ვივიენის დღევანდელ სტატიაში საკუთარ ისტორიას ანა გვიამბობს. ვარ 23 წლის, ჩემი მეგობარი მამაკაცი 32 წლის არის, 1,5 წელია ერთად ვცხოვრობთ. მე პირველი ქორწინებიდან ქალიშვილი მყავს. ვმუშაობ, საკუთარ თავს ვუვლი, მშვენივრად გამოვიყურები, ვვითარდები, ვვარჯიშობ, საკუთარ თავს და ჩემს შვილს ფინანსურად თავად ვუზრუნველყოფ, ჩემი ქალიშვილი ხშირად მიჰყავს ბებიას და მამამისს. სახლში ყოველთვის სიმშვიდეა, სიმყუდროვეა, სადილი ყოველთვის მზად არის და მეც ლამაზად გამოვიყურები.
მას შვილები არ ჰყავს, დაქორწინებული არ ყოფილა, მთელი ცხოვრება „ღალატობდა“ თავის ყველა ქალს. ნაწილობრივ ეგოისტი და ნარცისია. მე მეუბნება: „გაგიმართლა, რომ შენთან ვარ“. სოციალურ ქსელებში უარს ამბობს ყოფილ „ერთჯერად“ ქალებზე გამოწერის გაუქმებაზე, ამბობს, რომ ქალს არ დაუჯერებს, მიმანიშნებს, რომ არც შენ ხარ უშეცდომო და საკუთარ თავს მიხედეო.
ამ დროის მანძილზე ჩემთვის ხელი არ უთხოვნია. მეუბნება: „ყველაფერს თავისი დრო აქვს, ყველაფერს ვაკეთებ შენთვის, სხვა რა გინდა? მინდა ეს ლამაზად გავაკეთო და არა სადილზე“. მე არაფერს ველოდები, უბრალოდ ვცხოვრობ. ის საჭმელს ამზადებს, სახლის დასუფთავებაში მეხმარება, ჩემს ქალიშვილს უვლის, სიურპრიზებს მიწყობს, სიმპათიურია, არ აქვს ვავნე ჩვევები, ვარჯიშობს, ყიდულობს გემრიელ საჭმელს, ბინის ქირას იხდის.
ჩვენ კარგი ურთიერთობა გვაქვს, მაგრამ ის ხშირად დედასთან ათევს ღამეს. მისი ძმაც იქ ცხოვრობს. ისინი ერთად ვახშამს ამზადებენ, საუბრობენ, კრივს უყურებენ და ასე შემდეგ. უბრალოდ კვირაში ორჯერ მირეკავს, როცა სამსახურში ვარ და მეუბნება: „შენ სახლში წადი, მე დედასთან დავრჩები, მომენატრა“ და ა.შ. როცა პრეტენზიას გამოვთქვამ: „რატომ ღამისთევით? არ შეიძლება, რომ იქ არ დარჩე?“, ცუდი ადამიანი გამოვდივარ, რომელსაც უბრალოდ არ ესმის, როგორი მეგობრული ოჯახი აქვთ და ეს ჩემთვის უცხოა, რადგან ჩემს მშობლებს საერთოდ არ ვჭირდები.
ზოგადად, ნერვებს მიშლის, მამცირებს და ამბობს: „როგორც მიმაჩნია საჭიროდ, ისე მოვიქცევი, გასაგებია?“ მისამართი ვიცი, შემიძლია ვიდეოზარით დავურეკო, ტელეფონს არ თიშავს, ნამდვილად ყოველთვის დედასთან და ძმასთანაა. მაგრამ არა მგონია ეს ნორმალური იყოს. წადი სტუმრად, ნახე და წამოდი. საკუთარი სახლი ხომ გაქვს? არ ვიცი, როგორ მოვიქცე ამ სიტუაციაში. ღირს თუ არა თვალის დახუჭვა და სიტუაციისადმი მიდგომის შეცვლა და ლოდინი, როდის მთხოვს ხელს, თუ მერე მე სახლში ვიქნები მარტო ბავშვთან ერთად, ის კი გაერთობა და “დედასთან” იქნება!?
საქმე ისაა, რომ მე არავის ვეძებდი, არავის ვაძალებდი რამეს და თავიდანვე ვაცნობე, რომ ქალიშვილი მყავდა. თვითონ შეუყვარდი და ამბობდა, რომ მისთვის სულ ერთი იყო, მთავარი ის იყო, რომ მეორე შვილის გაჩენის სურვილი მქონოდა. მისმა ოჯახმა სიყვარულით მიმიღო. თავად ის ჩემს ქალიშვილს ძალიან კარგად ექცევა. ყველა ხარჯს თავად იხდის და ეს სწორად მიაჩნია. მას საკუთარი ბიზნესი აქვს და საკმაოდ კარგი შემოსავალი.
პირველივე დღეებიდანვე მაგრძნობინა, რომ მათი ოჯახი ძალიან მეგობრულია და მათთან ასეა მიღებული. მისი ძმაც ასეა აღზრდილი. ორივეს უყვართ დედა და მისთვის ყველაფერს გააკეთებენ, მაგრამ ღამე იქ დარჩენა რა საჭიროა? ეს პირველი მამაკაცია, რომელმაც ჩემში ასეთი გრძნობების ქარიშხალი გამოიწვია. ვცდილობ, მასში მეტი დადებითი დავინახო, ვიდრე უარყოფითი, მაგრამ ეს სიტუაცია ძალიან მაღიზიანებს.
