-ანუ ბინის ყიდვას გეგმავთ? და რა სქემაა, გიო? – საეჭვო მზერა ესროლა დედამთილმა სიძეს.
-დედა, ყველაფერი მარტივადაა, – გამოესარჩლა ქმარს ირმა. – გიორგის ნათესავების ბინაა. ორი მფლობელია, დეიდა და მისი ქალიშვილი. დეიდა თავის წილს ჩუქნის, ხვალ გააფორმებს ნოტარიუსი. ქალიშვილს კი ფულის მიღება სურს.
-როგორი ბინაა?
-სახლი ახალი არ არის, მაგრამ ოროთახიანი ფართო ბინაა, – თქვა გიორგიმ. – რა თქმა უნდა, რემონტი დასჭირდება.
-დედა, მისი ქალიშვილი 25 ათასს ითხოვს. იაფია. მაგრამ მთლიანი თანხა არ გვაქვს. მეგობრებისგან მაქსიმუმ ათ ათასს ვისესხებთ. რა თქმა უნდა, იპოთეკის აღება შეგვიძლია…
„არავითარი იპოთეკა!“ – მტკიცედ განაცხადა სიდედრმა. – ფულს ჩვენ მოგცემთ. დაბრუნებით, რა თქმა უნდა.
ირმამ სიხარულით შეხედა ქმარს: „რას გეუბნებოდი! ჩემი მშობლები დაგვეხმარებიან!“
-გიორგი, რემონტს ნუ გადადებ, ბინის ქირასაც ხომ იხდით. რემონტისთვის სესხის აღებას ხომ აპირებთ?
-დედა, ჩვენ ჯერ გადავალთ, – კვლავ დაიწყო ირმამ ქმრის დაცვა. – რემონტს კი ეტაპობრივად გავაკეთებთ.
-ასე ვინ აკეთებს?! – ხელები გაშალა დედამ. – ჩვენთან გადმოდით და რემონტი დაიწყეთ. სესხები? არაფერია. სამაგიეროდ, უფრო სწრაფად გადახვალთ თქვენს ბინაში!
-რას იტყვი, გიო? – იმედიანად იკითხა ირმამ.
ქმარი დუმდა.
სამაგიეროდ, მაშინ ალაპარაკდა, როდესაც სახლისკენ მიდიოდნენ ტაქსითი:
-ირმა, შენ იცი, როგორ პატივს ვცემ დედაშენს. მაგრამ ბინისთვის მისგან ფულის აღების იდეა თავიდანვე არ მომეწონა. მათთან საცხოვრებლად გადასვლას კი ნამდვილად არ ვაპირებ!
-ასე ხომ უფრო ჩქარა შევძლებთ ჩვენს ბინაში გადასვლას!
-კი, როგორ არა, სესხებით და ამხელა პროცენტებით. საერთოდ არ მესმის: რატომ მოისურვე ისევ შენი მშობლების სახლში ცხოვრება?
-არ ვიცი, იქნებ მართალი ხარ.
მომდევნო კვირის განმავლობაში დედამ 10-ჯერ დაურეკა ირმას და მან 10-ჯერ გაუმეორა, როგორ ჯობს რემონტის დაწყება, გაგრძელება და დასრულება. ის ასევე ორჯერ მივიდა ქალიშვილის სახლში გაფრთხილების გარეშე.
ბოლო საუბარი კი დიდი ჩხუბით დასრულდა. რა თქმა უნდა, სიძესა და სიდედრს შორის.
-ჩვენ თვითონ გავერკვევით. ეს ჩვენი სახლია.
-მაგრამ ფული ჩვენც მოგეცით, ასე რომ, მეც მაქვს ხმის უფლება.
გიორგის ამაზე არაფერი უთქვამს, უბრალოდ ოთახიდან გავიდა. შემდეგ კი ბინიდანაც.
სამი დღის შემდეგ, საღამოს, გიორგიმ ცოლს ქაღალდები გადასცა:
-ეს რა არის?
-იპოთეკის ხელშეკრულების პროექტი. ბინის ნახევარზე. იქ შენი ხელფასიც მივუთითე. გარიგებაზე ორიგინალი დოკუმენტები უნდა მივიტანოთ.
-რას ამბობ? ჩემები ხომ გვაძლევენ ფულს!
-არა, მათი ფული არ მჭირდება. თუ დედაშენს ჯერ ერთი თეთრიც არ ჩაუდია ამ ბინაში და ამდენი პრეტენზია აქვს, მაშინ რა მოხდება, როცა ბინას ვიყიდით?
-გიორგი, შენ რა გაგიჟდი?! ისინი ხომ ჩემი მშობლები არიან!
-ირმა, დაფიქრდი, რამდენი წლის მანძილზე მოგვიწევს მადლობის გადახდა შენი მშობლებისთვის, განსაკუთრებით დედისთვის, ამ ათი ათასის გამო? დაბრუნების შემდეგაც კი! იმაზე მეტხანს, ვიდრე სესხს დავფარავთ. მაგრამ იპოთეკის გადახდისას, დედას არ მოემდურები.
-მაგრამ ბანკები არ გასცემენ სესხს ნათესავებისგან ნაყიდ წილებსა და ბინებზე!
-ნათესავები არ ვართ. უბრალოდ, თითქმის სამი თაობა ოჯახის მეგობრები ვართ. ასე რომ, ნათესავებად ვითვლებით. ხოლო თუ წილს ისე იყიდი, რომ მოგვიანებით მთელი ბინა შენს საკუთრებაში იქნება, მაშინ გაძლევენ სესხს. ეს კიდევ უფრო მომგებიანია ბანკისთვის – ის იძლევა სესხს ნახევარზე და გირაოდ იღებს მთელ ბინას.
ცოლმა ორიოდე დღე იფიქრა და დათანხმდა, ოღონდ იმ პირობით, რომ მშობლებს არაფერს ეტყოდნენ.
როდესაც ირმა და გიორგი ირმას მშობლებს ესტუმრნენ, რათა „დამსხდარიყვნენ და აღენიშნათ ბინის ყიდვა“, რამდენიმე საათში დედამ კვლავ დაიწყო რჩევების მიცემა.
როცა გიორგიმ თქვა, რომ ყველაფერს თავად გადაწყვეტდნენ, სიდედრმა გამოწვევით უთხრა:
-ესე იგი, ფული აიღეთ და ახლა დედა განზეა? საინტერესოა.
სიძე ადგა, დერეფანში გავიდა და ფულის შეკვრით დაბრუნდა.
-ეს თქვენი ათი ათასია. არ დაგვჭირდა.
-არ დაგჭირდათ? – გაუკვირდა მამას.
-დაფინანსების სხვა წყარო ვიპოვეთ, – უპასუხა ირმამ სევდიანად.
მან ხომ კამათი წააგო ქმართან, რომ დედამისი 2 თვეში ისევ შეეხებოდა ფულის თემას.
დედა ირმაზე დღემდე განაწყენებულია. და მით უფრო თავის სიძეზე. მაგრამ გიორგის ეს არ აინტერესებს – მას უამრავი სხვა საზრუნავი აქვს.
