ბედის კარმა შეიძლება მაშინ წამოგეწიოთ, როცა ამას ყველაზე ნაკლებად მოელით. გულწრფელად რომ ვთქვათ, ის ზუსტად ასე მუშაობს. ბევრს მიაჩნია, რომ ბუმერანგის ეფექტი უბრალოდ არ არსებობს და ინდუსებმა მოიგონეს ეს ყველაფერი, სამსარას ბორბალთან და სხვა ზღაპრებთან ერთად. თუმცა, როგორც პრაქტიკა გვიჩვენებს, ჩვენს ჩვეულებრივ ცხოვრებაშიც კი, რომელიც საერთოდ არ არის გაჯერებული არომატული ჩხირების სუნითა და ყოველდღიური მედიტაციებით, შეგიძლიათ იპოვოთ მრავალი მაგალითი ამ კარმის მოქმედებისა.
ჩვენთან ჩვეულებრივ ამბობენ: „ღმერთი მსჯის წარსული ცოდვებისთვის“, მაგრამ ეს საერთოდ არ ცვლის არსს. დასკვნა შეიძლება იყოს მხოლოდ ერთი: მოექეცით ადამიანებს ისე, როგორც გსურთ, რომ მოგექცნენ თქვენ. როგორც უცნობებს, ასევე ახლობელ ადამიანებს. და საერთოდ, ეცადეთ ეს ცხოვრება ღირსეულად გაატაროთ. საბოლოო ჯამში, მნიშვნელოვანია, როგორი ადამიანი იქნებით. წარმატებას ნებისმიერ სფეროში შეგიძლიათ მიაღწიოთ ისე, რომ არავის ავნოთ. ჩვენ 21-ე საუკუნეში ვცხოვრობთ, უამრავი შესაძლებლობაა!
ბედის კარმა
ყოველთვის მეგონა, რომ შურისძიება ჩემი არ იყო. რატომ უნდა დათესო ნეგატივი, როცა ცხოვრებაში ყველაფერი ურთიერთკავშირშია? რა თქმა უნდა, წვრილმანი სიბოროტე ყველა ადამიანშია, ასე ვართ შექმნილნი. მაგრამ სხვისი უბედურება, როგორ უნდა გაგიხარდეს, თუნდაც ეს დამსახურებული იყოს? დაე, წიგნის ბოროტმოქმედებმა გააკეთონ მსგავსი რამ, მე კი ჩვეულებრივი ქალი ვარ, რომელსაც მტერი არ ჰყავს. ან საიდან უნდა ჰყავდეს მტერი ჩვეულებრივ დიასახლისს? მაგრამ არა, აღმოჩნდა, რომ გარკვეული სიბრაზე მაინც არის ჩემში.
როგორ დაიწყო ყველაფერი… ალბათ ნაცნობობით. ჩემმა ქმარმა დედამისი პირდაპირ ქორწილის წინ გამაცნო. ჩემი დედამთილი ყოველთვის ძლიერი ქალი იყო, თავისებური. მას ბოლო წუთამდე არ სურდა რომელიმე „გოგონას“ გაცნობა, თვლიდა, რომ მისი ვაჟი ბოლო მომენტში გონს მოვიდოდა და ქორწილს გააუქმებდა. ასე რომ, როდესაც პირველად დავინახე, ის ისე მიყურებდა, თითქოს ცხოველი ვიყავი. შემფასებელი მზერით და ნორმალურად გასაუბრების სურვილის გარეშე.
მიუხედავად ამისა, ჩვენ დავქორწინდით. ვცხოვრობდით ჩემს ერთოთახიან ბინაში. დედამთილმა თავის ბინაში არ შეგვიშვა. მიუხედავად იმისა, რომ მე თვითონ არ ვისურვებდი მის ბინაში ცხოვრებას, მიუხედავად სამი ოთახისა და კარგი უბნისა. დარწმუნებული ვიყავი, რომ ის უბრალოდ შემჭამდა. ეს ვიცი, რადგან მთელი ამ წლების განმავლობაში ჩემი დედამთილი ტელეფონით მარიგებდა ჭკუაზე და პირადად, როცა დღესასწაულებზე ვხვდებოდით ერთმანეთს. მაშინაც ლაპარაკობდა ჩემზე, როცა მისი ვაჟი მის მოსანახულებლად მიდიოდა. მე ასეთ პატივზე უარს ვამბობდი, ბავშვს ან სხვა რამეს ვიმიზეზებდი.
