ნინა ბრაზისგან კანკალებდა.
-დამშვიდდი, რა მოგივიდა? – ქმარი ყველანაირად ცდილობდა მის დამშვიდებას.
-როგორ დავმშვიდდე, კოტე? ბინა გავუშვით ხელიდან.
-სხვას ვიპოვოთ.
-მაგრამ შეიძლებოდა აღარ გვეძება! დედაშენს სიტყვა რომ შეესრულებინა…
-ნინა, ხომ გესმის, რომ მან არ იცოდა, რომ ყველაფერი ასე მოხდებოდა.
-მაშინ არ უნდა დაგვპირებოდა! თვითონ შემოგვთავაზა, რომ ბინას გადაცვლიდა და ფულს მოგვცემდა. ახლა, როცა ფული მოვაგროვეთ და ბინაც ავირჩიეთ, უკან დაიხია. როგორ უნდა ვენდო მას ამის შემდეგ?
-ნინა, მორჩი. დიახ, დედაჩემი დაგვპირდა იმ იმედით, რომ მისი ძმა უარს იტყოდა მემკვიდრეობაზე, მან კი არ თქვა ასე რომ, ჯერ-ჯერობით დედა ბინას არ გაყიდის.
-ჩვენ რა უნდა გავაკეთოთ?
-პრობლემა მოვაგვაროთ.
ხუთი წლის შემდეგ
ნინამ გაოცებულმა შეხედა ქმარს.
-კოტე, სერიოზულად ამბობ?
-რა თქმა უნდა. რა არის ამაში ცუდი?
-ანუ ვერაფერ არანორმალურს ვერ ხედავ იმაში, რომ საკუთარი ბინიდან, სადაც რემონტი მხოლოდ ერთი წლის წინ გაკეთდა, დედის ბინაში გადახვიდე, რომელიც 10 წელია არ გარემონტებულა?
-არავითარი რემონტი არ არის საჭირო. რა არ მოგწონს? დედა ექვსი თვით გაემგზავრა. ბინა ჩვენს განკარგულებაშია.
-რატომ არ გააქირავა?
-არ უნდა. ეცოდება.
-მე არ წამოვალ, – გადამწყვეტად თქვა ცოლმა. – შენ ყველგან საკუთარ სახლში ხარ. მე კი მხოლოდ ჩემს ბინაში.
-მაგრამ იქ ხომ ჯობია! უფრო ახლოს სამსახურთან, მეგობრებთან. შეკრების შემდეგ სახლში დასაბრუნებლად ერთი საათი არ დაგვჭირდება.
-თუ გინდა, იცხოვრე. მე ნამდვილად არ გადმოვალ დედაშენის ბინაში. მისგან წარსულის სიურპრიზებიც საკმარისია.
-ისევ დაიწყე? – გადაატრიალა ქმარმა თვალები. – არ მესმის, რატომ უნდა გეხვეწო, რომ ექვსი თვე თითქმის ქალაქის ცენტრში იცხოვრო და არა მის გარეუბანში?
ნინამ ხელები მკერდზე გადაიჯვარედინა და ტუჩები მოკუმა:
-არ მესმის, რატომ შეგიძლია შენ გააკეთო ის, რაც გინდა და მე არა? გინდა შენი მშობლების ბინაში ცხოვრება? შესანიშნავი. მე კი საკუთარ ბინაში მინდა ცხოვრება. და არ მაინტერესებს, რომ ის არ არის ქალაქის ცენტრში.
-როგორც გინდა, – მხრები აიჩეჩა ქმარმა და ნივთების ჩალაგება დაიწყო.
ნინა ჩუმად უყურებდა ამას და მაინც ვერ შეიკავა თავი:
-ნამდვილად ასე გინდა წარმართო შენი ოჯახური ცხოვრება? თუ რამეა, სწრაფად განვქორწინდებით. ბინა დასანანაია, მაგრამ თუ მამაშენის სახლი ჩემზე ძვირფასია, არაა პრობლემა.
