ორი წლის წინ
-მიირთვით კალმარები. ასეთს მაღაზიებში ვერ იყიდით!
-მე მიყვარს, როცა ღუმელში ცხვება…
-ჩვენთან ისე მოსწონთ, როგორც მე ვამზადებ, ანა.
ანას სახიდან ღიმილი გაუქრა. მომავალ დედამთილზე განაწყენებას აზრი არ ჰქონდა: ბოლოს და ბოლოს, ანა მასთან ცხოვრებას არ აპირებდა.
ერთი წლის წინ
-კეთილი იყოს შენი მობრძანება ჩვენს ოჯახში, ანა, – თქვა ირინამ.
აკაკიმ დედას გაუღიმა და ცოლს აკოცა.
მაგრამ ანა დაღლილი იყო. ქორწილისთვის მზადება, ქორწილი და ამავდროულად მუშაობა – დიდი სტრესია.
-მაშ ასე, აკაკი და ანა ჩვენი ოჯახური რიტუალის დროა. აქ არის ჩვენი ბინის გასაღები. ის ახლა თქვენია.
ანამ ვერაფრის თქმა ვერ მოასწრო, მისმა ქმარმა კი ოსტატურად გადაუგდო დედას გასაღებების შეკვრა და სანაცვლოდ დედის გადმოგდებული გასაღებები დაიჭირა.
ტრადიციები
ანამ ბინის კარი გააღო და ცხვირში დამახასიათებელი სუნი ეცა.
ქალი შეიჭმუხნა და იმავე წამს გამოჩნდა დამნაშავეც.
-გამარჯობა! – იყვირა ირინამ სამზარეულოდან. – აქ რაღაც საქმეებს ვაკეთებ, სახლი წესრიგში უნდა იყოს. თორემ, სხვაგვარად რანაირი ოჯახია?
-არ უნდა მოსულიყავით, – უპასუხა გაღიზიანებულმა რძალმა.
ანა სამზარეულოში გავიდა და ღილაკს დააჭირა.
-გამწოვის შესახებ რამე გსმენიათ? – მთელ ბინაში თქვენი კალმარების სუნი დგას!
-არც ისე ცუდი სუნია. აკაკის ძალიან მოსწონს.
-მაგრამ მე არ მიყვარს, – მტკიცედ შეეწინააღმდეგა ანა და აივნის კარი გამოაღო.
-მიხურე, გავცივდები! – იკივლა ირინამ. – ჩემი სიკვდილი გინდა?
-სამზარეულოს განიავება მინდა.
-წავალ და მერე გაანიავე.
-ანა, დედა გვეხმარება, – ამბობდა ქმარი და კალმარებს მიირთმევდა. – რა არის ამაში ცუდი?
– ეს ჩემი ბინაა. არ მჭირდება კალმარების სუნი და მეორე დიასახლისი ჩემს სამზარეულოში.
-შენ ხომ არ გაწუხებს. ამზადებს და მიდის.
ქმარმა შენიშნა, რომ ცოლი გაბრაზებული იყო და თავი დაუქნია:
-მე დაველაპარაკები.
ერთი კვირის შემდეგ
ანა შევიდა ბინაში და ცდილობდა ყუთი არ დავარდნოდა ხელიდან. ის სამსახურიდან სპეციალურად სამი საათით ადრე მოვიდა, რათა ყველაფერი მოემზადებინა ქმრის დაბადების დღისთვის.
-გამარჯობა! გაიხადე, ხელები დაიბანე და სამზარეულოში მოდი. მაგიდის გაშლაში მომეხმარები.
ანა ადგილზე გაიყინა. მერე ყუთი ფრთხილად დადო იატაკზე და ბინის კარი დაკეტა. ფეხსაცმელი არ გაუხდია, პირდაპირ საძინებელში შევიდა და კარი ჩაკეტა.
-აკაკი დაურეკე დედაშენს და უთხარი სახლში წავიდეს.
-ანა, ნუ ვიჩხუბებთ ჩემს დაბადების დღეზე! შენ უკვე სახლში ხარ?
-მინდა რომ წავიდეს. ბოლოს და ბოლოს, ეს ჩემი ბინაა.