დიახ, მე გადავწყვიტე სახლში ვყოფილიყავი, ფულის შოვნის უფლება ჩემს ქმარს დავუთმე. ორივემ გადავწყვიტეთ, რომ ასე უფრო მარტივი იქნებოდა. მე სახლისთვის უნდა მიმეხედა, ირაკლი კი ცვლბში მუშაობდა. და აი, რას გეტყვით: საკმაოდ რთულია, როცა კვირების განმავლობაში არ ხედავ საკუთარ მეუღლეს და როცა სახლშია, ვერ თხოვ, რომ რამე გააკეთოს. ის ხომ მარჩენალია, ვალდებული არ არის. უფრო მეტიც, როგორც ადამიანი, ირაკლი საკმაოდ ზარმაცია, მაგრამ ამას ქორწინებამდელ პერიოდშიც ვხვდებოდი.
ასეა თუ ისე, უფრო დიდი ბინის ყიდვა ვერ მოვახერხეთ, მაგრამ კარგი რემონტი გავაკეთეთ. შვილთან ერთად დასასვენებლადაც დავდიოდით, ამასაც ვაღიარებ. მოკლედ, ვცხოვრობდით. თუმცა, ჩემი ქმრისთვის მანქანის ყიდვის გარდა, სხვა დიდი შესყიდვები არ ყოფილა. და ეს მაწყობდა კიდეც. არ მინდოდა ჩხუბი და არაფრის შეცვლა. ვფიქრობდი, რომ სკოლის შემდეგ ჩემს შვილს სხვა ქალაქში გავაგზავნიდით ინსტიტუტში და მერე საკუთარ თავს თავად მიხედავდა. ცუდს ვერაფერს ვხედავ იმაში, რომ ბავშვი დამოუკიდებელი იყოს. მართალია, დედისერთაა, მაგრამ ასე უკეთესია.
თუმცა, არც მომიწია. აღმოჩნდა, რომ მამამისს „მომვლელი“ დასჭირდა, ანუ ქალი, რომელიც ირაკლის ჩემზე ღირსეულად მოეჩვენა, ზრუნვის მხრივ. უფრო სწორედ, ირაკლის კი არა, დედამისს მოეწონა! ასე რომ, ჩემი ქმარი ჩემგან წავიდა, შემდეგ კი ჩუმად დავშორდით. მე ჩემს ბინაში დავრჩი ჩემს შვილთან ერთად, ყოფილმა ქმარმა კი ახალი ცოლი დედასთან წაიყვანა. სულ ეს არის, მოსაყოლი აღარაფერი მაქვს, იმიტომ რომ მთელი იმ პერიოდის განმავლობაში შოკში ვიყავი და თითქოს ჩემი ტვინი თვითონ ეცადა ამ ყველაფრის წაშლას.
ჩემს შვილს უფლება მივეცი, გაეგრძელებინა მამასთან ურთიერთობა, რადგან, ჩემი აზრით, ის უკვე ზრდასრული იყო. თუმცა, რა თქმა უნდა, ცოტა მეშინოდა, რომ მამას და ბებიას ის ჩემს წინააღმდეგ არ განეწყოთ, თუმცა ასეც მოხდა. ირაკლი ალიმენტს არ მიხდიდა, მაგრამ ის ხშირად ყიდულობდა რაღაცებს შვილისთვის. როგორც ჩანს, ამაში ჩემი დედამთილი იყო გარეული. მე არ ვაპირებდი, რომ ყოფილი ქმრის ფული საკუთარ თავზე დამეხარჯა და მან ეს ძალიან კარგად იცოდა. თუმცა გადაწყვეტილება მიღებული იყო და მე ამის საწინააღმდეგო არაფერი მქონდა.
