ნებისმიერი მშობლისთვის შვილების ჩხუბი ყოველთვის ძალიან მწარეა. განსაკუთრებით ზრდასრულ ასაკში. ადრე ისინი ურთიერთობებს თავად არკვევდნენ, შემდეგ რიგდებოდნენ და ისევ ჩხუბობდნენ. მაშინ დედა და მამა ამას დიდ ყურადღებას არ აქცევდნენ. მაგრამ ახლა, როცა ყველა ზრდასრულია, მეგობრულად უნდა ვიცხოვროთ. ან საჩხუბარი რა არის? მაგრამ ხანდახან ხდება, რომ ახლობლები ურთიერთობებს სხვადასხვა მიზეზის გამო არკვევენ: სოციალური, პოლიტიკური თუ ყოველდღიური.
და ნაცვლად იმისა, რომ შეიკრიბონ და ოჯახურ წრეში ნორმალურად გაარკვიონ ყველაფერი, ხანდახან შეიძლება იურისტების თანხლებითაც მოვიდნენ. 21-ე საუკუნეა, ბოლოს და ბოლოს. ნებისმიერი ხელიდან გაშვებული მოგება, თუნდაც ყველაზე მცირე, არის რეალურ მტრებად გადაქცევის მიზეზი. ალბათ ადრეც ასე იყო, თუმცა ეს სიტუაციას არ ამარტივებს.
შვილების ჩხუბი
შვილებთან ბოლო შეხვედრის შემდეგ გული მშვიდად არ მაქვს. სამწუხაროა იმის გაცნობიერება, რომ სამ ზრდასრულ ადამიანს ასეთი ჩხუბი შეუძლია ერთმანეთთან. და რის გამო? ჩვეულებრივი აგარაკის გამო. თუნდაც არც ისე ძველის. მაგრამ ეს მხოლოდ ჩვენი ურთიერთობების მატერიალური შემადგენელია. როგორ შეიძლება იყონ ერთმანეთის მიმართ ასეთი ველურები და გულგრილები? საერთოდ, ეს ჩხუბი ჩემთვის მოულოდნელი იყო.
საქმე ისაა, რომ ჩემი შუათანა ქალიშვილი შვილს ელოდება. უფრო ზუსტად შვილებს. ექიმებმა თქვეს, რომ მას ტყუპები ეყოლება. ჩემთვის ეს კარგი ამბავია, ნამდვილი სასწაული. ამიტომ გადავწყვიტე აგარაკი გამყიდა და შემოსული თანხა საკუთარი შვილის დასახმარებლად გამომეყენებინა. ნუთუ ეს ცუდი გადაწყვეტილებაა, განსაკუთრებით ახლა, როდესაც გაურკვეველია, მსოფლიოში რა ხდება?
უფროს ქალიშვილს უკვე ჰყავს შვილები. მარი თავს კარგად გრძნობს. მის ქმარს კარგი შემოსავალი აქვს, მანქანა ჰყავს და მათ შვილებს არაფერი აკლიათ. ეს ყველაფერი საკუთარი თავლით მაქვს ნანახი და ვიცი რასაც ვამბობ. გასულ წელს მთელი ოჯახი საზღვარგარეთ იყო დასასვენებლად. ახალი წლის ღამეს კი ერთმანეთს ძვირფას საჩუქრებს ჩუქნიან. თანამედროვე ტექნიკა, სამკაული. ასე რომ, ამ მხრივ, ვფიქრობ, ისინი ძალიან კარგად არიან. სხვა საქმეა ის, რომ მარი თავის შვილებს ყოველთვის ვერ უმკლავდება, მაგრამ მე ყოველთვის ვეუბნებოდი, რომ ეგოისტებად ნუ ზრდიდა მათ. ის არ მისმენდა.
ჩემი ვაჟი, ვალერი, ყველაზე უმცროსი, ასევე დაქორწინებულია, მაგრამ ჯერ შვილი არ ჰყავს. არა უშავს, მოასწრებენ. ის ბევრს მუშაობს, ახლახან დაასრულა კვალიფიკაციის ასამაღლებელი კურსები, ამიტომ ვიმედოვნებ, რომ მისი მომავალი აუცილებლად წარმატებული იქნება. ის ცოლის მშობლების სახლში ცხოვრობს. უზარმაზარი სახლია, იქ მეც სიამოვნებით ვიცხოვრებდი: ადგილი ყველასათვის საკმარისი იქნებოდა. სიდედრი და სიმამრი, ჩემი აზრით, კარგი ადამიანები არიან. ასე რომ, იმედია იქ ვალერის არავინ აწყენინებს. ყოველ შემთხვევაში, მას მსგავსი არაფერი უთქვამს.
იას, შუათანა ქალიშვილის შემთხვევაში, ყველაფერი სხვაგვარად არის. ქმართან ერთად ერთოთახიან ბინას ქირაობს და მათ გაფართოების საშუალება არ აქვთ. ასეთ პატარა სახლში ოთხი ადამიანის ერთად ცხოვრება საკმაოდ რთული იქნება. ვფიქრობდი, მათთვის ჩვენს აგარაკზე ცხოვრება შემეთავაზებინა, მაგრამ მათი სამსახურებიდან ძალიან შორს არის და ქალაქიდანაც. ფული რომ იყოს, ადამიანი სიამოვნებით იცხოვრებდა. ირგვლივ სუფთა ჰაერი და ბუნებაა. თავად აგარაკი იზოლირებულია და არის ნორმალური რემონტი. ამიტომ, მისი გასაყიდი ფასი საკმაოდ კარგი აღმოჩნდა.
