„შენს შვილებს, რომლებიც პირველი ქორწინებიდან გყავს, უყვარხარ? არ მჯერა!“ ცოლს არ უნდოდა ქმარსა და თავის შვილებს შორის უთანხმოების ჩამოგდება. თუ უნდოდა?

თამარი ფაქტიურად გამოვარდა პოლიკლინიკიდან, ტაქსთან გაიქცა და სწრაფად ჩაჯდა.

ის შესვენებაზე იყო და მომდევნო შეხვედრამდე ნახევარი საათი რჩებოდა.

ტელეფონმა დარეკა და თამარმა ჩუმად რაღაც ჩაილაპარაკა.

-მაქსიმე, გამარჯობა.

-გამარჯობა. მუშაობ?

-ვისადილე, ახლა სამსახურში მივდივარ. რა გინდოდა?

-დღეს დავაგვიანებ. ირაკლის და ანასთან ერთად საყიდლებზე და კინოში მივდივართ.

-ოჰო! – გაღიზიანების დამალვას არ ცდილობდა თამარი. – ისე ამბობ, თითქოს შენი შვილები 13 წლისანი არიან.

-ნუ ეჭვიანობ! ვიცი, რომ ძალიან არ მოგწონს, მაგრამ ისინი ჩემი შვილები არიან.

-მაქსიმე, შეგახსენებ, რომ ისინი 21 და 24 წლისანი არიან და მრავალი წლის განმავლობაში საერთოდ არ გახსენებიხარ!

-კარგი, უბრალოდ გაფრთხილება მინდოდა და არა მორალური ლექციების მოსმენა.

-მაგრამ შენ 47 წლის ხარ. 47! – ამ დროს თამარი მიხვდა, რომ სადღაც არასწორი მიმართულებით მიდიოდა. – მაპატიე მაქსიმე, მაპატიე. უბრალოდ დაღლილი ვარ. გასაგებია, ვახშამზე არ დაგელოდები. გკოცნი.

-რატომ გაქვთ ასეთი ნეგატიური დამოკიდებულება მაქსიმეს შვილების მიმართ? – დამცინავად შეხედა მეგობარმა თამარს. – როცა დაქორწინდით, ხომ იცოდი, რომ განქორწინებული იყო და შვილები ჰყავდა?

-ვიცოდი, მაგრამ არ ველოდი, რომ ბავშვები თითქმის 5 წლის არყოფნის შემდეგ გამოჩნდებოდნენ!

-და მანამდე საერთოდ არ ჰქონიათ ურთიერთობა მამასთან?

-არა. დაბადების დღეც კი არ მიულოცავთ.

-მაშინ… რაღაც მიზეზი არსებობს!

სახლში დაბრუნებულმა თამარმა მოულოდნელად აღმოაჩინა, რომ მაქსიმე და მისი შვილები მათ ბინაში იყვნენ.

სტუმრების დანახვაზე თავბრუ დაეხვა.

-მაქსიმე, შეიძლება ერთი წუთით? – ჩუმი ხმით იკითხა ცოლმა.

სამზარეულოში თამარი ცდილობდა მშვიდად ელაპარაკა:

-რატომ არ მითხარი, რომ ბავშვები სახლში მოგყავდა?

-რისთვის? ეს ბინა ჩემიც არის.

-მეორე ნახევარი ჩემია და მეც აქ ვცხოვრობ!

-თამარ, რატომ ხარ სულ გაბრაზებული? -დავიღალე, შენგან მხოლოდ კრიტიკა მესმის.

-უთხარი, რომ დატოვონ ჩვენი ბინა. გთხოვ, მაქსიმე!

იმავე საღამოს, მიუხედავად ჩხუბისა, თამარმა გადაწყვიტა დაესრულებინა ის, რაც დიდი ხნის წინ უნდა გაკეთებულიყო.

-მაქსიმე, უნდა დაგელაპარაკო.

-რის შესახებ? იმის შესახებ, თუ როგორ აძევებ ჩემს შვილებს ჩემი სახლიდან?

