრივებს ბევრად ჯობნიან.
-არა, ვერაფრით ვერ შემიტყუებ, თუ არა, მხოლოდ შვილიშვილებით.
კოტემ გაიცინა.
-მაშინ აქ იცხოვრე. კარგი, გავალ გავისეირნებ.
მათი ურთიერთობის შესახებ ყველას მაშინვე არ გაუგია. ყველაზე ბოლოს, რა თქმა უნდა, მამამისმა გაიგო.
და სწორედ ის მოითხოვდა პირად შეხვედრას.
-შემოდი, კოტე! გაძლიერებულხარ, დაკაცებულხარ. ნამდვილი მამაკაცი ხარ.
-ვხედავ, თქვენც კარგ ფორმაში ხართ, – ხელი ჩამოართვა კოტემ ანას მამას.
ერთი საათის შემდეგ მამაკაცები უკვე დამეგობრდნენ და ანას მამამ იკითხა:
-მოგყავს ჩემი ქალიშვილი ცოლად?
კოტეს თვალი არ დაუხამხამებია, ისე უპასუხა:
-დიახ, თქვენ ხომ იცით, როგორ მიყვარს.
ქორწილამდე ერთი თვით ადრე
-კოტე, სამსახურს თავს ვანებებ, – ნაზად მოეფერა ანა კოტეს თმაზე. – ასე რომ, ახლა სრულიად თავისუფალი ვარ.
-ძალიან კარგი. – აღნიშნა კოტემ, ისე რომ ტელევიზორისთვის თვალი არ მოუშორებია.
-ქალაქში ქორწილამდე გადავალთ?
-ძვირფასო, თუ გინდა, ჩამოდი.
-რა თქმა უნდა, მინდა. რაღაც ვარიანტები ვნახე, ქორწილამდე უნდა ვნახოთ.
-რის ვარიანტები? – ვერ მიხვდა საქმრო.
-რა თქმა უნდა, ბინის.
-ბინის? – გაოცდა კოტე. – რატომ? მე სახლი მაქვს. შენ ხომ თითქმის ჩემი ცოლი ხარ!
-შენი ბინა, ხომ ოროთახიანია.
-და რა? ადგილი ორივესთვის საკმარისი იქნება.
-მაგრამ სხვასაც ხომ ვიყიდით? – არ ჩერდებოდა ანა.
საქმრო ისევ გაოცდა.
-რისთვის?
-შვილები რომ გვეყოლება, ოროთახიანი საკმარისი არ იქნება.
-არაუშავს, უფრო დიდ ბინას ვიქირავებთ.
-ვიქირავებთ? – ვერ გაიგო ანამ. – ჩვენ შეგვიძლია ვიყიდოთ!
-რატომ უნდა ვიყიდოთ? ფული ტყუილად დავხარჯოთ იმაზე, რაც უკვე გვაქვს?
-ეს შენ გაქვს, ჩვენ კი – გვექნება.
-და რა? შენ ხომ ჩემი ცოლი ხარ და ჩემთან ერთად ერთ ბინაში იცხოვრებ.
-სერიოზულად ამბობ? გინდა, რომ ცოლად მომიყვანო და ქორწინებაში არაფერი იყიდო?
-მე ყველაფერი მაქვს. თუ სამოთახიანი ბინა დაგვჭირდება, ამ ბინას გავაქირავებთ და სამიანს ვიქირავებთ. ყველა კმაყოფილი იქნება.
-მანქანა? – ჩუმად ჩაიჩურჩულა ანამ.
-მანქანას მიყიდი?
-რა თქმა უნდა, ანა. საქორწინო მოგზაურობიდან რომ დავბრუნდებით, სამსახური მოძებნე და ექვსი თვის შემდეგ შეძლებ მანქანის ყიდვას.
-რა სამსახური უნდა მოვძებნო, რომ ექვს თვეში მანქანის ყიდვა შევძლო?
-ის, რომელიც საშუალებას მოგცემს დაზოგო წინასწარი შენატანისთვის და დაფარო მანქანის სესხი.
-რა? მანქანის საყიდლად სესხი უნდა ავიღო? – ანა ხვდებოდა, რომ რაღაც არ ესმოდა, მაგრამ ზუსტად რა, არ იცოდა.
-კარგი, თუ იმდენს გამოიმუშავებ, რომ მაშინვე იყიდო, მაშინ, რა თქმა უნდა, სესხის აღება არ დაგჭირდება.
-ამ ყველაფერს სერიოზულად ამბობ?
-საკმაოდ. შენ ხომ ფულის გამო არ მომყვები ცოლად?
-არა მაგრამ… ჩვენ ხომ ცოლ-ქმარი ვიქნებით, შენ კარგი ბიზნესი გაქვს, ბევრი ფული.
-ბიზნესი? მე?
-რა? ეს ხომ შენი კომპანიაა.
კოტეს გაეცინა.
-არა, ანა, რას ამბობ? ბიზნესი გავლენიან ადამიანებზეა რეგისტრირებული. მე უბრალოდ წარმომადგენელი ვარ და კომერციული დირექტორი კარგი ხელფასით. რა ბიზნესი?!
პატარძალი უკვე ტიროდა, საქმრო კი ამშვიდებდა:
-რა გჭირს. მე ხომ დაგეხმარები. სულ მცირე რჩევებით მაინც. შენ ჭკვიანი ხარ და ლამაზი.
ქალაქში არავის გაუგია ქორწილის გაუქმების მიზეზები.
მას შემდეგ რაც მისი კომპანია მისმა უდიდესმა კონკურენტმა იყიდა, კოტე მსოფლიოს გარშემო სამოგზაუროდ გაემგზავრა და მშობლიურ ქალაქში აღარ დაბრუნებულა.
ანა ორი წლის შემდეგ გათხოვდა და საკმაოდ ბედნიერია, ატარებს კრედიტით ნაყიდ მანქანას და ცხოვრობს ბინაში, რომლის იპოთეკაც კიდევ 10 წლის მანძილზე უნდა იხადოს.