-ნინა, გაჩერდი. მე მხოლოდ დედაჩემის ბინაში ვიცხოვრებ ცოტა ხნით. მითუმეტეს, რომ შენც მიდიხარ.
-ვაიმე, რა ჭკვიანურად გამოიყენე ჩემი მივლინება! მაგრამ თუ დარწმუნებული ხარ იმაში, რასაც აკეთებ, მაშინ გააკეთე. მე ვარიანტებს ყოველთვის ვიპოვი.
-მოიცადე, რაზე ლაპარაკობ? – გაკვირვებულმა ჰკითხა კოტემ.
მაგრამ ცოლმა უკვე ხმაურიანად გაიხურა სამზარეულოს კარი.
სამი კვირის შემდეგ
ნინა უხალისოდ გაიჭიმა და საათს დახედა.
-კოტე, აქ უკვე შუაღამეა. სწრაფად მითხარი რა გინდა, ხვალ სამსახურში ვარ წასასვლელი.
ხაზის მეორე ბოლო ისევ სიჩუმე იყო.
-ალოო!
-სახლში მივედი და ვნახე, რომ ბინაში უცხო ადამიანი ცხოვრობს.
-და რისთვის მიხვედი ქალაქის გარეუბანში?
-საკუთარ სახლში მისვლა არ შეიძლება?
-სამ კვირაში ერთხელაც არ მისულხარ და უცებ რატომ გადაწყვიტე? შენ ხომ დედასთან ცხოვრობ. მე კი ბინა მეგობარს მივაქირავე – ფულს ვიშოვი. ის კურსებზე ჩამოვიდა.
-მე რატომ არ მკითხე? – გაბრაზდა ქმარი. – ბინა საზიაროა! იქნებ უფლება არ მომეცა?!
ნინაც გაბრაზდა:
-ბოდიში. დედასთან რომ წახვედი, არც შენ გაითვალისწინე ჩემი აზრი. ამიტომ გადავწყვიტე არც მე გამეკეთებინა ეს. ქირის ფულის ნახევარს მოგცემ, არ ინერვიულო.
-რა ფული?! საკუთარ ბინაში ცხოვრება მინდა.
-რა მოხდა?
-უბრალოდ მომწყინდა.
-დედა დაბრუნდა?
-დიახ, – ამოიოხრა კოტემ. – მას და მის ძმას ჩხუბი მოუვიდათ.
ნინა გაჩუმდა, თუმცა ჰქონდა სათქმელი.
-როდის აპირებ შენი მეგობრის გამოსახლებას?
-ორ კვირაში. – უფრო ადრე არ შემიძლია, შეთანხმება გვაქვს.
-არა, მე არ ვარ თანახმა! პოლიციას გამოვიძახებ!
-კოტე, დამშვიდდი! ბინა ჩემს სახელზეა დარეგისტრირებული. შენ დედასთან ხარ დარეგისტრირებული, ჩვენი ქორწინების შტამპი პასპორტში არ გაქვს. დარწმუნებული ხარ, რომ გსურს პოლიციაში დარეკვა და იმის მტკიცება, რომ ბინა შენია? დაბრუნდი დედასთან და იქ იცხოვრე კიდევ სამი კვირა. ნუ წუწუნებ.
-მაგრამ მე მაქვს უფლება ვიცხოვრო ჩემს ბინაში!
– რა თქმა უნდა, გაქვს. მაგრამ რამდენიმე კვირის შემდეგ. საქმეს ნუ ართულებ. მე დავბრუნდები და შენც გადმოხვალ. ჯერ-ჯერობით კი, დედასთან!
ამის შემდეგ კოტეს დედასთან გადასვლა აღარ უხსენებია. მიუხედავად იმისა, რომ ასეთი შეთავაზებები მისგან რეგულარულად მოდიოდა.
ნინამ ქმარს დიდი ხანია აპატია – დედასთან კავშირის გაწყვეტა არც ისე ადვილია.