-ისევ დაიწყე? – ეწყინა ქმარს. – ხომ იცი, რომ ბინის თემა ჩემთვის მტკივნეულია და შენ ისევ ამას იყენებ? დიახ, ბინა შენია, შენ იყიდე. მაგრამ ამ ბინაში ჩვენ ერთად ვცხოვრობთ! როგორც ცოლ-ქმარი! არ მესმის, რატომ არ შეიძლება, რომ დედაჩემი მოვიდეს და სადღესასწაულო სუფრა გამიშალოს. შენ… ალოო!
ცოლმა ტელეფონი გათიშა.
ანა საძინებლიდან გამოვარდა და დიდ ოთახში შევარდა.
-ჩქარა მოდი, თორემ მარტო ვერ მოვახერხებ! – გაისმა დედამთილის ხმა.
ანამ იპოვა ის, რასაც ეძებდა და ტყვიასავით გავარდა.
ბინის კარი მიიჯახუნა.
-ირა, აკაკისთან როდის მოვიდეთ? – ჰკითხა ქმარმა.
მზადებით დაღლილმა ცოლმა ქმარს ამ კითხვის გამო ჩხუბი აღარ დაუწყო.
-აიღე საჩუქარი და მოდი. და პერანგი ჩაიცვი.
და უცებ მიხვდა:
-მოიცადე! ვინ “თქვენ”?
-მე და ანა, – უპასუხა ქმარმა.
-და მანდ რას აკეთებს?
-მან თქვა, რომ შენ სთხოვე, რომ ჩემთვის ვახშამი მოემზადებინა სამსახურის შემდეგ.
-მე?
-დიახ, – უპასუხა ქმარმა ფრთხილად.
-და რა მოამზადა?
-კალმარები.
ირინამ ამოიკვნესა:
-ლურჯი ცელოფნიდან ამოიღო?
-ალბათ. ახლა ვნახავ. დიახ.
-და რამდენი დარჩა ?
-ერთი ცალი.
-რა?! იქ 10 კილო იყო!
-ირა, არ ვიცი… გინდა, ტელეფონი ანას გადავცე?
მან გაიგონა ქმრის ყვირილი „ანა“ და შემდეგ ისევ მისი ხმა ტელეფონში.
-როგორც ჩანს წავიდა. უცნაურია. ანუ, მე მოვიდე?
ანა ისე შევიდა ბინაში, თითქოს არაფერი მომხდარიყო.
ირინა მას უკვე ელოდა.
-ჩემი კალმარები სად წაიღე?
რძალმა გაუღიმა:
-სალათი მოვამზადე. თქვენს მეუღლეს ძალიან მოეწონა.
-რა უქენი ჩემს კალმარებს!
-გაფუჭებულები იყო. თითქმის ყველას გადაგდება მომიწია. უფრო ფრთხილად უნდა აარჩიოთ. თქვენ უბრალოდ ვერ უმკლავდებით ორ ბინას. დასუფთავების სამსახურის გამოძახება გჭირდებათ. მტვრის მოწმენდა მინდოდა და თავი დავანებე – საფუძვლიანად არის დასალაგებელი.
ორიოდე საათის შემდეგ ქალები მარტო დარჩნენ სამზარეულოში. ანა დედამთილს მიუახლოვდა და ყურში ჩასჩურჩულა:
-დღეს ბოლოჯერ მოხვედით ჩემს ბინაში ჩემი თანხმობის გარეშე. თუ ისევ მოხვალთ, ისე ვიზამ, რომ მომდევნო ექვსი თვე მხოლოდ საკუთარი სახლის დალაგება მოგიწევთ. გასაღებები მომეცით!
ირინამ პიჯაკის ჯიბიდან გასაღებები ამოიღო.
გასაღებები ამოიღო ანამაც.
-ესენი თქვენია. ჩვენს ოჯახში წმინდად პატივს ვცემთ ერთ ტრადიციას: „არ უნდა ჩავერიოთ ბავშვების ცხოვრებაში, თუ ისინი 18 წელზე მეტი ასაკის არიან და ამას თავად არ ითხოვენ“. ძალიან კარგია, რომ ასეთი ტრადიციები ჯერ კიდევ არსებობს, არა?
ანამ შემოსასვლელი კარის საკეტები მაინც გამოცვალა. ყოველი შემთხვევისთვის.
