გათხოვილი ვარ და მყავს ერთი შვილი. ახლა არ ვმუშაობ, ოჯახს ჩემი ქმარი უზრუნველყოფს. ცოტა ხნის წინ მან ხელმძღვანელი თანამდებობა დატოვა, უფრო სწორად, ძალიან კარგი საკომპენსაციო პაკეტით „სთხოვეს“ გადადგომა. ჩვენ ერთობლივად გადავწყვიტეთ, რომ რადგან მათ არ სურდათ მისი კომპანიაში ნახვა, უბრალოდ აზრი არ ჰქონდა იქ მუშაობით მათი „სიამოვნების“ გახანგრძლივებას. ბევრად ადვილია ძალიან კარგი თანხის მიღება და “ახალ ცხოვრებაში” წასვლა.
მისი სამსახური ძალიან პრობლემური იყო, ჩემი ქმარი მუდმივად სტრესის ქვეშ იმყოფებოდა. შეიძლება ითქვას, რომ იქ გადაიწვა, ამიტომ სულის სიღრმეში გამიხარდა, რომ ასე განვითარდა გარემოებები. მან ფაქტიურად რამდენიმე დღის შემდეგ ნახა ახალი სამსახური და უკვე აიღო პირველი ხელფასი. ეს ის თანხა არ არის, რომელსაც ადრე გამოიმუშავებდა, მაგრამ საკმაოდ დამაკმაყოფილებელია. ახლა ის უკეთეს სამსახურს ეძებს.
მდგომარეობა სტაბილური გვაქვს: გვაქვს საკუთარი სახლი, არ გვაქვს არანაირი სესხი და ვალები, არანაირი ჯანმრთელობის პრობლემა. ჩემი ქმარი თავისი კვალიფიკაციით არასოდეს დარჩება უმუშევრად, მაგრამ მისი მშობლები ამის გამო თითქმის მთელ კატასტროფას წინასწარმეტყველებენ ჩვენს ცხოვრებაში. დედამთილი მირეკავს და გამუდმებით ამტკიცებს, რომ ყველაფერზე უნდა დავზოგო და ხარჯები შევამცირო. ჩემი ქმარი მას ეთანხმება.
ჩემი დედამთილი პენსიაზეა, ოდესღაც თვითონაც ხელმძღვანელ თანამდებობას იკავებდა. ახლა კი ის სახლის უფროსია. ჩვენ ცალ-ცალკე ვცხოვრობთ, მაგრამ ის ყოველთვის ერევა ჩვენს საქმეებში. ამ ვითარებამდე თებერვლის ბოლოს ტაილანდში გაფრენას ვგეგმავდით. ჩემს ქმარს ვეუბნები, რომ ახლა შეგვიძლია წასვლა და როცა დავბრუნდებით, შეუძლია მაშინვე დაიწყოს სამსახურის აქტიური ძებნა. ახლა კი ის თანხაც გვყოფნის, რომელსაც ამჟამინდელ სამსახურში გამოიმუშავებს.
მან მაშინვე უარი მითხრა: „ხუმრობ? რა დროს დასვენებაა? სამუშაო არ არის“. ვუთხარი, რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა, რადგან ის აუცილებლად ნახავდა უკეთესს სამსახურს. იმ შემთხვევაშიც კი, თუ მას არ ექნება იგივე ხელფასი, როგორც ადრე, ჩვენ დავიწყებთ ცხოვრებას ახალი შემოსავლის შესაბამისად. ახლა კი გვაქვს ფული. ჩვენ იმის ნახევარსაც კი არ დავხარჯავთ, რაც ჩემმა ქმარმა მიიღო. მან მიპასუხა: „ჩემს მშობლებს რა ვუთხრა?“
საშინლად გავბრაზდი. ჩემი ქმრის მშობლებისთვის მისი სამსახურიდან გათავისუფლება, რა თქმა უნდა, დიდი სტრესია. მაგრამ ჩემი ქმარი ხომ უკვე ზრდასრული მამაკაცია. ის ვერ იცხოვრებს ახლა მათი შიშებითა და გადაწყვეტილებებით. არ ვარ მართალი? მეც მაქვს სამსახური, რომელსაც კვირაში საშუალოდ 4 საათი სჭირდება. თანხა მცირეა, მაგრამ საკმარისია კომუნალური და საყოფაცხოვრებო საჭიროებისთვის. მთლად ფულის გარეშე არ დავრჩებით, თუნდაც ჩემმა ქმარმა დროულად ვერ ნახოს კარგი სამსახური.
მას სძლევს შიშები, რომლებსაც მისი მშობლები აძლიერებენ. ჩემი არგუმენტები იმის შესახებ, რომ არსებობს ნახევარ განაკვეთზე სამსახური, რომელიც საშუალებას გაძლევთ მიიღოთ უფრო მეტი, ვიდრე სხვები ღებულობენ თავიანთ მთავარ სამსახურში, მას არ არწმუნებს. ის თვლის, რომ მეტს იმსახურებს, ეშინია, რომ ნახევარ განაკვეთზე მუშაობის დონე მუდმივ შემოსავალად იქცევა. ვუთხარი, რომ მეც ვფიქრობ სამუშაოს ძებნაზე. ჩვენი ქალიშვილი უკვე გაიზარდა. ჩვენ აუცილებლად გავართმევთ თავს. ის ჩემს ყველა არგუმენტს პასუხობს: „მშურს შენი ოპტიმიზმის“.
მერე დედამთილმა დარეკა და გოდება დაიწყო: „დასვენებაზე როგორ ფიქრობთ, როდესაც ასეთი რამ მოხდა! მაგრამ ჩვენ დიდი ხანია ვოცნებობთ იქ დასვენებაზე და თუ ჩემი ქმარი იპოვის მუდმივ სამსახურს, მაშინ უახლოეს მომავალში შვებულებაზე ფიქრი უნდა დავივიწყოთ. დღეს საუბარი იმით დამთავრდა, რომ თუ მინდა, ყველაფერი თავად უნდა მოვაწყო, ასეთ სიტუაციაში ის ვერაფერს ვერ გააკეთებს.
ის დაღონებულია, ამბობს, რომ სურს დასასვენებლად წასვლა, მაგრამ იქ ვერ მოისვენებს და მისი მშობლები გაოგნებულები იქნებიან. მან არ იცის როგორ უთხრას მათ ამის შესახებ. დედას გული რომ გაუხდეს ცუდად? დარწმუნებული ვარ, რომ ამ სიტუაციაში ერთადერთი საღად მოაზროვნე ადამიანი მე ვარ, რადგან პანიკაში არ ვვარდები. მაგრამ ჩემი ქმრის განწყობის გამო, არ ვიცი რა გავაკეთო.
