ზოგჯერ დამოუკიდებელი გადაწყვეტილების მიღება შეიძლება ძალიან რთული იყოს. მით უმეტეს, თუ კითხვა ეხება მშობლებს. შენ შეიძლება იყო ზრდასრული, ჩამოყალიბებული ადამიანი, ღირსეული ხელფასით და დიდი გამოცდილებით, მაგრამ დედა და მამა ყოველთვის გაგიჩენენ ოდნავ გაურკვევლობას სიტყვებში ან ქმედებებში. რას ვიზამთ, ასეთია აღზრდა! ჩვენ ყველანი ბავშვები ვიყავით საკუთარი შეცდომებით და წარუმატებლობით. და ვინ იცის მათ შესახებ უფრო მეტი, ვიდრე ჩვენმა მშობლებმა?
განსაკუთრებით რთულია, თუ მამას ან დედას აქვს მკაცრი ხასიათი და სრულიად განსხვავებული შეხედულებები ცხოვრებაზე. ამ შემთხვევაში მათთვის რაიმეს დამტკიცება თითქმის შეუძლებელია. მაშინ, როცა დასავლეთში მსგავს სიტუაციებში ფსიქოლოგები მუშაობენ, ჩვენს ქვეყანაში ეს დიდწილად პირადი საუბრებით წყდება. გრძელი და რთული. და, სამწუხაროდ, შედეგი ყოველთვის არ არის უზადო.
დამოუკიდებელი გადაწყვეტილების მიღება
არასდროს მიფიქრია, რომ ერთდროულად დედაზე და დაზე გავნაწყენდებოდი. მე არ ვარ ასეთი ადამიანი. მაგრამ ცხოვრებამ ისე მოაწყო ყველაფერი, რომ უსამართლობის განცდას ვერსად ვმალავ და არც მინდა. და მე უნდა ვიცხოვრო ამით, სხვა რა ვქნა ჩემს სიტუაციაში? დამოუკიდებელი გადაწყვეტილების მიღება არ შემიძლია.
მე და ლიკა სოფელში, დიდ სახლში გავიზარდეთ. ჩვენი ოჯახი ყოველთვის მეგობრული იყო, მაგრამ წვრილმანი ჩხუბი ხანდახან მაინც გვქონდა. ძირითადად დედაჩემი იწყებდა, რადგან გამუდმებით ეშინოდა, რომ ზარმაც და უყურადღებო ქალიშვილებად გაგვზრდიდა, რაც სოფლის ქალისთვის საშინელ სირცხვილს ნიშნავს, თუ არ იცოდით. ამიტომ, ჩვენ ორივეს ყველანაირ საქმეს გვაკეთებინებდა. ვალაგებდით, ვრეცხავდით, საჭმელს ვამზადებდით. მერე მიწასთან მუშაობა ვისწავლეთ: დედაჩემს უნდოდა, რომ ყოველთვის გვქონოდა შესაძლებლობა, რომ შიმშილით არ მოვმკვდარიყავით, თუ რამე მოხდებოდა. ამ საკითხში მისი მესმის.
მერე, როცა გავიზარდეთ და დავიწყეთ პირველი ურთიერთობები, დედაჩემი აქაც გვაძლევდა ცხოვრებისეულ რჩევებს. მამა არ ერეოდა ამ საკითხებში, მას უფრო სახლი ადარდებდა: სურდა დიდი მიშენება გაეკეთებინა, რათა მასში კიდევ უფრო მეტ ადამიანს ეცხოვრა. ლიკა პირველი გათხოვდა და ქმართან ერთად ქალაქში გადავიდა საცხოვრებლად. იმ დროს მამაჩემს ვეუბნებოდი: „ამაოდ ცდილობ, გათხოვების შემდეგ მეც ქალაქში წავალ“. ის არ მისმენდა.
