ჩემი სიძე უგულო კაცია! ამას დიდი ხნის წინ მივხვდი, ჯერ კიდევ მაშინ, როცა ჩემმა ქალიშვილმა ჩემთვის ფულის გამოგზავნა შეწყვიტა. მიუხედავად იმისა, რომ მან იცის, რა რთულად არის საქმე ჩვენს სოფელში. ის იმდენად დიდი ხნის წინ წავიდა, რომ მეზობლები ვერც კი ცნობენ, როცა შეხვდებიან. სიძე კი არასოდეს ჩამოსულა სიდედრთან, არც დაურეკავს და არც დახმარებია. რა უნდა ვუწოდოთ ქალიშვილის ქმარს, რომელიც სიდედრს არაფრად აგდებს?
ახლა რთულ სიტუაციაში ვარ. ჩემმა შვილმა სახლიდან გამომაგდო და უსახსროდ დამტოვა. ნუთუ მართლა ერთი წვეთი სიკეთე არ დარჩენილა ამქვეყნად ჩემსავით მოხუცი და მარტოხელა ქალებისთვის?
რა უნდა ვუწოდოთ ქალიშვილის ქმარს, რომელიც ოჯახს არ ეხმარება?
ანა ყოველთვის მშვიდი და შრომისმოყვარე იყო. სხვა შვილები ღმერთს ჩემთვის აღარ მოუცია, მაგრამ ჩვენ ორნიც ძალიან კარგად ვიყავით. სოფელში გვაქვს პატარა სახლი და პატარა მეურნეობა: ქათმები, ბატები და ოდესღაც ძროხაც გვყავდა. ჩემი მეუღლე დიდი ხანია აღარ გამოჩენილა, მაგრამ ეს ალბათ საბედნიეროა. უაზრო კაცი იყო, მხოლოდ ვალების აღება იცოდა.
როდესაც ჩემმა ქალიშვილმა სკოლა დაამთავრა, ის უკვე 18 წლის იყო და ძალიან სურდა უნივერსიტეტში ჩაბარება, სადმე ახლომდებარე ქალაქში. მაგრამ ჩვენ, ჩვენი მოკრძალებული დანაზოგი რომ დავითვალეთ, გადავწყვიტეთ, რომ უნივერსიტეტს ვერ შევწვდებოდით. სწორედ მაშინ გამიჩნდა იდეა, რომ ჩემი შვილი ჩემს ძველ მეგობართან ერთად პოლონეთში გამეგზავნა ფულის საშოვნელად. იქ ცხოვრება ბევრად უკეთესია, დიდი ქალაქია, არის ყველანაირი შესაძლებლობა. ანაც ასე ფიქრობდა – ჩაალაგა თავისი ნივთები და ნინა დეიდასთან ერთად წავიდა.
საქმე კარგად წავიდა. მიუხედავად იმისა, რომ მეფრინველეობის ფერმაში მუშაობა საკმაოდ რთული იყო, საკუთარი ფული მაინც ჰქონდა. მეც მეხმარებოდა – ყოველთვიურად 200 ევროს მიგზავნიდა და ეს ფული საკმარისი იყო ჩვენს პატარა სოფელში საცხოვრებლად. მარტოს მეურნეობის მიხედვა გამიჭირდა, ძროხა გავყიდე და ქათმები დაავადდნენ. მხოლოდ ბატები დარჩა გარკვეული დროის განმავლობაში.
სამ წელზე ნაკლები გავიდა და ანა გათხოვდა. ჩემი სიძე, ჩემი ქალიშვილის თქმით, მისი ერთ-ერთი ბრიგადირი იყო, პოლონელი. ამ ამბებთან დაკავშირებით ძალიან მომინდა ჩემი ქალიშვილის ნახვა და ის ჩამოვიდა. სიძის გარეშე, მას ბევრი სამუშაო ჰქონდა.
ქალიშვილის ნანატრი ვიზიტი
ჩამოვიდა და არაფერი მოუტანია. არა, ჩამოიტანა ყველანაირი ტკბილეული, ძეხვეული – ეს ყველაფერი ერთ თვეში აღარ იქნებოდა. ფინანსურად არ დამხმარებია. ბოლოს და ბოლოს, 8 წელია უმუშევარი ვარ, მიჭირს. და თავად ანასაც უნდა ენახა, რომ სოფლელში მხოლოდ მოხუცები დარჩნენ, ვის უნდა ემუშავა.
ერთი კვირა დარჩა და გაემგზავრა. მას შემდეგ ჩემი ქალიშვილი სულ უფრო იშვიათად რეკავდა და მერე საერთოდ შეწყვიტა ფულის გადმორიცხვა. რა თქმა უნდა, ეს ჩემთვის ადვილი არ იყო. უხერხულია დარეკვა და პურის ფულის თხოვნა, განსაკუთრებით საკუთარი შვილისგან. ჩვენ დროს ჩვეულებრივი ამბავი იყო, რომ ბავშვები უვლიდნენ მოხუცებს. ანა კი მთლიანად ქალაქის ცხოვრებაში იყო ჩაფლული და მე ამას ვხედავდი. მას საკუთარი მიზეზი ჰქონდა: ადრე მას საკუთარი ფული ჰქონდა, ახლა კი მთელ ბიუჯეტს ქმარი მართავს. ის თავს უხერხულად გრძნობს, რომ 200 ევრო აიღოს თავისი მოხუცი დედისთვის.
