რას იმსახურებს ადამიანი, რომელსაც შეუძლია მოატყუოს მეგობრები, კოლეგები და მშობლები? ადამიანი, რომელსაც არ გააჩნია პრინციპები და მორალური საზღვრები? ვის თავხედ ტყუილსაც შეუძლია შეცვალოს ნებისმიერი ადამიანის ცხოვრება, ვისაც მასთან ურთიერთობა აქვს? ალბათ, დაგმობა და სრული ბოიკოტი ყველაზე სუსტი ზომებია, რომელთა მიღებაც შეიძლება.
თუმცა, სინამდვილეში ყველაფერი ბევრად უფრო რთულია. როცა შენი ნათესავი აღმოჩნდება ნამდვილი თავხედი, რომელსაც აბსოლუტურად არ აქვს სინდისი, ქვეცნობიერად მაინც გინდა ამ ყველაფრის მიზეზების პოვნა. გარკვევა, რომ ის სინამდვილეში არც ისე ცუდია და რაღაც გარემოებებმა აიძულა გადაედგა ესა თუ ის ნაბიჯი. მაგრამ, სამწუხაროდ, უმეტეს შემთხვევაში ასეთ სიტუაციებში ადამიანებს მხოლოდ მოგება და ეგოიზმი ამოძრავებს. და რაც მალე გავიგებთ ამას, მით უკეთესი იქნება ყველასთვის.
უხეში ტყუილი
უკვე თორმეტი წელია საზღვარგარეთ ვცხოვრობ. თავიდან სახლიდან უკეთესი სამსახურის საძიებლად წავედი. ჩემთვის უფრო მარტივი იყო, ვიდრე სხვებისთვის: ენები ვიცოდი კარგად. ინგლისური თითქმის სრულყოფილად, ესპანურში პრაქტიკა მჭირდებოდა. ამან მომცა საშუალება მეპოვა შედარებით კარგი სამსახური. შემდეგ ნელ-ნელა დავიწყე ფულის დაზოგვა და უფრო მეტის გაგება ქვეყნის შიდა პოლიტიკის შესახებ, რაც ჩემთვის ახალი იყო: როგორ ფიქრობდნენ აქ ადამიანები და როგორ ცხოვრობენ ისინი სინამდვილეში. ძალიან საინტერესოა!
ამავდროულად, გავიცანი ერთი მამაკაცი. მალე დავქორწინდით. მიუხედავად მისი ასაკისა, ჩემთვისაც და მისთვისაც ეს პირველი ქორწინება იყო. ვერ ვიტყვი, რომ ჩვენი ბიჭები არ მიზიდავდნენ, მაგრამ ამ ტემპერამენტს უბრალოდ ვერ გავუძელი. თავის მხრივ, ჩემი ქმარი დღემდე აღფრთოვანებულია ჩემი უნარით შევხედო საგნებს ფხიზლად და არ ავყვე ემოციებს. ეს ირონიულია, რადგან ახლა ჩემი თავი უბრალოდ ზედმეტი კითხვებით არის სავსე, რომლებსაც დიდი ხნის წინ გადავწყვეტდი, თუ სიტუაცია ჩემს ოჯახს და მეგობრებს არ შეეხებოდა. ამ შემთხვევაში კი – ყველაფერი ბევრად უფრო რთულია.
ჩემი მშობლები მშრომელი ადამიანები არიან. ისინიც იმავე სოფელში დაიბადნენ, სადაც მე და ჩემი ძმა. დედა და მამა ისე არაფერს აფასებდნენ, როგორც ადამიანის პატიოსან შრომას. სწორედ მათ ჩამინერგეს შრომისმოყვარეობა და პატიოსნება. მაგრამ ბავშვობიდან არ ვიყავი კმაყოფილი ცხოვრებით, რომელშიც გამუდმებით ვხედავდი ერთსა და იმავე სახეებს, ერთსა და იმავე ადგილებს და მხოლოდ ფიზიკურ შრომას დილიდან საღამომდე. ამიტომ ვცდილობდი მესწავლა, რომ ქალაქის უნივერსიტეტში ჩამებარებინა ნორმალურ სპეციალობაზე.
