ადამიანთა უმეტესობა არც კი დაფიქრებულა იმაზე, თუ რას ამბობენ დაკრძალვაზე. ეს გასაგებიცაა. ნორმალური ადამიანი განდევნის ამ აზრებს საკუთარი თავიდან და ცდილობს იფიქროს რაიმე უფრო ნათელ და ხალისიანზე. ისედაც ძალიან ბევრი ნეგატივია ჩვენს ცხოვრებაში. თუმცა, თუ ყოველგვარ სიმწარეს გვერდზე გადადებთ და უბრალოდ დაინტერესდებით ამ თემით, ნახავთ, რომ ეს ძალიან რთული და დელიკატური საკითხია.
ხალხი ამ ღონისძიებაზე უნდა იყოს რაც შეიძლება სამართლიანი, გულწრფელი და ლაკონური. ბუნებრივია, რომ ყველა თავისებურად განიცდის რთულ პერიოდს. და მაინც, ჩვენი გონება ყოველთვის უნდა იყოს ცივი, რათა შემდგომში რაიმე სინანულის საფუძველი არ გვქონდეს. ვივიენის დღევანდელ სტატიაში გაგიზიარებთ ერთ ისტორიას და ვიმსჯელებთ იმაზე, თუ რას ამბობენ და რაზე ჩუმდებიან.
რას ამბობენ დაკრძალვაზე?
ისე მოხდა, რომ დედის ნაცვლად მე და ჩემი და დეიდამ გაგვზარდა. ლალი დეიდამ. 13 წლის ასაკიდან მის სახლში ვცხოვრობდით და მთლიანად მის ხარჯზე ვიყავით. ის ყიდულობდა საჭმელს, ტანსაცმელს, ყველაფერს რაც გვჭირდებოდა. ის არასდროს გვიყვიროდა და არ გვეჩხუბებოდა, როგორც ამას ჩვენი ნამდვილი მშობელი აკეთებდა. დედა ხშირად ერთობოდა სხვადასხვა მამაკაცებთან და საერთოდ არ აქცევდა ყურადღებას ქალიშვილებს. გასაკვირი არ არის, რომ ერთ დღეს ის მორიგ თაყვანისმცემელთან ერთად გაემგზავრა და აღარ დაბრუნებულა.
დეიდასთან ცხოვრება სულ სხვანაირი იყო. მას საკუთარი შვილები არ ჰყავდა, ამიტომ მთელ დაგროვილ სითბოს და სიყვარულს ჩვენ გვჩუქნიდა. ამისთვის მე ძალიან მადლობელი ვარ მისი. უბრალოდ სამწუხაროა, რომ ერთად იმდენი არ გვიცხოვრია, რამდენსაც ვისურვებდი. და, კიდევ ერთი რამ: მას ყოველთვის თათა უფრო მეტად უყვარდა. არ ვიცი, ასაკის გამო თუ სხვა რამის, მაგრამ ფაქტი ფაქტად რჩება: მე ყოველთვის მეორეხარისხოვან როლში ვიყავი. ნაკლები უფლებები, მეტი პასუხისმგებლობა და საოჯახო საქმეები.
ალბათ ამიტომაც არ ვინანე, როცა გავთხოვდი. დავიღალე იმით, რომ ყოველდღე თავს ცოტათი, მაგრამ მაინც არასრულფასოვნად ვგრძნობდი. ჩემი საქმრო კი იმ დროს ხელისგულზე მატარებდა და ცალკე ჰორმონებმაც თავისი გაიტანეს. მე ცალკე გადავედი საცხოვრებლად, თათა კი დეიდასთან დარჩა. თუმცა მოგვიანებით მანაც გადაწყვიტა გადასვლა. ის საზღვარგარეთ წავიდა, ფულის საშოვნელად და ქვეყნის სანახავად.