-არა,- ახლა კამათი არ შედიოდა მეუღლის გეგმებში. – ვილაპარაკებ იმაზე, თუ რატომ უნდათ შენს შვილებს შენი ნახვა.

-რა? ფსიქოთერაპევტთან ვარ სესიაზე?

-დარწმუნებული ვარ, რომ ისინი ჩვენი ბინის გამო გხვდებიან.

-რა სისულელეა?

-ნახე, – ტელეფონი ამოიღო თამარმა. – რა ფასად გაყიდე ბინა სამი წლის წინ? 50 ათასად, არა?

-52.

-ახლა კი ნახე, ამჟამად რა ღირს ჩვენი ბინა და ეს ციფრი შუაზე გაყავი.

მაქსიმე გაოცებული იყო:

-სერიოზულად? ჩვენი ბინა ამდენი ღირს? მსმენია უძრავი ქონების გაძვირების შესახებ, მაგრამ არ მეგონა, რომ ასე ძალიან.

-ახლა შესაშური მდიდარი მამა ხარ, კარგი მემკვიდრეობით.

ქმარს გაეცინა:

-მართლა გგონია, რომ ჩემი შვილები ჩემთან იმის გამო არიან, რომ ასეთი ძვირადღირებული ბინა გვაქვს?

-გინდა გადაამოწმო? – თამარმა იცოდა, რომ საქმე ბოლომდე უნდა მიეყვანა.

-რა?

-შენი შვილების შენდამი სიყვარულის ძალა.

-რისთვის?

-სულელი რომ არ ეგონო.

-არა.

-მაშინ გეგონოს, რომ მათი სიყვარული მართლაც ასეთი ძლიერია.

მაქსიმე ორი დღე ფიქრობდა და ბოლოს დათანხმდა. მაგრამ პირობით:

-თუ ცდები, ნებას მომცემ, რომ ბავშვები ჩვენთან მოვიყვანო ხოლმე. მე კი გაგაფრთხილებ, რომ მომყავს.

თამარი დათანხმდა და სამოქმედო გეგმა გაანდო.

-უთხარი, რომ მე და შენ საქორწინო კონტრაქტი გავაფორმეთ. და მთელი ის ქონება, რომელიც უკვე შეძენილია და მომავალში შევიძენთ, ჩემს სახელზე დარეგისტრირდება.

-ჰა-ჰა-ჰა. მართლა გგონია, რომ ამ კამათს მოიგებ?

-არა, მაგრამ შემოწმება ხომ შეიძლება?

ხუთი დღის შემდეგ ექსპერიმენტის შედეგი ნათელი გახდა.

-საერთოდ აღარ გირეკავენ?

-არა. და უკეთესი იქნებოდა, თუ ამ ექსპერიმენტს არ ჩავატარებდი. ყველაფერი შენი ბრალია!

თამარი გაოგნდა:

-ჩემი? ვინც თვალები აგიხილა შვილების ნამდვილ დამოკიდებულებაზე? იმ შვილების, რომლებსაც მაშინ უყვარხარ, როცა მემკვიდრეობა გაქვს? და აღარ აინტერესებ, როცა გაიგეს, რომ არაფერი გაქვს? და ამ ისტორიაში ცუდი მე ვარ?

მაქსიმე გაჩუმდა:

-იცი, რა ცუდი შეგრძნებაა, როცა ხვდები, რომ შვილებისთვის მხოლოდ საფულე იყავი?

-არა და არც მინდა, რომ ვიცოდე. შეწყვიტე წუწუნი, შენ ახლა ჩვენი ოჯახი გყავს. მეტიც, მალე სამნი ვიქნებით.

ქალიშვილის დაბადების შემდეგ თამარმა დაარწმუნა ქმარი, რომ ბინის საკუთარი წილი მათი შვილისთვის გადაეცა.

ეს იმისთვის, რომ მაქსიმეს შვილების მათ ოჯახურ ცხოვრებაში შეჭრის ყოველგვარი შესაძლებლობა აღმოეფხვრა.