ბიჭები, შეყვარებულები, კლუბი – ეს ყველაფერი ჩემთვის მხოლოდ დროის კარგვა იყო. სამაგიეროდ, სკოლის დამთავრების შემდეგ საკუთარი ჭკუით შევძელი ქალაქში გადასვლა და სტიპენდიის მიღებაც კი მოვახერხე, რასაც ჩემს სოფელში ძალიან ცოტა თუ დაიკვეხნიდა. დრო გადიოდა და ნორმალურ სამსახურს ვერ ვპოულობდი. მასწავლებლობა ჩემთვის მოსაწყენი იყო, მაგრამ რეპეტიტორობას კარგი შემოსავალი მოჰქონდა. ამიტომ გასაკვირი არ არის, რომ საბოლოოდ გადავწყვიტე ჩემს პატარა სამშობლოს კიდევ უფრო დავშორებოდი და საზღვარგარეთ წავსულიყავი. სრულიად ახალ გარემოში. საბოლოოდ, სამუდამოდ იქ დავრჩი.
მშობლებთან ურთიერთობა
მე არ დამიკარგავს კარგი ურთიერთობა დედასთან და მამასთან. ჩვენ ვაგრძელებდით ურთიერთობას ინტერნეტის საშუალებით, მადლობა ჩემს ძმას, რომ ასწავლათ ჩემს მიერ გაგზავნილი პლანშეტის გამოყენება. ჩემი ძმაც, სხვათა შორის, ჩვენი სოფლიდან ქალაქში გადავიდა საცხოვრებლად. მან უძრავი ქონების აგენტად დაიწყო მუშაობა და შემდეგ ცოლი მოიყვანა. სამწუხაროდ, მის ქორწილში არ ვყოფილვარ, მაგრამ საჩუქარი გავუგზავნე. არ მინდოდა მასთან ოჯახური კავშირის დაკარგვა. მან თავისი მეუღლე გამაცნო. ჩვენ ყოველთვის კარგი ურთიერთობა გვქონდა.
რაღაც მომენტში მივხვდი, რომ ჩემი ფინანსური მდგომარეობა უკვე დამაკმაყოფილებელი იყო, ამიტომ არ გამიჭირდებოდა მშობლების დახმარება, თუნდაც ეს პირადად არ ყოფილიყო. გადავხედე ჩემს ხარჯებს და მოგებას, გამოვთვალე რა თანხა არ იმოქმედებდა ჩემი ოჯახის ბიუჯეტზე და გადავწყვიტე ეს ფული მშობლებისთვის გამეგზავნა. ისინი უკვე იმ ასაკში არიან, როცა ზედმეტი გროში არ დააზარალებს. ასე რომ, ჩემს ძმასთან საუბრის შემდეგ, ყოველთვიურად დავიწყე ბარათზე ფულის გაგზავნა. ის ფულს კურსის მიხედვით ახურდავებდა და მშობლებს აძლევდა. და ისინი უკვე საკუთარი შეხედულებისამებრ ხარჯავდნენ.
სოფელში ეს ყველაზე ხშირად რემონტის, გათბობის და მსგავსი ხარჯების საკითხია. კერძო სახლი ზოგჯერ დიდ ხარჯებს მოითხოვს. თუ ვინმე იტყვის, რომ კერძო სახლში ცხოვრება უფრო იაფია, იცოდეთ, რომ ეს აშკარა ტყუილია!
ასე გავიდა დაახლოებით ორი წელი. მამამ მითხრა, რომ რამდენიმე ოთახი გაარემონტეს: განსაკუთრებული არაფერი, მხოლოდ კოსმეტიკა. მაგრამ როგორ გაუკვირდათ ჩემს მშობლებს, როდესაც სამშენებლო მასალების ჩვეულებრივი კატალოგი ნახეს და ის, თუ როგორ შეგიძლია ჩვენს დროში საკუთარი სახლის მოწყობა. მათთვის, უბრალო ადამიანებისთვის, ეს ნამდვილი აღმოჩენა იყო. მაშინ ცოტა ვიტირე კიდეც: თურმე, რა ცოტა სჭირდება ადამიანს ბედნიერებისთვის.