მაგრამ ერთი პრობლემაა. თურმე თითოეულ ჩემს შვილს ამ ქონებასთან დაკავშირებით საკუთარი გეგმები ჰქონია. ვალერიმ შემომთავაზა, ყველაფერი ისე დამეტოვებინა, როგორც იყო და მათ ოჯახებს რიგრიგობით ელოთ აგარაკზე, შეთანხმებულად, რომ ერთმანეთისთვის ხელი არ შეეშალათ. ერთი თვე ის, მერე თვე მისი ერთ-ერთი და, მერე მორე და შემდეგ ყველაფერი თავიდან. ერთი მხრივ, იქნებ ის მართალია, მაგრამ ამ დრომდე ჩემს გარდა აგარაკი არავის არ აინტერესებდა. იქ მხოლოდ მე მივდიოდი, ვალაგებდი და ვამოწმებდი რაიმე ხომ არ იყო დაზიანებული.
უძრავი ქონების გაყიდვის შემდეგ კი რაღაც ნაწილი უცებ ყველას მოუნდა. თუმცა, ყველაფერი უნდა იყოს სამართლიანი. ვის სჭირდება ყველაზე მეტად ფინანსური დახმარება, ვის უჭირს ახლა? ამიტომ მთელი ფული მარტო იას მივეცი. მეგონა, რომ კარგ საქმეს ვაკეთებდი? ბუნებრივია. შემეძლო მცოდნოდა, რა მოჰყვებოდა ამას? არა.
ახლა მე ვარ როგორც საუკეთესო, ასევე ყველაზე ცუდი დედა. ვაჟი თავის აზრზე დარჩა, მხოლოდ ამოიოხრა დამშვიდობებამდე. ვიმედოვნებ, რომ ჩემი რძალი არ ეჩხუბება მას ასეთი „დაკარგული შესაძლებლობის“ გამო. ია, რა თქმა უნდა, მადლობას მიხდის და მპირდება, რომ მომავალში ძალიან ეცდება, რომ ფულის ნაწილი მაინც დამიბრუნოს. მაგრამ ყველას ესმის, რომ როცა ორი პატარა შვილი გყავს ერთდროულად, ვერაფერს დააბრუნებ.
მაგრამ მარი ბევრად უფრო შორს წავიდა. პირველ რიგში მან შეწყვიტა ჩემთან საუბარი. საერთოდ. ვცადე მასთან დაკავშირება, მაგრამ ტელეფონს არ პასუხობს. მანამდე კი ჩვენს შეხვედრაზე იურისტების დაქირავებითაც კი დამემუქრა, რომ მათ გაარკვიონ, სწორად მოვიქეცი თუ არა და საერთოდ, არის თუ არა ის ამ სიტუაციაში ყველაზე დიდი მსხვერპლი? და მან შესაძლოა ნამდვილად გააკეთოს ეს ყველაფერი. ბავშვობიდან ჯიუტია და მიზნის მისაღწევად ფულს არ დაიშურებს.
როგორ ავხსნა? ფაქტობრივად, აგარაკი ჩემი არაა, არამედ ჩემი დის, რომელიც 5 წლის წინ გარდაიცვალა. ის ყოველთვის მარტოხელა იყო და, სამწუხაროდ, შვილი არ ჰყავდა. წარსულში, როდესაც ის ჯერ კიდევ ძალიან ახალგაზრდა იყო, ძალიან მეგობრობდა დეიდასთან და ხშირად სტუმრობდა მას. მათ შორის იმ აგარაკზეც. გარდაცვალების წინ ჩემს დას არ დაუტოვებია ანდერძი და ეს სახლი ჩემი გახდა. მე და ჩემს ახლობლებს მისთვის საერთოდ არ გვიბრძოლია, დამიჯერეთ.
ახლა კი ჩემი უფროსი ქალიშვილი მარწმუნებს, რომ მისთვის ეს ადგილი განსაკუთრებულია. ამბობს, რომ საერთოდ არ უნდა გაყიდულიყო, არამედ უნდა დარჩენილიყო, როგორც ხსოვნა. მაგრამ გამოდის, რომ მასზე მე უნდა მეზრუნა. ვიმეორებ, გაყიდვის მომენტამდე არცერთი ჩემი შვილი ამ აგარაკით არ დაინტერესებულა. მარის ვკითხე კიდეც, რა მოხდებოდა, რომ აგარაკი მისთვის მიმეყიდა და ფული მისი დისთვის მიმეცა. მას თმა ყალყზე დაუდგა.
ასეთი სიტუაციაა. ბავშვებმა შეწყვიტეს ერთმანეთთან ურთიერთობა, რადგან ერთ-ერთს ცხოვრება ცოტათი გაუადვილდა, თუმცა ამას არავითარი გავლენა არ მოუხდენია დანარჩენების ცხოვრებაზე. ეს ჩემთვის ძალიან სამწუხაროა. ბავშვების ჩხუბმა ფეხქვეშ მიწა გამომაცალა. ნუთუ მათ არ ესმით, რომ მათი კავშირი ბევრად უფრო ძლიერი უნდა იყოს, ვიდრე რომელიმე აგარაკი? სისხლი ხომ წყალი არ არის…