მიუხედავად ამისა, თათა ყოველ ექვს თვეში ერთხელ ბრუნდებოდა დეიდასთან. ორიოდე კვირით ან უფრო მეტით. ის ყოველ ჯერზე ხარჯავდა ფულს ლელა დეიდას სახლის გასარემონტებლად. ღობე გაფუჭდა? უნდა შევცვალოთ. სახურავი ჟონავს? შევცვალოთ. რაღაცნაირად მეც მინდოდა ამ საკითხით დაკავება, მაგრამ, სამწუხაროდ, ჩემი ხელფასი მხოლოდ კოსმეტიკური ცვლილებებისთვის იქნებოდა საკმარისი. ჩემი დის ინვესტიციებთან შედარებით, ეს საცოდავად გამოიყურებოდა.
მერე შვილი მეყოლა და ზედმეტი ფული საერთოდ არ მქონდა. ამავდროულად, თათა განაგრძობდა წინ და უკან სიარულს და ბოლოს მივხვდი რის მიღწევას ცდილობდა. ლელა დეიდა არ ახალგაზრდავდებოდა, ეს გასაგები იყო. ყოველ ჯერზე, როცა მას ვხვდებოდით, ის დროის უმეტეს ნაწილს თათას ქებაში ატარებდა. როგორი მშვენიერი და შრომისმოყვარეა, როგორი დამხმარეა. კარგი იქნებოდა, თუ მდიდარ მამაკაცზე გათხოვდებოდა, საზღვარგარეთ, როგორც ფილმებშია. ჩემი ამბები ნაკლებად აინტერესებდა, ჩემი შვილის დაბადების დღეზეც კი ბოლო მომენტში მოვიდა. რაღაცნაირად მეწყინა კიდეც.
დასთან ურთიერთობა
მე და თათაც დავშორდით ერთმანეთს. თუ ადრე, პირველი ორი წლის განმავლობაში, ჩვენ აქტიურად ვუკავშირდებოდით ერთმანეთს ტელეფონით, ვუზიარებდით ახალ ამბებს, მოგვიანებით ეს ყველაფერი სადღაც გაქრა. მე ჩემი ცხოვრებით ვიყავი დაკავებული, ის კი თავისი ცხოვრებით. ბევრი საქმე, რუტინა და სხვა. ასეა ზრდასრული ცხოვრება.
როცა ლელა დეიდა მოულოდნელად გარდაიცვალა, ეს ორივესთვის შოკი იყო. გამიმართლა, რომ თათა სამშობლოში იყო, თორემ მგონი დროზე ვერ ჩამოვიდოდა. მე უბრალოდ მასთან საუბარი მინდოდა. დაკრძალვაზე საკმაოდ ბევრი ხალხი მოვიდა: დეიდას ბევრი მეგობარი და ნაცნობი ჰყავდა. მეზობლებს უყვარდათ იგი, ამიტომ მათ თვალზე ცრემლი ნამდვილად არ იყო ყალბი. ამჯერად, მე და თათა ორივე გავისარჯეთ: საყვარელი ადამიანი ბოლო გზაზე ისე უნდა გაგვეცილებინა, რომ მოგვიანებით სირცხვილს არ შევეწუხებინეთ.
იმედი მქონდა, რომ ეს დღე მთლიანად ლელა დეიდას დაეთმობოდა. გავიხსენებდით, როგორი იყო იგი სიცოცხლის განმავლობაში, რამხელა სიკეთის გაკეთება მოახერხა. ყველაფერი, რასაც ჩვეულებრივ ამბობენ სამგლოვიარო სუფრაზე. ყოველ შემთხვევაში, ასეთი იყო ჩემი პირადი სიტყვა. შუაღამემდე ვიჯექი და ვფიქრობდი, როგორ გაგვიმართლა მე და ჩემს დას ერთ დროს. დედამ რომ დაგვტოვა, დეიდა რომ არ მოსულიყო, საშინელებაა იმაზე ფიქრიც, თუ როგორ გავიზრდებოდით.
რას ამბობენ დაკრძალვაზე?