თავხედი ტყუილი
ჩემს ძმასაც ჰქონდა სიახლე: მას და მის მეუღლეს ქალიშვილი შეეძინათ. მშვენიერი ამბავი. მე, რა თქმა უნდა, სასწრაფოდ გავუგზავნე მას ფული საჩუქრად მისი ახლად დაბადებული შვილისთვის. ზოგადად ცხოვრება გაგრძელდა და ყველაფერი ჩვეულ რეჟიმში ჩადგა.
მაგრამ ერთ დღეს დედაჩემი, რომელიც კიბეებზე ჩამოდიოდა, დაეცა და ფეხი მოიტეხა. საშიში არაფერი იყო, მაგრამ საჭირო იყო მოვლა და ექიმთან კონსულტაცია საკმაოდ ძვირი ღირდა. დედა სასწრაფოს მანქანით წაიყვანეს ქალაქში, რადგან ჩვენი სოფლის საავადმყოფოს მხოლოდ სახელი ჰქონდა შერჩენილი. მაგრამ გამგზავრება ღამით იყო საჭირო, ამიტომ ნახევარი საორდინატორო ფეხზე დააყენეს. როცა მამამ ეს ყველაფერი მიამბო, მეგონა თმა გამითეთრდებოდა. მაგრამ თვითონვე დამამშვიდა, რომ უკვე ყველაფერი კარგად იყო. მერე დარცხვენილმა შემომხედა თვალებში და მკითხა, შევძლებდი თუ არა მათ დახმარებას? ძმას ახლახან ბავშვი შეეძინა და გვერიდება, რომ ვთხოვოთო.
მე ვკითხე, ნუთუ ისევ არემონტებდნენ სახლს და ჩემი გაგზავნილი ფულიდან არაფერი დარჩათ? ამ დროს გავიგე, რომ ჩემს ძმას ფული მხოლოდ პირველი 2 თვის განმავლობაში მიჰქონდა. შემდეგ მხოლოდ მასალები მიჰქონდა და პროდუქტები მისი გემოვნების მიხედვით. თუმცა, ბოლო ექვსი თვეა არც ეს არ მიაქვს. მიზეზად ის დაუსახელებია, რომ ვითომ მე მქონდა ფინანსური სირთულეები და უბრალოდ ამაზე საუბარი არ მინდოდა. თავხედი ტყუილი!
ბუნებრივია, შემდეგი ზარი იყო ჩემს ძმასთან. ჯერ კიდევ არ მჯეროდა, რაც მამამ მითხრა. მეგონა, რაღაც ეშლებოდა. მაგრამ ჩემმა ძმამ მშვიდი ტონით მიპასუხა და მითხრა, რომ ასეა. აბა, როგორ? შვილი ჰყავს, ფული სჭირდებოდა. მან საჭიროდ ჩათვალა, რომ ფული ამაზე დაეხარჯა. დედის საავადმყოფოში გადაყვანის საფასურს ის საკუთარი ჯიბიდან გადაიხდის. ის არ გრძნობს რაიმე დანაშაულს. მითხრა, რომ ახლა შემიძლია დავიქირავო ცალკე ადამიანი, რომელიც გადაცვლის ფულს, რომელსაც მშობლებს ვუგზავნი. თუ კი მაქვს ასეთი სურვილი. და გათიშა.
მორალი? ჯერ კიდევ შოკში ვარ. ალბათ, როგორღაც ჩემმა ძმამ მშობლებს ფული სთხოვა და მათ უარი უთხრეს. ამიტომ გადაწყვიტა დაეხარჯა ისე, როგორც თავად სურდა. არ ვიცი, მაგრამ უკეთესი ვერაფერი მოვიფიქრე. დიახ, მე უკვე ვესაუბრე სოციალურ ქსელებში ყოფილ თანაკლასელს. ახლა ჩემი მშობლების ფულის საკითხებს ის მოაგვარებს მცირე საფასურის სანაცვლოდ. მაგრამ… ღირდა კი ეს ყველაფერი იმად, რომ და-ძმას ერთმანეთი დაეკარგათ?