სამსახურის ძებნა ქალაქში
ამის შემდეგ გადავწყვიტე, რომ თავად გავუმკლავდებოდი ყველაფერს. გადავწყვიტე ქალაქში მეპოვა სამსახური, დამლაგებლად. ეს მცდარი აზრი იყო, არ ვიცი როგორ მომივიდა თავში. ჯერ, დილის 6 საათზე მიწევდა ადგომა, მერე ავტობუსში რხევა ერთი საათი, მერე რამდენიმე საათი თავაუწეველი შრომა. შემდეგ კიდევ ერთი საათი ავტობუსში, შემდეგ კი უკვე საღამოა. ამისთვის უკვე ბებერი ვიყავი, ახლაც მახსოვს როგორ მტკიოდა ზურგი.
მძიმე დრო დადგა. სახლიდან გამოსვლის მრცხვენოდა – ირგვლივ ყველას ვალი მქონდა. ზოგის ფული მემართა, ზოგის კარტოფილი. მეზობლები აღარ მესალმებოდნენ, ჩემი შვილი არ მირეკავდა. გადავწყვიტე, ნივთები ჩამელაგებინა და წავსულიყავი იქ, სადაც მეგონა, რომ მელოდნენ.
ოქროს საყურე მქონდა, ლომბარდში მივიტანე, ცალმხრივი ბილეთი ვიყიდე და გავემგზავრე. მისამართი მქონდა იმ დროიდან, როდესაც ანას შეეძლო ამანათთან ერთად ფულის გამოგზავნა. ოჰ, ეს იყო დიდი ხნის წინ.
ცხოვრება ქალიშვილთან და სიძესთან ერთად ერთ სახლში
ვიფიქრე, რომ დამინახავდა, გავახსენდებოდი და გონს მოვიდოდა. თავიდან თითქოს ასეც იყო – მას გაუხარდა ჩემი დანახვა. მე ორმაგად ბედნიერი ვიყავი, რადგან მხოლოდ ახლა მივხვდი, რამდენად კარგად იყო ყველაფერი ჩემი ქალიშვილის ცხოვრებაში.
უზარმაზარი სახლი, ორსართულიანი, ბაღით, გალავანით, რკინის ჭიშკრით. როგორც ჩანს, სახლი მისი ქმრის აშენებულია. ეს ნიშნავს, რომ ის ნამდვილად ბრიგადირია. ჩემმა ქალიშვილმა გამომიყო სტუმრების ოთახი (სტუმრების ოთახიც კი აქვთ!) მეორე ტუალეტისა და სააბაზანო ოთახის გვერდით. იქვე არის დიდი ტელევიზორი. კინაღამ ცრემლები წამომივიდა: სტუმრებისთვის ტელევიზორის ფული აქვთ, დედასთან გასაგზავნი კი არა. მაგრამ მე ყველაფერი ვაპატიე.
ყველაფერი კარგად იყო: ჩემი ქალიშვილი მუშაობდა, მისი ქმარიც, მე კი სახლში თაგვივით ჩუმად ვიჯექი. სერიალებს ვუყურებდი და ხანდახან მაცივართან ჩავდიოდი და ოთახში ვბრუნდებოდი. არც კი მხედავდნენ! იმედი მქონდა, რომ ახლა საბოლოოდ მშვიდად დავბერდებოდი, მაგრამ არა. მესამე კვირას ჩემი სიძე მოვიდა და მკითხა, სახლში როდის ვბრუნდებოდი. მალე სტუმრები ეყოლებათ, მე კი ოთახს ვიკავებ.
ჩემს ქალიშვილს ვუყურებ, ის კი ქმრის უკან იმალება და ჩუმად არის, არაფერს ამბობს. მერე გადავწყვიტე შემეხსენებინა, რომ ფული საერთოდ არ მაქვს და საბრალო მოხუცი ქალი ვარ. ის არ დაბნეულა, საფულე გახსნა და დასაბრუნებელი ბილეთის ფული მომცა. მისი დანახვა არ მინდოდა, მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა. ფული უნდა ამეღო და ჩანთები ჩამელაგებინა. მე თვითონაც არ დავრჩებოდი ისეთ სახლში, სადაც ასე არასასურველი ვიყავი. უბრალოდ არ მეგონა ასე თუ მოხდებოდა. ყოველთვის მქონდა ეჭვი, რომ ჩემი სიძე არ იყო კარგი ადამიანი, მაგრამ ახლა ნამდვილად დავრწმუნდი ამაში.
ჩემი ქალიშვილიც შეუვალი იყო – ნივთების ჩალაგებაში დამეხმარა, სადგურზე წამიყვანა და მატარებელში ჩამსვა. ყველაფერმა ლამაზად და მშვიდად ჩაიარა. მატარებელში ჩავჯექი და მაშინვე ცრემლები წამომივიდა. ნუთუ ასეთ მდიდრებს მართლა არ აქვთ ოთახი მოხუცი დედისთვის? ეს ბავშვი ხომ მე გავზარდე, აქ გამოვგზავნე და ახლა მის გვერდით ადგილი არ მაქვს. არ ვიცი, ჩემი შვილი გაფუჭდა ასე, თუ იმ ურჩხულმა შეცვალა.
