-ელზა ჭკვიანია. იცით, რა ფულიან სამსახურში მუშაობს?
დედის ლაპარაკი დეიდის აგარაკის ნებისმიერი ადგილიდან ისმოდა. სწორედ ისინი იყვნენ ნათესავების შეკრების ინიციატორები.
ვინაიდან შეკრებილთა უმეტესობა პენსიონერი იყო, საუბარი, რა თქმა უნდა, შვილებისა და შვილიშვილების წარმატებებს ეხებოდა.
ელზა იქ მხოლოდ იმიტომ იმყოფებოდა, რომ დედამისს სხვა ვერავინ მიიყვანდა. მან მანქანა თავის შეყვარებულს სთხოვა და აი, ისინი აქ არიან.
ძნელი სათქმელი იყო, რამდენ ხანს გაგრძელდებოდა ეს ამაოების ბაზარი.
თითქმის შუაღამისას წამოვიდნენ. გზაში კმაყოფილი გამომეტყველება სწრაფად გაქრა დედის სახიდან და მან მოულოდნელად ჰკითხა:
-იპოთეკაზე რა გაარკვიე?
ელზამ საჭეს უფრო მაგრად ჩასჭიდა ხელი.
-არაფერი გამირკვევია.
-რატომ? – დედა ქალიშვილს მიაშტერდა.
-იმიტომ, რომ არ მინდა იპოთეკის აღება იმისთვის, რომ შენ გქონდეს „მშვიდი საცხოვრებელი”.
-და როცა გზრდიდი, რატომ არ ამბობდი უარს ყველა სიკეთეზე? ახლა კი, როცა დედაშენი უსახლკაროდ დარჩა, გადაწყვიტე, რომ დედაშენი დედაშენი აღარ არის?!
ელზა მიხვდა, რომ არ იყო საჭირო ამ უაზრო კამათის გაგრძელება, მაგრამ თავი ვერ შეიკავა.
– შენი სისულელის გამო დაკარგე წილი ბინაში. მე არაფერ შუაში ვარ. და არ მესმის, მე რატომ უნდა მოვაგვარო შენი საბინაო პრობლემა!
-იმიტომ რომ ჩემი ქალიშვილი ხარ. და შენ ჩემი დიდი ვალი გაქვს. მე კი მხოლოდ ბინის ყიდვას ვითხოვ. პატარა ბინის, რათა შევძლო მშვიდად ცხოვრება.
-დედა, მაშინ მე ჩემთვის ვერ ვიყიდი!
-ახალგაზრდა ხარ, ფულს კიდევ მოაგროვებ!
ელზას სახლში მისვლის შემდეგაც აკანკალებდა. დედისთვის ბინის ყიდვის შესახებ საუბარი დიდი ხნის წინ დაიწყო, მაგრამ გააქტიურდა, როდესაც ქალიშვილმა უფრო მეტის გამომუშავება დაიწყო. სხვა ნათესავებთან შედარებით ბევრად მეტის.
და მიუხედავად იმისა, რომ ელზას არავისთვის არ უთქვამს კონკრეტული ციფრი (მათ შორის მისი შეყვარებულისთვის), დედა მიხვდა, რომ ეს მისი შანსი იყო.
ამიტომ ახლა დედა ადიდებდა ქალიშვილს ყველა ნათესავის წინაშე. ეს იყო ელზაზე ერთგვარი ზეწოლის ფორმა.
ახლა მას უფრო მეტის მოფიქრება სჭირდებოდა, ვიდრე უბრალოდ მიზეზის, თუ რატომ არ ყიდულობდა ბინას. აქ სხვა რამ იყო საჭირო.
როდესაც ორი კვირის შემდეგ, ნათესავის დაბადების დღეზე, დედამ ჩვეულებრივად დაიწყო ქალიშვილის ქება-დიდება, ელზა უკვე მზად იყო.
-ასე რომ, ჩემი ქალიშვილი ზრუნავს დედაზე და ჩვენ უკვე გადავწყვიტეთ, რომ ის ბინას მიყიდის! არა, ელზა?
ორი ათეული წყვილი თვალი მიაშტერდა ელზას, მაგრამ მან თვალის დაუხამხამებლად უპასუხა:
-დედა, რა თქმა უნდა, მე უნდა ვიზრუნო შენზე, მაგრამ არც საკუთარი თავი უნდა დავივიწყო.
დედა გაბრწყინდა და ამაყად შეხედა ნათესავებს. ამ ბენეფისის დასასრულს მან თქვა:
-ეს სწორია. მე ყოველთვის ამას გასწავლიდი: „პირველ რიგში საკუთარ თავზე იფიქრე, მერე კი სხვებზე“.
-მეც ამას ვამბობ… დანარჩენზე კი სახლში ვისაუბროთ.
დედის სახლში – მისი დის ბინის სამზარეულოში, სადაც დედამისი უკვე სამი თვის განმავლობაში ცხოვრობდა – ნათესავებთან სამი წლის განმავლობაში ხეტიალის შემდეგ, ელზამ ჩამოაყალიბა თავისი გეგმა.
როგორც ქალიშვილი მოელოდა, დედა მაშინვე აღშფოთდა:
-ანუ მე, შენს საკუთარ დედას ერთ ოთახში დამასახლებ და მეორეს კი გააქირავებ?
-უბრალოდ კი არ დაგასახლებ, ქირასაც გამოგართმევ. იპოთეკა უნდა ვიხადო.
-ფული უნდა გამომართვა? აი, ქალიშვილი! მე ერთოთახიანი ბინა მინდა! თანაც ქირის გარეშე!
ელზამ თავი გააქნია.
-არ გამოვა. მე ერთოთახიანი ბინა არ მჭირდება, ოროთახიანი მინდა. უფრო ძვირად გაქირავდება.
-აი, თურმე როგორი ყოფილხარ! დედასთან ერთად სახლში სხვებსაც ასახლებ, რათა იპოთეკის გადახდა გაგიადვილდეს. და დედამ ქალიშვილს ქირა უნდა გადაუხადოს. ეს არის აბსურდი და გაუგონარი სითავხედე!
-დედა, ნუ ბრაზობ. დაფიქრდი. მე უკვე უბანიც შევარჩიე.
-ანუ, შენ ბინა უჩემოდ აირჩიე? იქნებ არც დამარეგისტრირო შენს ბინაში?
-Რა, თქმა უნდა, არა! – აღშფოთდა ელზა. – შენ ხომ უკვე გაქვს ბინადრობის ნებართვა.
ამ დროს დედამ თავი ვეღარ შეიკავა:
-შენ დედაზე კი არა, საკუთარ თავზე იზრუნე! თან ისე ჭკვიანურად, რომ ჩემგან ფულის აღებაც გინდა! ო, არა. არავითარი საქმე არ მინდა მქონდეს ასეთ ქალიშვილთან! და შენ აღარ ხარ ჩემი ქალიშვილი!
-როგორც იტყვი, – მშვიდად უპასუხა ქალიშვილმა.
ელზამ ოროთახიანი ბინა იყიდა, ოთახები ცალ-ცალკე გააქირავა და იპოთეკის ყოველთვიური გადასახადის თითქმის 70% დაფარა.
ახლა ის კვლავ შეყვარებულთან ერთად ცხოვრობს და არ აპირებს დაქორწინებას, სანამ ბინის სესხს სრულად არ დაფარავს.
“ჯერ საკუთარ თავზე იფიქრე, მერე სხვებზე” – ეს გოგონას დევიზი გახდა.
