-ოჰ, მადლობა! ზუსტად ის, რაც მინდოდა, – გაუღიმა დედამ ილიას.
-ეს მარიმ აარჩია, – მადლიერებით შეხედა ილიამ ცოლს.
მარიმ მხოლოდ თავი დაუქნია. ის, რა თქმა უნდა, საერთოდ არ იყო აღფრთოვანებული თავისი დედამთილით.
თუმცა, წელიწადში ერთხელ შეიძლებოდა მისი გახარება.
-კარგი, ახლა მითხარით, გადასვლას როდის აპირებთ? ექვსი თვის განმავლობაში არემონტებდით და ჯერ კიდევ არ გადასულხართ – დედამთილი გამუდმებით ერეოდა შვილის საქმეებში.
-თებერვალში დედა. დღესასწაულების შემდეგ.
-გასაგებია. შენს ბინას რას უზამ, მარი?
რძალს გაუკვირდა დედამთილის ნათქვამი.
-ეს ბინა ჩემი კი არა, ჩემი მშობლებისაა. არაფრის გაკეთებას არ ვაპირებ.
-მაგრამ ბინა კარგია, თანაც კარგ ადგილას. სკვერი, მაღაზიები, ავტობუსის გაჩერება იქვე ახლოს. ყველაფერი ზუსტად ისეა, მე რომ მომწონს!
მარიმ საახალწლო ოლივიეს ღეჭვაც კი შეწყვიტა. ეს რა მინიშნებებია ბინასთან დაკავშირებით?
-იქნებ მაგ ბინაში მე გადავიდე, თქვენი გადასვლის შემდეგ? უფრო ახლოს ვიქნები თქვენთან. ჩემთვისაც კარგი იქნება და თქვენთვისაც.
ილიამ ცოლს შეხედა და მაშინვე მიხვდა ყველაფერს:
-დედა, მოდი ამ თემას მოგვიანებით დავუბრუნდეთ. ჯერ ჩვენ არსად არ გადავსულვართ.
-რა თქმა უნდა, რა თქმა უნდა.
თებერვალი
მარი თავის კაბინეტში იჯდა და იმ დღეს პირველად დალია მშვიდად ყავა.
როდის დაისვენებს? ხან გადასვლა, ხან სამსახურში ტრადიციული საჩქარო საქმეები.
ახალ ბინაშიც საქმეები არც ისე კარგად არის. ახლა ისე აშენებენ, რომ მერე კიდევ ორიოდე წელი ყველაფერის გადაკეთებას სჭირდება. ფული კი იპოთეკისთვის, რემონტისთვის და უბრალოდ ცხოვრებისთვის ყოველთვის საკმარისი არ არის.
მარტი მოდის – ისევ საჩუქრები, დღესასწაულები, ნათესავები. როდის დასრულდება მთელი ეს აურზაური?
მერე ტელეფონმა დარეკა და მარის გაეღიმა.
-გამარჯობა ძვირფასო. როგორც იქნა, დარეკე! როგორ მიდის შენი საქმეები?
-მარი, სასწრაფო საქმე მაქვს. მითხარი, საკეტი გამოცვალე?
მარის ღიმილმა ფარდა ახადა ყველაფერს. მას არ ეგონა, რომ ეს ყველაფერი ასე სწრაფად მოხდებოდა.
-საკეტი? ვერ გავიგე რომელ საკეტზეა საუბარი?
-რა თქმა უნდა, ბინის.
-ჩვენი ბინის? არა, რატომ უნდა გამომეცვალა?
-შენს ბინაზე მაქვს საუბარი.
-ჩემი ბინით რატომ დაინტერესდი? იქიდან ხომ ყველაფერი წამოვიღეთ? უკვე ერთი თვეა რაც იქ აღარ ვცხოვრობთ.
-კი, დედაჩემმა სცადა შესვლა, მაგრამ ამბობს, რომ გასაღებები არ ერგება.
-დედაშენი იქ როგორ აღმოჩნდა? თან ჩემი მშობლების ბინის გასაღებით?
-მე მივეცი ჩემი გასაღები. უბრალოდ მინდოდა, რომ ენახა და დარწმუნებულიყო, რომ ეს ბინა მისთვის არ არის.
-გასაგებია. მაშინ, მისია დასრულებულია. ბინა მისი შესაფერისი არ არის. ასეა?
-მაგრამ გასაღებები…
-რაც შეეხება გასაღებებს, ბინის გასაღები მხოლოდ მე მაქვს, რადგან ეს ჩემი მშობლების ბინაა. დამავალეს, რომ ბინას მივხედო, რადგან ის ცარიელი იქნება.
-მაგრამ დედა…
-დედაშენს ჩემი მშობლების ბინასთან არაფერი აქვს საერთო და არც ექნება.
-მაშინ მას ჩვენთან მოუწევს ცხოვრება!
ეს უკვე სხვა ამბავი იყო, მაგრამ მარიმ ესეც გაითვალისწინა.
-ილია, არ მოუწევს, იმიტომ რომ მე არ დავუშვებ ამას. ჩვენს ბინაში მხოლოდ ჩვენ ვიცხოვრებთ.
-მაშინ, სად უნდა იცხოვროს დედაჩემმა? – ქმრის ხმა ერთდროულად დაღლილობაც გამოხატავდა და სასოწარკვეთასაც. – შენ იცი, რომ ის თავს მარტოსულად გრძნობს, რადგან შვილები შორს ცხოვრობენ!
-ვიცი ილია, მაგრამ დედაშენს ქალიშვილიც ჰყავს. თუ დედას საცხოვრებელი არ აქვს, ამაზე მისმა შვილებმა უნდა იფიქრონ და არა რძალმა. მოძებნეთ მისთვის საცხოვრებელი ადგილი. მოიფიქრეთ რამე, მაგრამ არა ჩემს ხარჯზე. და არა ჩვენს ხარჯზე. მე და შენ ვართ ოჯახი და არა მე და დედაშენი. ან მე და შენი და.
დედამთილი და მული ძალიან განაწყენდნენ მარიზე. მეტიც, დედამთილმა დაურეკა კიდეც და ყველაფერი პირდაპირ უთხრა. უგულო, ცივი და ეგოისტი უწოდა.
მარის წარბიც არ შეუხრია. უბრალოდ ქმართან საუბარში შენიშნა:
-დედაშენს და შენს დას გადაეცი, რომ სარვამარტო საჩუქრებიც დაივიწყონ და სხვა დღესასწაულებისაც. განსაკუთრებით ისინი, რომლებსაც ასე ძალიან ელოდნენ. თუ რამეა, ჩემი სიცივითა და გულგრილობით ახსენი.