ჩემს შემდეგ თათამ ისაუბრა. მისი სიტყვები საკმაოდ სამართლიანი და ცალსახა იყო: დეიდა იყო ყველაზე კეთილი და კაშკაშა ადამიანი ჩვენს ცხოვრებაში და ახლაც, მას შემდეგ რაც გავიზარდეთ, მისთვის ძნელი წარმოსადგენია ვინმე, ვინც მასზე ძვირფასი იქნებოდა. იმ წამს თითქოს ისევ ნამდვილი დები გავხდით. რომლებიც ერთად ცხოვრობდნენ, ერთმანეთს საიდუმლოებებს უზიარებდნენ და მუდამ ერთად იყვნენ.
შემდეგ სიტყვა დეიდის მეზობლებმა და მეგობრებმა წარმოთქვეს. მათი გამოსვლა არ ეხებოდა მიცვალებულს, რომელმაც ძალიან ადრე დატოვა ეს სამყარო. ეხებოდა თათას, ჩემს დას. ამბობდნენ, თუ როგორი ყოჩაღია იგი. ამბობდნენ, რომ იგი გამუდმებით სტუმრობდა დეიდას და მუდმივად რაღაცას არემონტებდა მის სახლში. როგორ მეგობრობდნენ და რამდენ კარგ რამეს ამბობდა დეიდა მასზე. და… ამან გამტეხა. ვცდილობდი არ მეფიქრა თათას ასეთი საქციელის მიზეზებზე, მაგრამ ყველაფერი ზედმეტად აშკარა იყო. ის უბრალოდ ამ სახლს თავისთვის აკეთებდა. ნუთუ გასაგები არ არის?
მერე კი თითქოს ვიღაცამ მაიძულა, რომ ჩემი და განზე გამეყვანა და ეს საუბარი წამომეწყო. თათას ვუთხარი, რომ სახლს გავყიდით და ფულს შუაზე გავყოფთ. სხვა ვარიანტი არ არის. რაც არ უნდა ეცადოს, ის მარტო იქ ვერ იცხოვრებს. თუ მაინცდამაინც ძალიან უნდა, ჩვენ გამოვიძახებთ შემფასებელს და ჩემს დას მოუწევს ნახევარი თანხის საკუთარი ჯიბიდან მოცემა. სხვა გზა არაა.
როგორც ჩანს, ეს ჩემში ყოველთვის იყო და ემოციურმა სტრესმა და მოულოდნელობამ ყველაფერი ერთბაშად მათქმევინა. ალბათ დაკრძალვაზე ამას არ ამბობენ, მაგრამ ვერც მაშინ და ვერც ახლა ვერ ვიტყვი, რომ რამეს ვნანობ. სჯობს სწრაფად და მკვეთრად, ვიდრე სამომავლოდ გადადო და არ იცოდე, როგორ დაიწყო საუბარი. თუმცა, თათამ სათანადოდ ვერ შეაფასა ჩემი ემოციები. ვხედავდი, რომ რაღაცის თქმა უნდოდა, მაგრამ ბოლო მომენტში ცრემლები წამოუვიდა და წავიდა.
ახლა არ ვურთიერთობთ. და კი. მე მესმის მისი. ცოტა მსხვერპლის როლი უნდა ითამაშოს და იგნორირება გაუკეთოს ჩემს მესიჯებს. უკვე 2 თვე გავიდა და ჩემს სიტყვების უკან დაბრუნებას არ ვაპირებ. გავიდეს ერთი თვე და ისევ დაველაპარაკები. ცხოვრება გრძელდება და თავი უნდა გაიტანო. არ ვაპირებ სახლის დათმობას ჩემი დისთვის, რომელმაც ძალიან თავხედურად გადააკეთა იგი თავისთვის. და ის დიდხანს ვერ ითამაშებს მსხვერპლის როლს. ლელა დეიდა ჩემთვის ისეთივე ძვირფასი ადამიანი იყო, როგორც თათასთვის. ასე რომ არც ჩემთვისაა ადვილი. განსაჯეთ, რამდენიც გინდათ. მე ვფიქრობ, რომ სწორად ვიქცევი. მე მყავს ოჯახი და ჩემი შვილი. და ვინ ვიქნები, თუ მის კეთილდღეობაზე არ ვიფიქრებ?