შემდგომში აღმოჩნდა, რომ მამა მართალი იყო. ქორწინების მესამე წელს ქმარს დავშორდი, ჩემი პატარა ვაჟი წამოვიყვანე და მშობლებთან დავბრუნდი საცხოვრებლად. ადგილი საკმარისი იყო, როგორც იცით. ასე რომ, არაფერი მიშლიდა ხელს, რომ ბავშვი სოფელში, სუფთა ჰაერზე გამეზარდა. ჩემი და ქმართან ერთად ქალაქში ცხოვრობდა და თითქოს ყველაფერი კარგად იყო. ლიკამ გადაწყვიტა დიასახლისი გამხდარიყო და მათ ერთმანეთის მიყოლებით ოთხი შვილი შეეძინათ! ამას ვერასდროს გავიგებ, ერთს ძლივს ვუმკლავდები.
მაგრამ დრო გავიდა და ყველაფერი ნელ-ნელა გაუარესდა. ჩემთვის არა: შვილს ვზრდიდი, მშობლებს ვეხმარებოდი სახლის საქმეებში, ბავშვობაში დედამ მასწავლა. ჩვენთვის პრინციპში ყველაფერი ერთფეროვანი იყო, მაგრამ არა ცუდი. ცუდი ამბები სულ უფრო ხშირად ლიკასგან მოდიოდა: ფული არ არის საკმარისი, ძალიან რთულია ამდენ პატარა ბავშვთან გამკლავება და მისი ქმარიც ვერ უმკლავდება – ის ძალიან გახდა. დასვენება უნდა, მაგრამ როგორ, როცა ყოველდღიურად უფრო და უფრო მეტი გადასახადი მოდის? ყოველ შემთხვევაში, ჯანმრთელობის მხრივ, მადლობა ღმერთს, ყველაფერი კარგად იყო.
მაშინ დედაჩემმა გადაწყვიტა, რომ სახლში არაფერი საქმე არ ჰქონდა და უნდოდა სამუშაოდ წასვლა თავის მეგობართან. სხვა ქვეყანაში, ფულის საშოვნელად. ყველას გვესმოდა, რატომ მიიღო მან ასეთი გადაწყვეტილება, მაგრამ ამაზე ხმამაღლა არავინ საუბრობდა. ამიტომ, რამდენიმე თვიანი მომზადების შემდეგ, დედაჩემი უცხო ქვეყანაში გაემგზავრა. როგორც ჩანს, მან კარგი სამსახური იშოვა და სახლში ფულის გამოგზავნა დაიწყო. მე და ჩემს შვილსაც გვხვდებოდა ცოტა, მაგრამ უმეტესობა ჩემს დას ხვდებოდა.
მე ეს ყველაფერი სრულიად მაწყობდა. რა თქმა უნდა, ფული ლიკას უფრო სჭირდებოდა. ამდენი ბავშვი, სხვა ყველაფერზე რომ აღარაფერი ვთქვათ. ის და მისი მეუღლე რამდენჯერმე ჩამოვიდნენ ჩვენს სოფელში. სიძე მამაჩემს სახლის გარემონტებაშიც კი დაეხმარა ცოტათი: ცხადი იყო, რომ დედაჩემის ძალისხმევა ამაო არ იყო. ჩემი დის ქმარი ცოტა გასუქებულიყო და ზოგადად საკმაოდ დასვენებული ჩანდა. ეს ხომ ძალიან კარგია.
ამასობაში ერთი საინტერესო მამაკაცი გავიცანი. მდიდარი არ არის, მაგრამ შრომისმოყვარე და პატიოსანია. ჩემს შვილთან ძალიან კარგი ურთიერთობა აქვს. ვერ ვიტყვი, რომ ახალგაზრდა გოგო ვარ, მაგრამ ჯერ არ ვგრძნობ თავს მოხუც ქალად. რატომ არ დავფიქრდე მეორე ქორწინებაზე? ველაპარაკე მამას და ის დათანხმდა, რომ გიორგიმ ჩვენთან იცხოვროს. ოღონდ მხოლოდ დროებით, რადგან ერთ დრო ძალიან მინდოდა საცხოვრებლად ქალაქში გადასვლა.