ზოგადად, ერთადერთი, რისიც მეშინოდა, იყო საქმიანობის შეცვლა. მეჩვენებოდა, რომ ტიპიური დიასახლისი სამსახურს ვერასოდეს იპოვიდა. რა თქმა უნდა, არ გაქვს გამოცდილება და ჩვევა. რა შემიძლია გავაკეთო გარდა იმისა, რომ სახლში სისუფთავე და სიმყუდროვე შევინარჩუნო? ბავშვის მოვლა? მაგრამ სხვისი შვილები – უცხოები არიან. მათ მიდგომა სჭირდებათ და, მართალი გითხრათ, უნდა გაგაჩნდეთ მათზე ზრუნვის სურვილი. მე არასოდეს გამჩენია მსგავსი რამ. თუმცა, მადლობა ჩემს მეგობარს, სწორედ ის დამეხმარა რჩევებით.
ჩვენს უბანში საოფისე შენობაა, რომელიც მთლიანად ოფისებისგან შედგება. სწორედ აქ ვიპოვე ჩემი შემოსავლის წყარო. ერთდროულად რამდენიმე კომპანიაში დავიწყე დამლაგებლად მუშაობა. საერთო ჯამში კარგი შემოსავალი მქონდა და დღის ბოლოს დაღლილიც კი არ ვიყავი. მრავალწლიანმა პრაქტიკამ თავისი საქმე გააკეთა. ახალგაზრდა, ჭკვიან, სასიამოვნო ადამიანებთან ურთიერთობა ბევრ დადებითი ემოციას მიტოვებდა. ნელ-ნელა ყველაფერი დალაგდა.
მაგრამ, როგორც აღმოჩნდა, მხოლოდ ჩემთან. ჩემი ქმარი, როგორც უკვე ვთქვი, ცვლებში მუშაობდა. ამ ხნის განმავლობაში, მისმა ახალმა ცოლმა უკვე გაიგო დედამისთან ერთად ცხოვრების „გემო“. ის გულს ვერავის უშლიდა, ამიტომ ვნებები მხოლოდ მძაფრდებოდა. მოგვიანებით კი, დედამთილმა ფეხი მოიტეხა და ბრაზიანი ხანდაზმული ქალი, საწოლზე მიჯაჭვულ ქალად იქცა. მის ახალ რძალს ნერვებმა ვერ გაუძლო და ის უბრალოდ წავიდა. გაფრთხილების გარეშე, როგორც გავიგე.
და ირაკლი? მას ჩვეულებრივ ნაგვის გატანაც კი ეზარებოდა, ავადმყოფ დედასთან ერთად კი ძალიან გაუჭირდა. თანაც დრო გადიოდა და სამსახური ელოდა. როგორც მივხვდი, მომვლელი ქალისთვის დანაზოგი არ ჰქონდა და ჩემმა ყოფილმა დედამთილმა საავადმყოფოში მკურნალობაზე უარი განაცხადა. ამიტომ მათმა ოჯახმა გადაწყვიტა, რომ ჩემთვის მოემართა. მაგრამ არა პირდაპირ, არამედ შვილის მეშვეობით. ეს ყველაფერი, სწორედ მან გადმომცა. მე კი გარკვეული დასკვნები გამოვიტანე. „ბებიას დახმარება სჭირდება“.
ეს საკითხი ჯერ კიდევ მოუგვარებელია. მე შემიძლია გადავაწყო სამუშაო განრიგი და დავეხმარო ყოფილ დედამთილს ყოველდღიურ ცხოვრებაში. ეს ასეა, მაგრამ… რატომღაც სურვილი არ მაქვს. დიახ, მე მას მრავალი წელია ვიცნობ და მის შვილთან მაკავშირებს კარგი წლები, საერთო შვილი და მოგონებები. მაგრამ ამას ხომ კარმა ჰქვია, არა? არ ვაპირებ მათი უბედურების აღნიშვნას, ეს არ მჭირდება. მაგრამ, არც დახმარება მინდა. ყველაფერი უნდა ავწონ-დავწონო და გადავწყვიტო. უკვე სამი დღე გავიდა და მაინც ვერ ვიღებ გადაწყვეტილებას. როგორც ჩანს, ცოტა ხანს კიდევ უნდა მოვიცადო. ან იქნებ ყველაფერმა თავისით გაუაროს, სასწაულები ხომ არსებობს…