დედამაც მომცა ნებართვა, მაგრამ მართალი გითხრათ, მისი საუბრის ტონიდან გასაგები იყო, რომ ძალიან არ აწუხებდა ჩემი მდგომარეობა. იცხოვროს, რა უჭირს, მამაკაცია. სიძის მიმართ მას ბევრად უფრო სათუთი გრძნობები ჰქონდა: იცის მისი დაბადების თარიღი, ურეკავს და ულოცავს. მისთვის ძვირფასი ადამიანია. და არა, როგორც ჩემი შემთხვევა. კარგი, ჩვენ ჯერ ოფიციალურად არ ვართ დაქორწინებულები. იქნებ მომავალში ყველაფერი სხვაგვარად იყოს?
მაგრამ ჩემი იმედები ამაო იყო, რადგან 5 წლიანი საზღვარგარეთ ყოფნის შემდეგ დედამ გადაწყვიტა, რომ საკმარისი თანხა გამოიმუშავა. ეს ყველას გვამცნო და, რა თქმა უნდა, ყველა დაეთანხმა მას. მისი ჩამოსვლისთვის გადავწყვიტეთ გაგვეკეთებინა პატარა წვეულება „ახლობელი ადამიანებისთვის“ და ამ შემთხვევისთვის ქალაქის კაფეში დარბაზიც კი ვიქირავეთ. ჩემი დის ოჯახი, მამაჩემი და ჩემი საქმროც კი მოვიდნენ. როგორც იქნა ისინი ერთმანეთს გაიცნობენ და იქნებ დედას მასზე შეხედულება შეეცვალოს. მაგრამ მე იმედგაცრუება მელოდა.
საღამოსკენ დედაჩემმა, სადღეგრძელო წარმოსთქვა, მადლობა გადაგვიხადა ასეთი გულუხვი დახვედრისთვის და თქვა, რომ ჩვენთვის სიურპრიზი ჰქონდა მომზადებული. მისი გამომუშავებული თანხა საკმარისი იქნება ლიკას ოჯახისთვის ახალი ბინის შესაძენად. და თუ ისინი ძველ ბინას გაყიდიან, მაშინ ვარიანტები უფრო მეტი იქნება. ბავშვებს მეტი სივრცე ექნებათ და ლიკა და მისი ქმარი უფრო თავისუფლად ისუნთქებენ. რა თქმა უნდა, ჩემი დის ამბავი გამიხარდა, მაგრამ დედაჩემს ჩემთვის საჩუქრები არ ჰქონდა. როგორ შეეძლო მას ამ საკითხში დამოუკიდებელი გადაწყვეტილების მიღება?
მხოლოდ მოგვიანებით, პირადი საუბრისას მკითხა, რატომ ვიყავი უკმაყოფილო. ბოლოს და ბოლოს, უფლება მაქვს მშობლებთან ვიცხოვრო, რამდენიც მინდა და ვისთან ერთადაც მინდა. სახლი, რა თქმა უნდა, მემკვიდრეობით მე გადმომეცემა. თუმცა გასაგებია, რომ არანაირ ქალაქზე საუბარი არ შეიძლება. მერე რა, ახლა სოფელში ვცხოვრობთ და ძალიანაც კარგია. ქალაქში კი ყველაფერი ძვირია და ბინები ბეტონის ყუთებს ჰგავს. საკუთარ სახლს ვერ შეედრება. ანუ, რა პრეტენზიები გაქვსო?!
ასე რომ, ეს საკითხი დღემდე მაწუხებს. დედამ ძალიან ნათლად გამაგებინა, რომ ახლა სიბერეში მათთან მე უნდა ვიჯდე. ჩემი შვილი სოფლის სკოლაში ისწავლის და ჩემი ქმარი (თუ საერთოდ დავქორწინდებით) ადგილობრივ ქარხანაში იმუშავებს, პერსპექტივების გარეშე. მაშინ, როცა ლიკას უამრავი შესაძლებლობა აქვს, მიუხედავად იმისა, რომ მას ოთხი შვილი ჰყავს! ეს სამართლიანია? ნუთუ ყველაფერი რაოდენობრივად იზომება? ერთი შვილი გყავს – ჩვენთან ერთად ცხოვრობ. მწყინს, უბრალოდ ტირილი მინდა. მაგრამ, ამ მომენტისთვის არაფრის გაკეთება არ შემიძლია.
